• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

De zeven beste Warp albums aller tijden

De discografie van Warp is als de Efteling: magisch. KindaMuzik vond het dan ook helemaal niet erg om eens uit de realiteit te stappen en op zoek te gaan naar de zeven meest rijkelijk gevulde schatkisten in de kelders van het alweer twintig jaar oude Londense imperium der avontuurlijke muziek.

Tekst: René Passet en Christiaan de Wit

Publicatiedatum: 04 oktober 2009

Polygon Window - Surfing on Sine Waves (WARP 7, 1992)
Het is natuurlijk lastig kiezen - het oeuvre van Richard James, beter bekend als Aphex Twin, is op zijn zachtst gezegd indrukwekkend - maar Surfing on Sine Waves is extra bijzonder omdat het rossige ventje uit Cornwall hier al heel vroeg op een bijzonder toegankelijke manier weet te pieken. Rave-, house- en technobeats worden op dit zevende album uit de Warpcatalogus voor het eerst in de geschiedenis van de muziek voorgesteld aan geestverruimende, emotioneel geladen psychedelica.

Dj Pierre vond de acid uit, anderen uit Chicago konden flink imponeren met hihats en claps uit een drumcomputer, de melodieuze funk van Derrick May en Juan Atkins uit Detroit was nog nooit uit een blikken apparaat gekomen. Maar pas met de komst van dit baanbrekende album werd duidelijk dat James dit alles kon combineren zonder daarbij na te laten er zijn eigen, onnavolgbare stempel op te drukken. Het uitzonderlijk hoge niveau van Surfing on Sine Waves valt door de dominante aanwezigheid van de conventionele vierkwartsmaat wellicht pas op na een paar draaibeurten, maar dat is juist het mooie van dit vroege Aphex-meesterwerk.

Het venijn zit hem in drie hoekjes: James vermijdt plichtmatige intro's en overweldigt op ieder nummer vanaf de eerste seconde; hij bewijst dat niet alleen house a feeling is, maar dat dat ook geldt voor rave en acid - nooit eerder zat er zoveel diepgang in een acidbleep als op 'Untitled'; en als klap op de vuurpijl heeft muziek zelden zo ver van AVRO's Arbeidsvitaminen af gestaan - een opsteker voor iedere puber die zich tegen zijn ouders wil afzetten. (CdW)

Black Dog Productions - Bytes (WARP 8, 1993)
Bytes is een futuristische en bloedmooie verzameling eerder uitgebrachte singles die op onverklaarbare wijze is ontsproten aan de harten van Ken Downie, Ed Handley en Andy Turner. Hoewel alle leden tot op de dag van vandaag regelmatig prima muziek uitbrengen - de laatste twee zijn doorgegaan als Plaid en de eerste opereert met twee anderen nog steeds als The Black Dog - heeft geen van hen ooit meer iets van vergelijkbare schoonheid weten uit te poepen. Waar zit hem de crux dan? Tja, hoe verklaar je wonderen? Vooruit, omdat Warp jarig is toch maar een poging.

Op Bytes combineren de belachelijk muzikale Britten de melancholie van Detroit techno met de hypercreativiteit die kenmerkend is voor het beste wat Britse elektronica ooit heeft voortgebracht. Ondanks het onmiskenbare vroege jarennegentigkarakter van de plaat houdt de magie van Bytes met het grootste gemak stand tot op de dag van vandaag. De plaat is misschien wel het ultieme bewijs dat futurisme en emotionele ontlading prima hand in hand kunnen gaan en dat terwijl techno rond de verschijningsdatum door hele hordes mensen werd afgedaan als zielloos geboemboem. Bytes staat tjokvol spectaculaire composities die recht uit het hart komen en is daarmee een van de mooiste langspelers uit de geschiedenis van de elektronische muziek. (CdW)

Autechre - Amber (WARP 25, 1994)
Het tweede album van het eigenzinnige duo Sean Booth en Rob Brown was in november 1994 een gigantische stap voorwaarts na het allegaartje dat debuut Incunabula was. Want hoe mooi ook, Autechre's eersteling was een ratjetoe van materiaal dat het duo uit Manchester bij elkaar had gedrukt op zijn Korgs en Rolands.

Amber daarentegen klinkt veel meer als een geheel en laat bovendien de enorme potentie horen van Autechre als elektronische klankenbouwers. Four to the floor-tracks staan er niet op. Ook voor pompende baslijnen moest je elders zoeken. Maar voor ijzig tintelende ritmes, loeiende toonvariaties en stuiterende beats zit je op Amber geramd.

Al bij de openingstrack 'Foil' heb je de neiging om de toonregeling van je versterker bij te stellen en tijdens 'Slip' denk je dat je PlayStation nog aanstaat. Op latere albums zal Autechre's fascinatie voor jarentachtigelectro (inclusief Kraftwerk) steeds meer schuilgaan onder wiskundig berekende ritmiek maar op Amber hoor je hun jeugdliefde nog duidelijk voorbij komen in nummers als 'Piezo' en 'Nine'.

Ook de Detroit techno van mannen als Derrick May en Juan Atkins dreunt door op Autechre's tweede album, maar Booth en Brown zijn tijdens hun rit door de motorstad ergens linksaf geslagen. Vage en steeds donker wordende paden in, die ze de komende jaren steeds verder van de dansvloer af zouden brengen. (RP)

Broadcast - The Noise Made by People (WARP 65, 2000)
Het contracteren van Broadcast markeerde rond 1996 een koerswijziging van Warp, dat zich tot dan vooral met elektronische acts bezig had gehouden. Met Broadcast, Red Snapper en Plone stortte het label zich voor het eerst voorzichtig op het bandjescircuit. Trots werd Broadcast in 1998 bij de feestelijkheden rond de verzamelaar We Are Reasonable People (de honderdste Warp-ep) gepresenteerd in het hoofdkantoor in (toen nog) Sheffield. De Broadcastcompilatie Work and Non Work was toen al uit maar het zou nog een jaar zou duren voordat het debuut The Noise Made by People het licht zag.

Broadcast uit Birmingham wil de filmmuziek en gitaarpop uit de jaren zestig combineren met hedendaagse klanken uit sampler en synthesizer. Hun grote voorbeeld is de band The United States of America uit LA, een psychedelische avant-rockband uit de jaren zestig met een volstrekt unieke sound en een discografie die slechts één album besloeg.

Het prachtig vormgegeven The Noise Made by People staat vol songs met tremolo, triest stemmende gitaren en wenende keyboards, gegoten in een bijzonder sobere, maar kraakheldere productie. Qua sfeer klinkt het als Ennio Morricone die een dansje doet met regisseur Tim Burton. Voeg daarbij de melancholieke stem van zangeres Trish Keenan en je snapt dat nogal wat Aphex- en Autechre-kopers raar op hun neus keken bij beluistering van The Noise Made by People. Broadcast bestaat nog steeds en werkt momenteel aan zijn vierde album. (RP)

Boards of Canada - Geogaddi (WARP 101, 2002)
Altijd lastig, zo'n tweede album. Zeker gezien de jubelende ontvangst van Music Has the Right to Children , in 1998 het debuutalbum van Boards of Canada. Dankzij dat album was melodie in de serieuze elektronische dansmuziek ineens geen vies woord meer. Terwijl labelgenoten als Autechre, Aphex Twin en Squarepusher zich bezighielden met het ontleden van beats, stortten de broertjes Mike en Marcus Eoin Sandinson zich in een Schotse bunker op de magie van melodie.

Geogaddi pakt een stuk minder zonnig uit dan het debuutalbum. De markante kinderstemmetjes en prachtige harmonieën zijn weliswaar gebleven, maar de akkoorden op de tweeëntwintig korte nummers zijn zwaarmoediger en valser dan voorheen. De gelaagdheid van Boards of Canada's muziek is opnieuw enorm. Overal in het geluidsbeeld zitten easter eggs verstopt. 'The Devil Is in the Details', heet een van de nummers. En zo is het maar net. Hun fascinatie voor wiskunde blijkt uit titels als 'Music Is Math' en 'A Is to B as B Is to C' en uit opsommingen van ongewone cijferreeksen. Maar bovenal regeert de godvergeten mooie melodie. (RP)

Luke Vibert - YosepH (WARP 112, 2003)
In tegenstelling tot wat bij veel elektronicahelden het geval is, ligt het hoogtepunt van Viberts carrière in het recente verleden. En dat is wel eens verfrissend in een tijdperk waarin iedereen lijkt te roepen dat vroeger alles altijd beter was. Topstuk in het oeuvre van deze ongelooflijke kettingblower is toch wel YosepH, zijn enige langspeler op Warp. Hoewel de plaat als acidproject werd gepromoot - de single draagt de titel 'I Love Acid' - is YosepH veel meer dan dat.

Sommige Vibertplaten zijn funky, andere zijn melodieus; YosepH is een meesterwerk waarop beide kwaliteiten soepeltjes met een dosis subtiele humor aan elkaar worden gesmeed. Zo wordt er in 'Countdown' op Kraftwerkiaanse wijze in het Duits tot acht geteld terwijl de warme klanken uit Viberts Roland 303 drumcomputer vrolijk in het rond springen. Een ander hoogtepunt is 'Synthax', dat als B-kant van 'I Love Acid' verscheen: een electrotrack met een loodzware kickdrum die onnavolgbaar op en neer klappert terwijl een valse melodie zelfs het meest zelfverzekerde dansvloertalent op het verkeerde been zet. 'Synthax' is eigenlijk exemplarisch voor de hele schijf: geflipte funk die tegelijkertijd warm, grappig en psychedelisch is. Daarmee is YosepH een van de meest complete en verfrissende Warpalbums van de laatste tien jaar. (CdW)

Flying Lotus - Los Angeles (WARP 165, 2008)
Warp heeft er als grootmacht in de elektronicawereld altijd al een handje van gehad talenten bij andere labels weg te vissen. Medio 2007 moeten op het hoofdkantoor in Londen de kurken van de flessen zijn geknald toen Steven Ellison het Amerikaanse Plug Research besloot te verruilen voor Warp, want met Flying Lotus hebben ze er eindelijk weer eens eentje te pakken van het kaliber Boards of Canada. Eerder omschreef KindaMuzik de "slowmotionbeats" op Los Angeles als "zacht en pluizig als kattenpootjes" terwijl de samples op het album op de plaat zo delicaat werden bevonden "dat ze dreigen te breken zodra ze uit je speakers vallen".

Die omschrijving staat nog als een huis, maar pas bij deze terugblik op de gehele Warpcatalogus wordt duidelijk hoe bijzonder dit meesterwerk van Flying Lotus werkelijk is. Hoe noem je dat ook alweer? Urgent? Misschien wel: als Ellison deze plaat niet gemaakt had was het nooit gebeurd. Zoiets. FlyLo's elektronica is allesomvattend: loom, energiek, puur natuur, chaotisch, psychedelisch, toegankelijk, compleet… Sorry Steven: KindaMuzik heeft niet nog meer veren voor in je reet. (CdW)

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/warp/de-7even-beste-warp-albums-allertijden-6709/19214/
Meer Warp op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/warp