• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Hooverphonic

Geike Arnaert als verderfelijke, verleidende Sirene.
05 februari 2004, 013, Tilburg (NL)

Tekst: Maaike Mijland

Beeld: Greetsia Tent

Publicatiedatum: 10 februari 2004

In 2003 startte Hooverphonic de internationale theatertour Sit down and listen to Hooverphonic. Inmiddels is een selectie van het akoestische repertoire op een gelijknamige cd gezet en overweldigden zij ook Nederland met hun nieuw gearrangeerde nummers. Het duurde niet lang of de Belgen hadden het publiek in 013 volledig in hun macht.

Lange, ogenschijnlijk rode gordijnen, minimaal licht, een strijkkwartet strak in het pak, netjes op een rij en een zaal vol stoelen, waarvan slechts enkelen leeg. Dat geeft The Choice merkwaardig genoeg daadwerkelijk een mysterieuze theatersfeer. Enkel een vage spot met uiteenvallende lichtbundels beschijnt Geike Arnaert, het tengere zangeresje met het immense stemgeluid. Gehuld in een Marilyn Monroe-achtige jurk dwarrelt ze over het podium. Met haar lange blonde haren en pure klanken doet zij denken aan een Sirene. En dan heb ik het niet over een loeiend, oorverdovend alarmsignaal, maar over de mooie, verderfelijke zeemeerminnen uit de Griekse mythologie, die met hun zang voorbijvarenden verleidden. Quasi-onschuldig friemelt ze wat aan haar jurkje, wiegt ze zachtjes met haar heupen op de muziek en zingt ze sensueel en mysterieus het compleet uitgeklede repertoire.

De gebruikelijke instrumenten worden bijgestaan door violen, een cello, een steelgitaar en een orgel. Vaak ingetogen, lieflijk en teder, en soms vol passie en met gevoel voor dramatiek bespelen de bandleden hun instrumenten. De toch al theatrale, tikje psychedelische trippop die we gewend zijn van Hooverphonic komt hierdoor nog tragischer, depressiever, meeslepender en intenser uit de verf. Jankende violen, onheilspellend orgelspel, dramatische cello's begeleid door zuivere vocalen: puurder dan dit bestaat niet. Belgische pralinés van de puurste, kwalitatief beste chocola zijn er niets bij.

Het orkest lijkt zelf meegesleept te worden door zijn eigen muziek en trekt het publiek moeiteloos met zich mee. Geduldig zitten de toeschouwers stil op hun plaatsen. Zonder moeite haalt Arnaert uit met haar stem en stapt ze in één tel van ingetogen naar uitbundig en andersom. Ze spelen nummers uit het volledige carrière;hele repertoire, ook enkelen uit de tijd dat de band nog Hoover heette. Van krachtige uitbarstingen in Barabas en Inhaler, een uptempo L'Odeur Animale, een mysterieuze Frosted Flakewood en een Mad About You zonder drums en gitaren tot een kippenvel bezorgende Eden en het nieuwe The World Is Mine. Tijdens de eerste toegift (er volgen er nog twee na een eindeloze staande ovatie) zingt Arnaert in dat nummer toepasselijke zinnen als

"The crowd is ready to bring me to the top of the world',
"I'm part of this illusive show/ Time for me to get on stage/ Lights fade/ Tomorrow you'll be at my feet"
en
"The world is mine/And I'm feeling so divine"

Eerlijk gezegd denk ik niet dat dit optreden bedrieglijk was. Hooverphonic heeft juist aangetoond dat ze de uitdaging om haar nummers in een theatraal jasje te steken prima aankan en dat het experiment bijzonder goed geslaagd is. Ongetwijfeld ligt iedereen die er bij was inmiddels aan Arnaerts voeten en is het wat mij betreft geheel terecht dat Hooverphonic zich na deze theatertour in hogere sferen bevindt, en zich zelfs een tikje goddelijk voelt.

http://www.kindamuzik.net/article.shtml?id=5149
Meer Hooverphonic op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hooverphonic