http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De ultieme 21 van Radiohead
Heroïsche veldslagen werden deze week uitgevochten op onze burelen. Aanleiding was het simpele verzoek aan de collega’s om hun drie favoriete Radiohead-songs te sommeren. Gevolg: KindaMuzik in twee kampen verdeeld. Conclusie: Pre en post-OK Computer-aanhangers gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Tot onze vreedzame ombudsman besliste beide clans te verenigen in DE ULTIEME 21 VAN RADIOHEAD, dat volgende week op Pukkelpop staat.
Tekst: Redactie KindaMuzik
Publicatiedatum: 05 augustus 2006
1. STREET SPIRIT (FADE OUT) – THE BENDS
Wie van deze schrijnend mooie klassieker niet week wordt, heeft of bij de geboorte een gigantische olifantenhuid ontwikkeld of verzoeken we zich dringend aan te melden bij de asceten van Sidhi Sadhus. Het akkoordengegoochel van Jonny Greenwood is niks minder dan verbluffend en ook de manier waarop Thom Yorke uithaalt, dwingt ontzag af. Alsof elke noot een kogeltje door de ziel zeeft. Hoeveel dichter bij de perfecte popsong kun je als artiest komen? (DC)
» Bekijk ‘Street Spirit (Fade Out)’ live @ Glastonbury 2003
2. PARANOID ANDROID – OK COMPUTER
Bassist Colin Greenwood beschreef dit uitzonderlijke pièce de résistance als DJ Shadow meets The Beatles, gitarist Ed O’Brien zag er eerder een ambitieuze poging in iets neer te zetten tussen ‘Bohemian Rhapsody’ en The Pixies. Critici wrongen zich bij de release in allerlei bochten om het progrock-kind een naam te geven, in het alfabet waren letters te kort om de superlatieven vorm te geven. Wij houden het erop dat de jaren negentig nooit compleet geweest waren zonder ‘Paranoid Android’, dat nota bene werd opgenomen in de kelder van het 17e-eeuwse landhuis van actrice Jane Seymour. En zeggen dat daar – beste Lou (Reed), George (Harrison), Brian (Wilson) of, zoals u zelf wil, Roger (Waters) – geen milligram lsd aan te pas gekomen is. “Kicking and squeezing Gucci little piggy” nog aan toe! (DC)
» Bekijk video ‘Paranoid Android’
3. EXIT MUSIC (FOR A FILM) – OK COMPUTER
De beste daad die Claire Danes tot op heden verrichte, was het tegen de slaap klemmen van een Colt 45 in ‘Romeo & Juliet’. We zijn mooie Claire eeuwig dankbaar, want het was op dat eigenste moment dat deze ijzingwekkende track leven vatte in het brein van Thom Yorke. 4’24” complete ontreddering en kippenvel van hier tot in Verona. Hartverscheurender en wanhopiger klonken de Vijf van Oxford nooit, hoewel ‘How to Disappear Completely’ erg dicht in de buurt komt. (DC)
» Bekijk 'Exit Music' (For a Film)' live @ Eurockeenes 2003’
4. PYRAMID SONG – AMNESIAC
Mysterieus, intiem, breekbaar, onnavolgbaar. Oosters aandoende melodielijnen
die zo de sterrenhemel in zweven. Een ritme dat zelfs voor drummers nauwelijks te doorgronden valt. Strijkers die zo alomvattend zijn dat je je in een vacuüm waant. Heb ik nog iets weggelaten? Ja. Thom Yorke die zo ingehouden zingt dat zijn stem bijna overslaat. Jazzy drums die klinken als een sublieme jazzkit uit 1959. Bovenal echter is ‘Pyramid Song’ een majestueus liedje dat Radiohead boven haar eigen pretenties laat uitstijgen tot een hoogte die nimmer meer te benaderen valt. (BI)
» Bekijk video ‘Pyramid Song’
5. IDIOTEQUE – KID A
“I have seen it all/ Ice age coming/ take the money and run”. Over de vage tekst bestaan de wildste theorieën, wij zien het eenvoudig geschetst als Yorke’s eigenhandig ondertekende Kyoto-protocol avant la lettre. En ook al is het in deze live-favoriet vruchteloos zoeken naar melodische structuren of een zeker ritmisch ankerpunt, de gortdroge en hypnotiserende beats houden je ook na honderden beluisteringen aan je stoel gekluisterd. Straf spul, helaas compleet in de ban geslagen door Radiohead-fans van het eerste uur. (DC)
» Bekijk ‘Idioteque’ live @ Glastonbury 2003
6. LUCKY – OK COMPUTER
Geen ‘The Tourist’ in deze lijst, wel het wondermooie ‘Lucky’. Het nummer werd in 1995 ingeblikt voor ‘War Child’ (in Bosnië was nog steeds een 'shoot-to-kill'-policy van kracht, weet u nog?) en verscheen op het Help-benefietalbum. Twee jaar later viste de groep het nummer op voor OK Computer, waar het één van de beklemmendste passages is. Wie de kelk in het tranendal helemaal wil ledigen, checkt best eens de bijhorende videoclip. Woorden zeggen veel, beelden zeggen hier echter alles! (DC)
» Bekijk video ‘Lucky’
7. FAKE PLASTIC TREES – THE BENDS
Een melodie simpel als pompwater, brozer dan eender welk soort porselein. Een luttel aantal akkoorden van de hand van Jonny Greenwood en de superbe, cryptische woorden van Thom Yorke staan ook meer dan een decennium later nog pal overeind. Groots in eenvoud en dat in een plastieken wereld waarin niets is wat het lijkt. De legende wil dat Yorke na het inzingen van de drie takes dermate van de kaart was dat hij spontaan in tranen uitbarstte. Kunst als persoonlijk purgeermiddel! (DC)
» Bekijk video ‘Fake Plastic Trees’
8. EVERYTHING IN ITS RIGHT PLACE – KID A
Radiohead duikt compleet versplinterd en ontheemd van zichzelf de éénentwintigste eeuw in met een batterij geavanceerde software waarvan ze de gebruiksaanwijzing louter al behang consumeerden. We schrijven immers het jaar 0 na OK Computer en deze beginselverklaring richt het muzikale verleden voorgoed te gronde. Stemmen worden gesamplet en geloopt dat het een lieve lust is, echo’s van de elektronische piano weerklinken als een killer virus from outer space. “Yesterday I woke up sucking a lemon”? Dwangbuispop van het betere soort, quoi. (DC)
» Bekijk ‘Everything in its Right Place’ live in Parijs 2001
9. KARMA POLICE – OK COMPUTER
Thom Yorke vind ‘m de grappigste (“Her hitler hairdo/is making me feel ill”) song uit OK Computer, wij de zeurderigste, wat eerder een nuchtere vaststelling dan een pejoratieve connotatie is. Toch is het één van de grootste radiohits van de bands up to date en dat komt natuurlijk door het onverslijtbare catchy refrein dat evenwel voortschrijdt met de urgentie van een stekelige egel op kruissnelheid. Het is of een song waar je zo ver mogelijk van wegrent of één die je innig omhelst, een middenweg is er niet. Zelfde verhaal voor recentere songs als ‘Sail to the Moon’ of ‘Scatterbrain’. (DC)
» Bekijk video ‘Karma Police’
10. THE BENDS – THE BENDS
Satire wordt in deze titelsong ten top gedreven en maakte al vroeg in de carrière van de band komaf met het stigma als zou Radiohead volstrekt humorloos zijn. “That was our Bowie pastiche”, verklaarde Yorke ooit, al kwam vragen of hij nu werkelijk liever in de jaren zestig geleefd had hem al vrij snel de strot uit. “I really do wish I’d never written that fucking song”. Tegen wil en dank allicht is het wel één van de beste Radiohead-songs van de oude stempel geworden. (DC)
» Bekijk ‘The Bends’ live in Rome 1995
11. HIGH & DRY – THE BENDS
Te weten dat het begon met Thom Yorke die incidenteel en enigszins onachtzaam over een beatje van Soul II Soul heen zong. Twee jaar later dook de veredelde demo op tijdens de opnames van The Bends en de rest is geschiedenis. Hun onweerlegbare ‘Evil Kenevil’-moment, zeg maar. De groep is het "high & dry"-motto ook anno 2006 nog zeer genegen want op hun aanraden wordt het Pukkelpop-hoofdpodium met 2,40m verhoogd! (DC)
» Bekijk video ‘High & Dry’
12. TALK SHOW HOST – ROMEO & JULIET OST
Het beste nummer van Radiohead buiten de zes officiële platen om, leerden we kennen op de soundtrack van Romeo + Juliet. ‘Talk Show Host’ was de enige song die nog kon verbazen met het ‘luid-en-dan-plots-weer-zacht trucje’ (copyright: The Pixies). Thom Yorke opteert voor de ‘less-is-more’-aanpak door met enkele gitaaraanslagen een deken van melancholie open te spreiden, terwijl drummer Phil Selway zijn DJ Shadow-invloeden laat horen in een percussie-kogelregen. Surrealistische Magritte-teksten en de gedoseerde chaos van Jonny Greenwood maken deze magische, dreigende song tenslotte helemaal af. (MV)
» Bekijk ‘Talk Show Host’ live @ Eurockeenes 2003
13. PACKT LIKE SARDINES IN A CRUSHD TIN BOX – AMNESIAC
De als het auditieve equivalent van een mystieke yantra herhaalde “I’m a reasonable man/Get off my case” is de favoriete frase van Wayne Coyne van Flaming Lips en die zit zelf nochtans nooit om een spitante oneliner verlegen. Met de kille backbeat drums, de naar alle kanten tegelijk hotsende gitaren en flarden tekst die als een ondoorgrondelijke puzzel in elkaar steken, allesbehalve een evidente plaatopener. De proef op de som genomen echter een uitdagend en al bij al toch behoorlijk indrukwekkend klankspel. (DC)
» Bekijk video ‘Packt Like Sardines in a Crushd Tin Box'
14. JUST – THE BENDS
Een uit duizenden herkenbare intro en een refrein waarvoor ze in oorlogsgebied zelfs een staakt-het-vuren zouden overwegen: anders gezegd, de impact van ‘Just’ is intact gebleven, zéker op een festivalweide. Na intimistische singles als ‘High & Dry’ en ‘Fake Plastic Trees’ een song die zich als een gemene linkse in het kaakbeen plantte. Radiohead voorgoed op weg naar de eeuwige roem, al kregen ze die naar aanloop van OK Computer als een boemerang terug in het gezicht gekeild. Writer's blocks, geen genie blijft het bespaard, zelfs ons niet! (DC)
» Bekijk ‘Just’ live @ Reading 1994
15. LIKE SPINNING PLATES – I MIGHT BE WRONG EP
Het origineel is niet eens zo heel speciaal: meer dan een mooie zanglijn, een redelijk simpele melodie en een fascinerende tekst is het niet. Geheel in de experimentele lijn van Amnesiac is het nummer door de elektronische mangel gehaald: effecten over de zang en broeierige keyboardklanken. Als je voor het eerst de kale piano van de gestripte live-versie hoort herken je het nummer niet eens, totdat Thom Yorke de woorden “While you make pretty speeches” inzet: zinderend, onheilspellend én dus béter dan de studioversie. (EL)
» Bekijk ‘Like Spinning Plates’ (Thom Yorke solo) live in Montreal
16. CREEP – PABLO HONEY
Net zoals onwetende journalisten Pink Floyd tot in den treure met vragen over ‘Another Brick in the Wall’ zal blijven bestoken en Bob Dylan ‘Like a Rolling Stone’ tot het einde der tijden zal voordragen als verplichte bis, zo zullen er ook bij elk Radiohead-concert weer paljassen aanwezig zijn die amechtig om ‘Creep’ blijven smeken. Leuk weetje: op T/W 1997 brak Thom Yorke ‘Creep’ abrupt af met een cynisch “Boring! en enkele jaren later moest een MTV Beach Party het ontgelden: “We swore that would be the last time we’d do that fucking thing”. (DC)
» Bekijk het legendarische ‘Beavis and Butthead-fragment' (MTV)
17. MORNING BELL – KID A
