• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Zeven emoplaten die je gehoord moet hebben

Uit de massa albums die emotional hardcore heeft voortgebracht zijn stapels goede uit te zoeken. Daarom hier een overzicht van zomaar zeven platen die je enerzijds een beeld geven van het genre en die anderzijds gewoon loeisterke werken zijn. Het is niet zozeer bedoeld om een compleet overzicht te bieden, laat staan dat je emokenner bent als je deze zeven beluisterd hebt; eerder is het een kleine greep uit een enorme schatkamer.

Tekst: Niels Waarlo

Publicatiedatum: 30 augustus 2013

Moss Icon - Moss Icon (1988)
Moss Icon wordt niet zonder reden door menigeen als een soort grondlegger van het genre gezien. Op zijn titelloze debuut horen we de essentie van emo terug: gruizige rammelpunk met rauwe (bas)riffs en een gepassioneerd tierende zanger. Ondanks dat we nog niet te maken hebben met getormenteerd gekrijs en ondoordringbare geluidstsunami's is het al verdomde krachtig. En dan te bedenken dat dit invloedrijke plaatje slechts een net iets meer dan tien minuten durende 7-inch is. Een essentieel werkje, zowel voor emo als voor punk in het algemeen, dat relatief gemakkelijk te behappen is voor de gemiddelde liefhebber van laatstgenoemde muzieksoort.

Honeywell/Reach Out - Split (1993)
Het fenomeen 'splits', platen waarop twee artiesten/bands ieder de helft van de speelduur op zich nemen, is niet exclusief voor emo. Wel is het een vaak gebruikt en belangrijk middel voor bands van deze stroming. Dat staat ze overigens niet in de weg om nog steeds gewoon 7-inches uit te brengen: ook Honeywell en Reach Out, twee hardcore-emoacts, delen met zijn tweeën een rake klap uit van slechts tien minuten. Uit deze plaat blijkt ook hoever de vocalen zich ontwikkeld hebben in slechts een paar jaar tijd: harder uit volle borst gillen is nauwelijks mogelijk. Chaos is bij beide groepen het sleutelwoord, het is dan ook muziek om je in te laten opslokken en niet om lekker op te grooven. Toch is dat gave baslijntje of die plotseling overrompelende melodie nooit ver weg.

Indian Summer - Science 1994 (2002)
Eindelijk, een plaat die gewoon meer dan een half uur duurt. Zou je denken. Welkom bij een ander concept dat veel voorkomt bij emo: het discografiealbum. Hierop staat de gehele discografie van een groep, soms met toevoeging van livenummers. Sommige halen de twee uur (Jeromes Dream), sommige net de twintig minuten (Swing Kids). Vanwaar al die korte discografieën? Simpel: veelal zaten bandleden samen op de universiteit en gingen ze weer uit elkaar nadat ze waren afgestudeerd. Indian Summer niet eens, Science 1994 bevat muziek gemaakt in de jaren 1993 en 1994, waarna de band alweer uiteen ging. Toch was dit genoeg tijd voor de groep om een stempel te drukken, aangezien ze als een van de belangrijkste emobands worden gezien. De muziek is dan ook prachtig: kalme passages met gefluister en iele zang worden plotsklaps ingeruild voor overweldigende, met wanhoop overgoten herriegolven die je met een met kippenvel overladen lichaam achterlaten.

Beluister het album hier gratis.

Saetia - Saetia (1998)
Voor zover je van grote bands mag spreken in de muzikale uithoek die screamo heet, is Saetia een van de grotere. De balans tussen extreme herrie en melancholische kalmte is hier tot grote kunst verheven: denk 'Smells Like Teen Spirit' in het kwadraat. 'Corporeal', bijvoorbeeld, kent riffs die de zwaarte van metal dicht benaderen, dan volgt minutenlang rustig gitaargepiel, waarna het in een groot kabaal eindigt. 'An Open Letter' is een neurotische opeenvolging van riffjes met een climax die je in stukken lijkt te willen scheuren. 'Woodwell' is dan weer een regelrecht lieflijk tussendoortje. Billy Werner kermt en schreeuwt hartverscheurend, op een manier die als je ervan houdt diep kan raken. Als dat laatste het geval is, is er nauwelijks beter te vinden dan dit.

Shikari - Robot Wars (2000)
Even chauvinistisch doen door deze band uit Groningen (foto boven) te noemen. Hoewel, deze past qua niveau best in dit rijtje. Muziek van deze groep werd uitgebracht op Level Plane (het label waar ook Saetia bij zat), bovendien maakte ze onder meer een split met Louise Cyphre, een geliefde formatie van onze oosterburen. Denk razendsnel gespeelde, dissonante chaos, vol gaaf spel dat klinkt alsof het bedekt is onder een dikke laag vunzig stof. Ook debuut Robot Wars is een 7-inch: hier een uur naar luisteren zou immers het effect - de intensiteit - simpelweg niet ten goede komen. Je een klein kwartiertje laten opslokken door deze herrie werkt zuiverend, daarna heeft het, als je echt probeert mee te leven, genoeg van je aandacht gevergd.

Circle Takes the Square - As the Roots Undo (2004)
Zoals dat gaat met veel muziekstromingen werd ook emo/screamo uiteindelijk vermengd met andere stijlen, waar As the Roots Undo van Circle Takes the Square (bovenste foto) misschien wel het allerbeste voorbeeld van is. Je zou het aan kunnen duiden met progressieve screamo, waar allerhande rock- en metalinvloeden in terug te vinden zijn en dat barstensvol experiment zit. De hak-op-de-takcomposities klinken brutaal, energiek en avontuurlijk en zitten tjokvol intelligent spel en onverwachte wendingen. Ook vocaal gezien gebeurt hier genoeg interessants, aangezien Drew Speziale en Kathy Coppola (jawel, een vrouw) op indrukwekkende wijze met en tegen elkaar schreeuwen. Een cultklassieker van formaat, die de nodige invloed had op latere hardere genres.

Beluister het album hier gratis.

La Quiete - La Fine Non È la Fine (2004)
Met leden van Raein, een andere (relatief) bekende screamoband uit Italië en samen met La Quiete deels verantwoordelijk voor het populairder worden van emo in Europa. La Quiete, wat ironisch genoeg 'de stille' betekent, heeft het verweven van hemeltergende melodieën met verzengende herrie tot een grote kunstvorm verheven. Kan lawaai oprecht prachtig zijn? Hier is je antwoord. Duidelijk wordt waar het eigenlijk bij al deze emoartiesten om draait: de gepijnigde schreeuw die in een film geslaakt wordt in de meest ellendige scène omzetten naar muziek. Duistere emoties zo puur mogelijk overgieten in noten en vocalen. Het resultaat is in your face en logischerwijs niet voor iedereen weggelegd. Het is daarom niet verwonderlijk dat emo door dit gegeven, in combinatie met de grote onwetendheid die onder het grote publiek heerst, een nogal negatief imago heeft. Dat is jammer, er steekt namelijk zoveel meer achter dan menigeen denkt, zoals nu hopelijk wat duidelijker geworden is.

Foto Shikari door Marcel van Schooten (CC)

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/emo/zeven-emoplaten-die-je-gehoord-moet-hebben/24235/
Meer Emo op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/emo