http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
What We Talk About: De vijf beste dEUS-songs
In de laatste rechte lijn naar de langverwachte release van Pocket Revolution grasduinde de redactie van KindaMuzik nog even in het even grillige als imposante verleden van dEUS, op zoek naar hun vijf markantste en beste songs.
Tekst: Dieter Craeye
Publicatiedatum: 02 september 2005
De zoektocht leverde uiteindelijk een Long List van éénentwintig nummers op, inclusief alle klassiekers. Nummers als ‘Serpentine’, ‘W.C.S. (First Draft)’ en ‘Zea’ (de allereerste single) vielen net buiten de prijzen, maar behoren evenzeer tot de favorieten van de stemgerechtigden. Hitsingles als ‘Roses’, ‘Turnpike’ en ‘Instant Street’ hinken dan weer opvallend achterop, wat mede suggereert dat onze staf het songarsenaal van dEUS roemt omwille van zijn kwalitatieve continuïteit – zie het verrassende ‘Gimme the Heat’ op drie –, veeleer dan zich louter blind te staren op de geheide crowdpleasers.
1. Nothing Really Ends (No More Loud Music, november 2001)
Dé kers op de taart van tien jaar dEUS. Inspiratie voor deze bossa-ballade zocht en vond Tom Barman in Badlands (“the one where Martin Sheen waves his arm to the girl in the street”), het misdaaddrama van Terence Malick. Met deze song zag de frontman een lang gekoesterde wens in vervulling gaan door een vrouwenkoor (The Sissy Spacek Singers) in zijn muziek te integreren. Mét succes, dichter bij de absolute perfectie kun je als artiest nauwelijks komen.
2. Suds & Soda (Worst Case Scenario, juni 1994)
“Friday, Friday, Friday!” Ultieme springbom verscholen in de dEUS-catalogus die dermate explosief bleek dat er zelfs vandaag nog geen ontmijningsdienst tegen opgewassen blijkt. Tegendraadse, compromisloze herrie tot kunst verheven. Een oerkreet waaraan tot ver buiten de landsgrenzen gehoor werd gegeven. Muzikaal eclectisme tijdlozer dan Manneke Pis.
3. Gimme the Heat (In a Bar, Under The Sea, september 1996)
Niet meteen het bekendste nummer uit de tweede plaat, maar onweerlegbaar één van de beklijvendste dEUS-songs tout court. Flarden Beefheart, Waits en Pixies worden majestueus verweven doorheen de archetypische onderhuidse spanning en krijgen hun verlossing door een heerlijke partij strijkers. De gedroomde symbiose van de vroege dEUS en misschien wel de beste compositie ooit van de drievuldigheid Barman/Carlens/Ward.
4. Sister Dew (The Ideal Crash, mei 1999)
Door Barman verbannen uit de live-setlist, maar desondanks één van de kroonjuwelen uit The Ideal Crash, ook tekstueel. Of hoe een fictieve passionele liefdesmoord het diabolische gedachtegoed van een songschrijver wanhopig in de richting van een spirituele non drijft. Als het mes zich op 3'23" dan nog eens nietsontziend door je ruggengraat boort en alle vitale (gehoor)organen lam legt, rest er slechts één ding: ijzingwekkende stilte.
5. Via (Worst Case Scenario, oktober 1994)
Het Michael Stipe ('Low') citerende “I skipped the part about love” stond vanaf dat eigenste moment als een verschroeiend hellevuur in het collectieve geheugen gegrift. Vervaarlijk kronkelende gitaarpartijen en Klaas Janszoons die vioolgewijs zijn stempel drukte als hét geheime wapen van dEUS. Niet toevallig dat nét hij de enige overlevende secundant is uit de originele line-up.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/deus/what-we-talk-about-de-vijf-beste-deus-songs/10394/
Meer dEUS op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/deus
dEUS audio en video:
» onbekend: dEUS live in de VPRO studio's, opgenomen 1 maart 1994. (3voor12)» Interview: dEUS (3voor12)
» Live opname: Tom Barman live in De Plantage (8-10-2000) (3voor12)
Deel dit artikel: