• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Oasis: een troostend schouderklopje

Ze hadden eigenlijk al jaren geleden moeten stoppen: Oasis, de band die draait om de excentrieke gebroeders Gallagher. Achttien jaar waren Liam en Noel bij elkaar. En wat laat je achter als Oasis? Het idee dat je nooit beter bent geworden dan je debuut. KindaMuzik schetst het beeld van één van de beste bands uit de jaren negentig die uiteindelijk langzaam sterft als een sneeuwpop die geleidelijk smelt.

Tekst: Daniël Verlaan

Beeld: Katerina Plevkova

Publicatiedatum: 11 oktober 2009

De band uit Manchester begon zo goed met Definitely Maybe en zorgde samen met Blur voor een sterk muziekklimaat in Engeland. Alleen bij Be Here Now, het derde en snelst verkopende album van Oasis uit 1997, liep het écht mis. De plaat werd in de productie veel te mooi opgepoetst, bungelde tussen stijlen voor een verschillend publiek en het oplopende drugsgebruik had ook geen positieve invloed. Bij dat album is ook The Battle of Britpop opgehouden. Een dieptepunt voor de typerende Engelse rock en voor Oasis, die er nooit meer echt bovenop geklommen zijn.

Een vliegende start
Blur en Oasis: het waren een beetje The Beatles en The Rolling Stones van de jaren negentig. Blur was voor de meer alternatieve geeky nerd en Oasis trok vooral het ruigere publiek aan: de rechttoe-rechtaanluisteraars. Met deze instelling begonnen de broertjes Gallagher ook hun band en dat had na drie jaar, in 1994, het debuut Definitely Maybe tot gevolg. Het album werd de tegenhanger van Blurs Parklife: het was simpeler, sneller en gemakkelijker. Liam is cool en Noel het brein: een perfecte combinatie voor een superband. En toen Liam zijn broer te lijf ging op het podium met een tamboerijn, kwamen ze pas echt in het nieuws. Wat we nu als zielig beschouwen, was op dat moment eigenlijk best stoer.

Het was een droomstart voor Oasis. Een jaar later brachten ze het zachtere (What's the Story) Morning Glory? uit, een album van ongeveer dezelfde kwaliteit als het debuut dat eigenlijk niet te overtreffen was. En je weet dat je met talent van doen hebt als een band binnen een jaar weer zo'n wereldalbum kan maken. Liam zat nog steeds hard aan de crystal meth (een soort van sterke speed), Noel was ook niet echt bepaald clean te noemen en de spanning was alleen maar gegroeid toen laatstgenoemde even uit de band stapte na het tamboerijn-incident. De eerste plaat voelde aan als een opstand, zowel qua muziek als qua tekst en dat miste de liefhebber bij de - ook zeer goede - tweede plaat. Wel kreeg Oasis er een heel nieuw (en groot) publiek bij: vrouwen en de 'softies'.

Wijvenrock
Het tweede album bevatte namelijk toch meer wijvenrock: het leek wel redelijk hard met het openingsnummer 'Hello', maar daarna glijdt het af als een natte vaatdoek van de rand van het aanrecht. Niet dat het slecht is: het is zelfs een hele schone, nieuwe en mooie vaatdoek in een leuk kleurtje. Maar dat stukje karakter, dat eigene is echt weg. Nummers als 'Rock 'n' Roll Star', 'Live Forever' en 'Supersonic' konden de heren niet meer schrijven en spelen. Die eigenwijze, met de middelvinger omhoog-attitude; ze hadden het verloren. En dat komt vrijwel geheel door hun grootste hit en tevens rechtstreekse ondergang: 'Wonderwall'. Het ultieme popliedje met een zoete tekst, gespeeld door één van de stoerste bands van de wereld. De meesten zouden denken dat het een grapje was.

Het probleem is dat je niet kunt ontkennen dat (What's the Story) Morning Glory? een erg goed album is, maar dat het nooit echt bij Oasis heeft gepast. De plaat was eerder dé kans voor 3 Doors Down om eindelijk eens serieus genomen te worden. Maar niet voor het grote Oasis. Blur kwam datzelfde jaar al met 'The Great Escape' en Oasis' poging om erover heen te walsen is zelfs nog gelukt ook. Niet in de ogen van de muziekliefhebber, maar in de ogen van de massa. En dat telt in muziekland.

Tevredenstellen
In de jaren na het tweede album schommelt Oasis tussen hardrock en poprock in. Nummers als 'My Big Mouth' was de 'Hello' van de derde plaat Be Here Now. Een laffe poging tot het tevredenstellen van beide partijen. Om nu te zeggen dat de gebroeders Gallagher nooit meer met iets goeds op de proppen zijn gekomen, is natuurlijk té gemakkelijk. Het is trouwens ook niet waar. Elk album heeft zijn charme: zelfs het liefelijke Heathen Chemistry, dat je bij elke eerste date gemakkelijk op kan zetten om wat sfeer te creëren. Het was de grote poging van Oasis om zich alleen te richten op de massa met gemakkelijke, luchtige liefdesliedjes toen Standing on the Shoulder of Giants werd afgemaakt door de muziekcritici.

En zo ging Oasis, de droom en hét voorbeeld van elke rebellerende tiener uit de jaren negentig, na achttien jaar redelijk roemloos ten onder - voorlopig dan. Een band waarvan iedereen op een gegeven moment elk nieuw album wilde afzeiken omdat het Oasis was. Ze zeiden altijd zo hetzelfde te zijn gebleven: grote mond, grote ideeën en een nog grotere eigendunk. Hadden ze dat nog maar. Elke keer als Liam nu een scheldwoord gebruikt moet je diep van binnen een beetje lachen. Van medelijden. Net alsof je kind zegt dat hij later beter gaat voetballen dan Messi. Dan geef je hem ook een troostend schouderklopje en zeg je "het is allemaal goed, jongen."

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/oasis/oasis-een-troostend-schouderklopje/19255/
Meer Oasis op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/oasis