• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Onvoltooid Verleden Tijd: Soundgarden

"The 12 year break is over and school is back in session." Dat nieuws stuurt Chris Cornell op 1 januari 2010 via Twitter de wereld in. Hiermee kondigt hij niet alleen de wederopstanding van de iconische grungeband Soundgarden aan, maar bezorgt hij tegelijk een grote schare gelovigen het perfecte begin van een nieuw jaar.

Tekst: Piet Notteboom

Publicatiedatum: 15 maart 2010

Als er dan al één opvallende trend is in het nog piepjonge nieuwe decennium, dan is het wel dat de comeback bijzonder populair is. Wat de motieven voor Soundgardens rentree dan ook mogen zijn, het is zonder twijfel het ideale moment om eens stil te staan bij de band.

Muzikaal nest
De geschiedenis van Soundgarden en een aantal andere bands is grotendeels ook de geschiedenis van een generatie, een stad, een genre en een sound. In de loop van de late jaren tachtig en de vroege jaren negentig ontwikkelt Seattle, de grootste stad van de staat Washington, zich tot de muzikale hoofdstad van de wereld. Bands die er plaatselijk aandacht krijgen bevolken in relatief korte tijd de hoofdpodia van festivals en zalen over de gehele wereld.

Een belangrijke verklaring hiervoor is dat de stad niet alleen het economische hart is van de Amerikaanse Westkust, maar dat de massa die er komt werken vermaakt moet worden. Dat is een van de redenen waarom de stad al heel lang een opvallend grote concentratie bars, cafés en kleine zalen heeft die geïnteresseerd zijn in het programmeren van lokale muziek. Deze levendige muziekcultuur heeft er in de loop der jaren voor gezorgd dat Seattle over een grote populatie muzikanten beschikt. En waar muzikanten elkaar vinden, ontstaan bands.

Zo ook bij Chris Cornell, die geboren wordt in wat stiefmoederlijk een muzikaal nest kan worden genoemd. Van zijn vijf broers en zussen speelden Katy, Suzy en Peter, die nu de frontman is van de New Yorkse band Black Market Radio, in Inflatable Soul. Katy is momenteel nog steeds zangeres van Happy Hour People uit Seattle.

Compilatie
Voordat Soundgarden in zijn definitieve vorm bestaat en de halve wereld aan hun voeten ligt, maken Cornell en de andere leden van de band deel uit van een amalgaam van bands en projecten van wisselend niveau en succes. Zo speelt Cornell in de vroege jaren tachtig samen met bassist Hiro Yamamoto in de ietwat dubieuze coverband The Shemps. Nadat beide heren in 1984 de band verlaten en doodleuk ook vervangende bassist Kim Thayil met zich meenemen, ontstaat Soundgarden. Op dat moment combineert Cornell zang en drums, een moeilijke onderneming die wordt vereenvoudigd door de komst van drummer Scott Sundquist. In deze periode verschijnen de eerste opnames, een verzameling van een drietal nummers op een compilatie van het label C/Z, getiteld Deep Six .

Er volgen nog enkele wijzigingen in de samenstelling van de band vooraleer deze tot zijn definitieve vorm komt. Zo kiest Sundquist ervoor meer tijd door te brengen met vrouw en kind. Zijn vervanger is Matt Cameron, voormalig drummer van Skin Yard. Yamamoto besluit zijn academische carrière op te pikken en zijn opleiding chemie af te ronden. Zijn vervanger Jason Everman, in een vroeger leven lid van Nirvana, wordt prompt de deur gewezen en vervangen door bassist Ben Shepherd. Soundgarden heeft zijn definitieve vorm aangenomen en begint nu aan zijn groei.

Seattle is de wereld
Uiteraard groeit Soundgarden niet in één nacht uit tot het grunge-icoon dat ze zijn bij de split in april 1997. Heel gestaag werkt de band aan een naam en een geluid, al dient gezegd dat Cornell en de zijnen al vanaf de eerste releases bij Sub Pop en SST worden opgemerkt. Hun sound, dat op dat moment nog duidelijk als metal wordt beschouwd, bezorgt hen al in 1990 met debuutplaat Ultramega OK een nominatie voor de Grammy voor beste metalband.

Die groei zet zich verder door als Soundgarden de eerste grungeband wordt die bij A&M een contract krijgt, op dat moment al één van de grootste labels. Louder Than Love, de plaat die daaruit voortkomt, plaatst Soundgarden samen met Alice in Chains, Nirvana en Pearl Jam stilaan boven aan het rockfirmament. Vier bands op wereldniveau, vier bands uit Seattle. Maar er is nog een laatste stap in het groeiproces nodig om Soundgarden te maken tot de band zoals die nu in het geheugen gegrift staat. Een stap die ze in 1991 nemen met het derde album Badmotorfinger en opvolger Superunknown uit 1994.

Superunknown
Vanaf 1994 is duidelijk dat de wereld laaiend enthousiast is over alles dat naar Seattle ruikt. Zowel Badmotorfinger als Superunknown worden overladen met prijzen en de muziekminnende wereldbevolking uit zich in superlatieven over het werk van de band. Een nieuw, dynamisch, fris en interessant geluid overspoelt radio's, weiden en zalen. Gecombineerd met de juiste mensen achter het promotieapparaat en de niet te onderschatten invloed van MTV wordt de hype gelanceerd.

Superunknown kaapt in 1995 de Grammy weg voor het beste rockalbum, krijgt platina in ongeveer elk mogelijk land, wordt in allerhande lijstjes en polls onthaald als de ultieme gitaarplaat en zowel pers als publiek zijn in de wolken over de gewaagde vermenging van metal met psychedelische pop en rock. Maar in dit succes schuilt ook de basis voor de ondergang van de band. Terwijl de eerste behoorlijk stevige platen net niet met de prijzen weglopen, worden de meer gematigde platen op lof onthaald. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Down on the Upside, een album waarvoor Cornell nog meer van de traditionele gitaarriff afstapt, binnen de band voor discussie zorgt. Artistieke meningsverschillen die ontstaan tijdens de opnames zorgen ervoor dat de band zijn einde aankondigt op 9 april 1997.

Heimwee
Wat volgt is een lauw ontvangen soloplaat van Cornell, die daarna wijselijk ingaat op een uitnodiging van het ter ziele gegane Rage against the Machine. Audioslave wordt geboren en Cornell weet zijn talent als zanger en songschrijver in deze band tot een hoger niveau te tillen. Niet alleen stopt hij met roken, hij wint ook de strijd tegen een nakende alcoholverslaving, beëindigt zijn eerste huwelijk, start een tweede op en evolueert intussen van grunge-icoon to een ronduit fantastische entertainer en stemvirtuoos. Maar Audioslave, hoe fantastisch ook, is geen lang leven beschoren. Daarvoor zijn de ego's te groot, is de inspiratie te divers en zijn de banden te vers gesmeed. In 2007 kondigt Cornell zijn vertrek uit de band aan en moddert hij wat aan in losse en halfvaste projecten en solo-opnames.

En dat leidt tot de vraag waarop alleen Cornell het antwoord kent. Is de comeback van Soundgarden een emotionele beslissing en hebben de vier vooral heimwee naar tijden die wel eens voorgoed zouden kunnen zijn verdwenen? Mist de band het grote publiek of eerder het grote geld? Dat laatste is betwijfelbaar, gezien het relatief grote succes dat Cornell heeft met zijn toch wat povere platen van de laatste jaren. En ook voor Matt Cameron hoeft het waarschijnlijk niet - hij is ondertussen de vaste drummer van Pearl Jam. De motieven blijven onduidelijk, maar de nakende nieuwe plaat en de tour die daar ongetwijfeld aan zal vasthangen zullen duidelijkheid scheppen.

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/soundgarden/onvoltooid-verleden-tijd-soundgarden/19922/
Meer Soundgarden op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/soundgarden