• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Suede: Bijna voltooid verleden tijd

Wanneer The Velvet Underground, Sex Pistols en zelfs The Police weer tot leven gewekt kunnen worden, is ook een reünie van Suede niet ondenkbaar. In de jaren negentig stond de band aan het begin van de britpoprevolutie, bijna twee decennia later zijn ze - zonder Bernard Butler - tijdelijk terug.

Tekst: Emil Peeters

Publicatiedatum: 27 november 2010

Waarom waren ze zo goed?
De britpoprevolutie van de jaren negentig van de vorige eeuw, die onder meer Pulp, Blur en Oasis voortbrengt, begint bij Suede. De Britse muziekpers ziet in de band dan ook niet minder dan de beste nieuwe band sinds The Smiths en is opgetogen dat Suede na de door de Amerikanen gedomineerde grunge eindelijk weer eens wereldwijd belangstelling weet te wekken voor typisch Britse popmuziek.

Factoren die bij dit succes een rol spelen, zijn het snijdende gitaarspel van Bernard Butler, de androgyne uitstraling van zanger Brett Anderson en liedjes over drugs, tienerseks en de existentiële eenzaamheid van het leven in de moderne stad (lees: Londen).

Wat waren de problemen?
Niettegenstaande het succes dat Suede ten deel valt, is de groep tijdens haar bestaan feitelijk continu bezig uit elkaar te vallen. In de beginjaren 1992 en 1993 gaat het onwaarschijnlijk hard. De band staat al op de covers van menig Brits muziektijdschrift nog voordat er een plaat is opgenomen. IJzersterke singles bevestigen de naam en faam van Suede, al valt de debuutplaat - feitelijk niet meer dan een verzamelalbum van singles, aangevuld met een enkele sterke albumtrack zoals ‘Pantomime Horse’ - wat tegen.

De ellende begint vlak voor het verschijnen van de tweede plaat, Dog Man Star. Meningsverschillen in de band leiden ertoe dat gitarist Bernard Butler eruit stapt, Suede achterlatend met een gigantisch personeelsprobleem. Een stille periode breekt aan.

Wanneer eenmaal in Richard Oakes een goede vervanger voor Bernard Butler gevonden blijkt te zijn, is de magie eigenlijk al uitgewerkt. De derde plaat Coming Up heeft nog maar weinig van het mysterie en het gevaar die de eerste twee platen kenmerkten, mede doordat het gelaagde gitaargeluid van Butler nu vervangen is door licks die weliswaar messcherp zijn, maar die veel minder aan de verbeelding overlaten. De liedjes zijn echter buitengewoon sterk. Hoewel extatisch bij vlagen, is de muziek van Suede geen vrolijke. Suede zoekt naar schoonheid op juist die plaatsen die daar de minste aanleiding toe geven. Met dramatische, theatrale uithalen bezingt Anderson de vaak vruchteloze pogingen van zijn personages om enig genot uit hun ellende te peuren. Die hele vruchteloze queeste naar geluk wordt kernachtig verwoord in een zin als "Whatever makes her happy on a Saturday night." Hier wordt iemand geportretteerd die dat geluk nooit zal vinden, niet in disco's of bars, noch in casino's, peepshows of freakshows.

Het is wel aardig daar een liedje van de eerste plaat van Oasis tegenover te zetten. Ook Oasis baalt ervan dat hen niets anders ten deel valt dan "cigarettes and alcohol", maar stelt daarbij wel: "We're gonna make it happen." Het is uiteindelijk die positieve levensvisie die de meeste aanhangers trekt.

Behalve persoonlijke, personele problemen en een sombere levensvisie gaan ook drugs Suede parten spelen. Brett Anderson raakt in de tweede helft van de jaren negentig, na het aanvankelijke succes, verslaafd aan crack en heroïne en de daaropvolgende vierde plaat Head Music is artistiek verreweg de zwakste in de hele discografie. Dat staat een commercieel succes, met name in Engeland, overigens niet in de weg. In die tijd speelt Suede ook in Nederland en opvallend is dat voor die optredens met dranghekken een loopgraaf wordt gecreëerd voor het podium, waar dat misschien in Engeland nodig is, maar in Nederland nogal potsierlijk overkomt. De optredens - met name dat in Paradiso - met enorme, gestileerde flatgebouwen als decorstukken, zijn desalniettemin indrukwekkend.

Wanneer na jaren de drugsproblemen zijn overwonnen wordt met A New Morning nogmaals een poging gedaan Suede te revitaliseren, maar in het nieuwe millennium is kennelijk geen plaats meer voor Suede. De plaat flopt en de band houdt op te bestaan.

Dus dat was het dan?
Niet helemaal. Wanneer The Velvet Underground, Sex Pistols en zelfs The Police weer tot leven gewekt kunnen worden, is ook een reünie van Suede niet ondenkbaar. Anderson en Butler komen in 2004 zelfs weer bij elkaar in The Tears, maar die naam draagt geen verleden met zich mee. Er is nauwelijks interesse voor het project, dat een stille dood sterft.

Dan maar een reünie als Suede geprobeerd. Butler doet daar niet aan mee, dus krijgen de fans die op 2 december aanstaande getuigen zijn van het enige Nederlandse reünieoptreden in Paradiso het vijftal te zien en te horen dat met Coming Up in 1996 zo'n spectaculaire comeback maakte. Te verwachten is dat Suede dan een greatest hits-show zal geven waarbij alle kneiters nog eens passeren.

Daarna wordt het stil.
Dat is wel de verwachting, ja. Suede teert al jaren op het succes uit de vorige eeuw. Dat er dit jaar geen nieuw studioalbum verschijnt, maar nog maar weer eens een verzamelaar is al een duidelijk teken dat de koek op is.

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/suede/suede-bijna-voltooid-verleden-tijd/20957/
Meer Suede op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/suede