Gedreven door een hypnotiserend, eindeloos herhaald drummotiefje, is ‘Morning Bell’ een claustrofobisch stukje popmuziek met zorgvuldig opgebouwde spanning, uitmondend in een bevrijdende, allesverzengende chaos van gitaareffecten. Het repetitieve ritme sluit naadloos aan bij de tekst van Thom Yorke, die klinkt alsof hij door de duivel bezeten is. Aan de einder van de horizon gloort er hoop, al is dat conform met Kid A, slechts een illusie. (EvR)
» Bekijk ‘Morning Bell’ live @ Eurockeenes 2003
18. HOW TO DISAPPEAR COMPLETELY – KID A
Ingeklemd tussen het briesende 'National Anthem' en de subtiele
ambientglinsteringen van 'Treefingers' vormt 'How to Disappear Completely' de overgang van het eerste, stuwende deel van Kid A naar de broeierige tweede helft. Magistraal, violen die spontaan en op precies de juiste momenten aanzwellen, somber gitaarspel en Yorke die zingt alsof hij boven zijn eigen schaduw zweeft, observerend: "That there / that's not me". Hoe krijg je je hele lijf vol kippenvel in vijf minuten? Zo dus! (JH)
» Bekijk ‘How to Disappear Completely’ live in Wolverhampton 2006
19. KNIVES OUT – AMNESIAC
Ja, dames en heren, er staat ook conventionele rock op Amnesiac en wel in deze gedaante. Radiohead goes The Smiths? Die richting gaat alvast het drumwerk van Phil Selway uit. We weten niet waar u die periode met uw gedachten zat, de droomwereld van Thom Yorke werd gedomineerd door kannibalisme. ‘Knives Out’ voelt alsof Thom & co de luisteraar verplichten al dit lijden te aanschouwen zonder in te kunnen grijpen. Het resultaat is de intrigerende emotie dat de hulpeloze wereld vergaat. Hoe milieuvriendelijk het onthoofden van een muis is, daar kan over gediscussieerd worden, of het ook lekker was, dat zullen we wellicht nooit weten. (DC)
» Bekijk video ‘Knives Out’
20. MY IRON LUNG – THE BENDS
Het moet dat raar klinkende gitaarriedeltje van Jonny Greenwood zijn dat ‘My Iron Lung’ iets tijdloos en direct herkenbaars meegeeft. Dat vervormde, bijna dronken klinkende gitaarloopje vormt de opmaat voor Thom Yorkes even gepijnigde als sarcastische zang. Zijn nieuwste liedje, zo zingt hij halverwege, is net als het vorige een volstrekte verspilling van tijd (“This is our new song/just like the last one/a total waste of time”). Maar beste Thom, daar denken veel mensen toch heel anders over. Die horen gewoon een prachtig nummer. (BB)
» Bekijk ‘My Iron Lung’ live @ Reading 1994’
21. LET DOWN – OK COMPUTER
Een van de toegankelijkste nummers op OK Computer door het prachtige,
rinkelende, Byrds-in-mineur gitaarspel, maar – vergis je niet – allerminst vrolijk getoonzet. Het venijn spat als smeulend uit de teksten. “Crushed like a bug in the ground”, zingt Yorke, en dat vat de sfeer perfect samen. Sleur, verstikking, teleurstelling en vervreemding samengebald in een nummer om je helemaal in te verliezen. Of de leegheid van de moderne maatschappij in akkoordenschema’s gegoten. (EJH)
» Bekijk video ‘Let Down'
met bijdragen van Dieter Craeye, Joris Heemskerk, Bart Breman, Bas Ickenroth, Ernst-Jan Hamel, Eric Looge, Eric van Rees, Sid Meuris en Mathias Vermeulen.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/radiohead/pukkelpop-2006-de-ultieme-21-van-radiohead/13565/
Meer Radiohead op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/radiohead
Radiohead audio en video:
» Historic Fragment: Thom Yorke over zijn writers-block (Lola da Musica 19/10/2000) (3voor12)» Audio: Skttrbrain (Four Tet Remix) (3voor12)
» Audio: Nude (3voor12)
Deel dit artikel: