• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Onvoltooid verleden tijd: Sebadoh, ofte How Lo can you go?

Met Sebadoh III, de plaat uit 1991, viel de lofi-sound in de plooi en kwam het genre onder de aandacht van een groter publiek. Dit is het verhaal van Sebadoh, the winning losers.

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 17 juli 2006

Wie zijn ze?
In 1982 richt Joseph D. Mascis samen met zijn high schoolkameraad Lou Barlow het bandje Deep Wound op. In 1984 worden ze Dinosaur. Mascis switcht van drums naar gitaar en vocals en het wordt duidelijk dat hij de leider is. Bassist Barlow heeft daar geen problemen mee, want hij kan z’n artistieke ei kwijt in zijn experimenten met cassetterecorders.

Op de tweede langspeler van de band die ondertussen wegens legale problemen omgedoopt wordt in Dinosaur Jr - You’re Living All Over Me uit 1987 – staan zelfs twee van Barlows composities. Daarna trekt Mascis de teugels terug strak. Hij en Barlow praten zelfs niet meer tegen elkaar. Na de release van Bug (1988) duurt het niet lang meer of Barlow wordt uit de band verwijderd.

Barlow is al vanaf z’n twaalfde aan de slag met cassetterecorders en brengt af en toe tapes uit in eigen beheer. Zo komt hij in contact met Eric Gaffney, waarmee hij in 1987 een eerste tape uitbrengt onder de naam Sebadoh: Weed Forestin’, akoestische Barlowliedjes met percussie van Gaffney en ruisgeluiden. Het volgende jaar verschijnt The Freed Man, waarop de twee echt gaan samenwerken. Ze proberen elkaar te overtroeven qua creativiteit. Deze cassette staat dan ook boordevol korte songs, afgebroken experimenten, spontane chaos en speelplezier.

Wat deden ze?
Dan wordt Jason Loewenstein ingelijfd als derde lid. Tijdens hun optredens wordt er voornamelijk noise van Eric Gaffney gespeeld, met af en toe wat gevoelige Barlowballads er tussen. In ’91 verschijnt de ep Gimme Indie Rock!. De titeltrack is hun eerste elektrisch versterkte studiosong: een woeste parodie op/ode aan de pre-grunge underground: “Gettin' loose with the Pussy Galore, crackin' jokes like a Thurston Moore, and pedal-hoppin' like a Dinosaur”.

Eind ’91 verschijnt Sebadoh III, hun debuut als trio. De meeste songs van Barlow zijn breekbare akoestische liedjes, zoals het tedere ‘Kath’, één van de vele zeer openhartige liedjes die hij zou schrijven over de relatie met zijn vrouw Kathleen Bilius. ‘The Freed Pig’ is dan weer een sarcastische uithaal naar Mascis. Gaffney leeft zich volledig uit met ‘Limb By Limb’: gruizige indierock, die halverwege transformeert in ziedende hardcore. Geweldige afsluiter ‘As the World Dies the Eyes of God Grow Bigger’ klinkt zo schizofreen, dat men aan Gaffney's mentale evenwicht begint te twijfelen. Loewenstein probeert het midden te houden en produceert noisy jazz, een breekbare ballad en een noisy track die eindigt als breekbare ballad.

Er wordt een tour gepland, maar plots besluit Gaffney om Sebadoh te verlaten en Barlow en Loewenstein treden op met drummer Bob Fay. Vervolgens komt Gaffney terug, voor nog een tour. De live-focus is ondertussen verschoven en er worden voornamelijk Barlow-songs gespeeld.

Gaffney stapt terug op, Fay komt terug en in ’92 nemen ze twee ep’s op: Rocking the Forest en Sebadoh VS Helmet; weer een plaagstoot van Barlow. Plots is Gaffney weer terug, Bob Fay staat beleefd zijn plaats af en Bubble and Scrape (1993) wordt opgenomen. Gaffney’s bijdrages zijn aggressiever dan ooit, terwijl Barlow steeds lieflijker begint te schrijven; single ‘Soul and Fire’ bijvoorbeeld. In de herfst van 1993 stapt Eric Gaffney voor de laatste keer uit Sebadoh.

Waarom waren ze zo goed?
Wat Sebadoh in de eerste plaats zo aantrekkelijk maakte, was hun onvoorspelbaarheid. Zowel op plaat als op het podium wist je nooit wat te verwachten. Een hartenbreker van Barlow werd gevolgd door een psychotische rocker van Gaffney, of ze wisselden quasi-lukraak van instrument voor een noisy uitbarsting. Ook Barlows stemmingswisselingen tussen breekbaar, speels en sardonisch waren intrigerend.

Het feit dat Sebadoh weigerde te kiezen tussen één stijl of sound, maakte hen uniek. Ze hielden vast aan het romantische ideaal dat ze hun eigen weg konden kiezen. Marktsegmenten of een carrière interesseerden hen niet; Sebadoh was iets wat ze gewoon moésten doen. Of vaak ook niet, wat betreft Gaffney.

Deze attitude beïnvloedde bijvoorbeeld Kurt Cobain, die vaak rondliep met een Sebadoh t-shirt, maar ook Pavement en zelfs Beck volgden in hun slipstroom. Ook bijvoorbeeld Guided By Voices en Daniel Johnston, die al langer bezig waren, konden meeprofiteren van de opening die Sebadoh creëerde.

Aan de andere kant zijn ze natuurlijk ook verantwoordelijk voor het romantiseren van lo-fi opnames, waardoor we overstelpt worden met het geneuzel van contactgestoorde adolescenten.

Wat gebeurde er toen?
Met de onwaarschijnlijk geduldige Bob Fay terug in de band, begint Sebadoh aan de opnames van Bakesale. Hoewel vier van de tracks nog met Gaffney opgenomen worden, wordt er hier en daar getwijfeld of Sebadoh nog bestaansrecht heeft. Maar onder andere door het radiohitje ‘Rebound’ – dat eerder al op de 4 Song CD verscheen – beginnen ze zelfs een beetje fatsoenlijk te verkopen.

Het volgende jaar scoort Barlows andere band The Folk Implosion zowaar een echte hit met ‘Natural One’, van de soundtrack voor de film Kids. De verwachtingen voor Sebadohs opvolger, Harmacy (’96), zijn dan ook te hoog, want het is business as usual. Zeer mooie liedjes (‘Beauty of the Ride’, ‘Willing to Wait’) worden nog steeds afgewisseld met pokkeherrie als ‘I Smell a Rat’. Geen meesterwerk, gewoon een heel goede plaat.

Dan wordt het een tijd stil, terwijl het concept Sebadoh wordt herdacht. Fay vliegt buiten en Russ Pollard wordt de drummer. In 1999 verschijnt The Sebadoh en die ‘The’ staat er met reden. Ze lijken een echte band en de plaat schiet niet lukraak alle richtingen uit. Er staan uiteraard goede songs op, maar de fut is er uit. Zelf lijken ze dat ook te beseffen en Sebadoh gaat op vakantie, voor onbestemde tijd. Barlow heeft het ondertussen druk met zijn Folk Implosion en The New Folk Implosion. In 2003 en 2004 ondernemen Barlow en Loewenstein nog een reünietour.

Ondertussen heeft Barlow zich met Mascis verzoend en touren ze opnieuw als Dinosaur Jr. Als wat officiëel geboekstaafd staat als ‘de meest pijnlijke split ooit’ al vergeten kan worden, dan kan een nieuwe samenwerking met Eric Gaffney niet lang meer op zich laten wachten.

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/sebadoh/onvoltooid-verleden-tijd-sebadoh-ofte-how-lo-can-you-go/13403/
Meer Sebadoh op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sebadoh