http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De 77 van 7 jaar KindaMuzik: nummers 11 tot en met 1
Dit jaar bestaat KindaMuzik 7even jaar. 7even vette jaren, waarin we als eerste de nieuwste muziek signaleerden, de spannendste bands aan jullie voorstelden en heel soms doorsloegen in ge7ever. Het is tijd voor een terugblik, tijd voor de 77 beste albums in 7even jaar KindaMuzik. Tegen alle tradities in zijn we van plan de komende 7even jaar net zo mooi te maken. Vandaag de ontknoping, de nummers 11 tot en met 1.
Tekst: Paul Claasen, Joris Heemskerk, Tijs Heesterbeek, Inge Janse, Rob van Leeuwen, Norbert Pek, Alexis Vos en Atze de Vrieze
Publicatiedatum: 20 september 2006
11. GODSPEED YOU BLACK EMPORER! – LIFT YOUR SKINNY FISTS LIKE ANTENNAS TO HEAVEN
[Constellation/Konkurrent; 2000]
Zijn het wereldvreemde veganisten zonder humor? Politieke activisten vermomd als een uitzonderlijk vreemd groepje buitenstaanders? Bloedserieuze hypocrieten met een geheel eigen beeld van deze aardbol? Tegenstanders van het kapitalisme die hun boodschap uitdragen met behulp van popmuziek? Arrogante betweters met een irritante mening? Pretentieuze neuzelaars die een onverklaarbare ideologie hebben? Is het een negenkoppig monster dat je ter plekke knock-out slaat? Zijn het zwaar op de maag liggende muzikanten die pretenderen een bijdehand postrock-orkest te zijn? Een paar bleekneuzen die het heel erg menen, weet je wel? Een opvallend instrumentaal gezelschap dat zich het liefst afkeert van de mainstream, maar ondertussen in de armen wordt gesloten door alle populaire media? Een zwaarmoedig en vernietigend rockfossiel dat je blijft achtervolgen, met uitputting als gevolg? Wie maalt daarom na beluistering van Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven. Een bloedserieus, pretentieus en wereldvreemd dubbelalbum, dat tegelijkertijd bloedstollend en overweldigend mooi is. (door rob van leeuwen)
» bekijk de artiestenpagina
10. SUFJAN STEVENS - ILLINOIS
[Rough Trade/Konkurrent; 2005]
Toen de Amerikaanse singer-songwriter Sufjan Stevens twee jaar geleden in Nederland optrad, werd hij op het podium vergezeld door slecht zijn gitaar en een grote landkaart van zijn thuisstaat Michigan. Sufjan Stevens is een verhalenverteller, de Verenigde Staten zijn het onderwerp. Wie ook maar iets over hem weet, kent zijn ambitie om over elke staat van de VS een plaat te maken, Illinois is de tweede stap in die queeste. Het album luistert dan ook als een kleurrijk prentenboek over de staat Illinois, met wonderlijke verhalen en ontroerende miniatuurtjes. Het is een ode aan de staat, maar wel met oog voor zijn donkere kanten. Die zijn het best verwoord in het ontroerende ‘John Wayne Gracy, jr’, over de meest beruchte seriemoordenaar die de staat ooit heeft voortgebracht. Illinois is een rijk gearrangeerd reisavontuur, dat de hoop wekt dat Stevens op zijn minst tot de helft komt met zijn grote opdracht. (door atze de vrieze)
» bekijk de artiestenpagina
» bekijk de liveversie van 'John Wayne Gacy, Jr'
9. QUEENS OF THE STONE AGE - R
[Interscope/Universal; 2000]
Geëvolueerd uit Kyuss ontwikkelen Josh Homme en Nick Olivieri zich als Queens of the Stone Age (QOSA) verder als meesters van riff en groove. Hun tweede album R (2000) opent met het strakke, overdonderende ‘Feel Good Hit of the Summer’. Homme brengt de ode aan zijn favoriete genotsmiddelen Nicotine, Valium, Vicodine, Marihuana, XTC and Alcohol (…C-C-C-C-C-Cocaine!) als een mantra. Spaarzaam ingezette blazers, steeldrum en vibrafoon, zoals op het poppy ‘The Lost Art of Keeping a Secret’, geven R een open sfeer. Gastzanger Mark Lanegan brengt met zijn melancholieke whiskeystem warmte en diepte. ‘Auto Pilot’ en ‘In the Fade’ zijn beiden een hoogtepunt. Op R komt de dynamiek van QOTSA het best naar voren. Ruig en rustig, hard en zacht wisselen elkaar moeiteloos af. Door de muziek terug te brengen naar de essentie van riff, ritme en melodie, zet QOTSA de lijnen uit voor een nieuwe standaard in het rockgenre. (door paul claasen)
» bekijk de artiestenpagina
» bekijk de video van 'Monsters in the Parasol'
» bekijk de video van 'Feel Good Hit of the Summer'
8. INTERPOL – TURN ON THE BRIGHT LIGHTS
[Labels/EMI; 2002]
De titel van hun debuutalbum mag dan verwijzen naar het licht, de New Yorkse band Interpol heeft een natuurlijke drang naar de andere kant. Op het podium laat de groep zich amper belichten, laat staan van voren. En dat terwijl alle vier de leden steevast gekleed gaan in stemmig zwarte pakken. De hoes van Turn on the Bright Lights is donker, net als het geluid van de plaat. Introvert, zwartgallig, slepend. De intelligente teksten van zanger Paul Banks verraden worsteling en eenzaamheid. En toch is ergens een glimp van dat licht op te vallen, zodat de nummers niet ondraaglijk zwaar zijn. Met nummers als ‘Obstacle 1’, ‘Obstacle 2’ en ‘PDA’ groeit Interpol dan ook in razend tempo uit tot favorieten van de indieliefhebbers. Om het beestje toch nog maar even bij zijn naam te noemen: Interpol is meer dan een goed geproduceerde moderne Joy Division. (door atze de vrieze)
» bekijk de artiestenpagina
» bekijk de video van 'Obstacle 1'
7. dEUS - THE IDEAL CRASH
[Island/Universal; 1999]
Van de indringende eerste drie scherpe gitaartonen tot het laatste synthesizerakkoord pakt The Ideal Crash de luisteraar vast, om hem vervolgens in tien stappen te voorzien. Te voorzien in troost, in opgekropte woede, in hoop, in terneergeslagenheid en in schoonheid. Vertroosting is te verkrijgen via ‘Sister Dew’. Boosheid ligt klaar op ‘Put the Freaks Up Front’. Bemoediging staat uitgestald in ‘Instant Street’. Depressie springt op zijn gastheer tijdens ‘The Magic Hour’ en pracht wordt vergeven door ‘Magdalena’. Dat sommige oude dEUS-fans enigszins sipten over het derde studioalbum was onvermijdbaar, maar de overstap van een avant-gardistische en experimentele aanpak naar een compact en transparant rockgeluid met een breed scala aan instrumenten, sferen en structuren heeft een veelvoud aan nieuwe fans opgeleverd. (door inge janse)
» bekijk de artiestenpagina
» bekijk de video van 'Sister Dew'
6. SIGUR ROS - AGAETIS BYRJUN
[Fat Cat/PIAS; 1999]
Onlangs vertelde KindaMuzik-collega Ernst-Jan Hamel me dat hij een jaar lang in slaap was gevallen met ( ) van Sigur Rós. Ik had dat met hun voorganger Agaetis Byrjun. Want als je die plaat opzet bestaat er even geen andere wereld. Ik hoopte altijd dat ik tijdens ‘Stárálfur’ nog wakker was, het derde nummer van de plaat. Vooral vanwege dat opzwellende orkestje halfweg. Sigur Rós maakt beeldende muziek: Agaetis Byrjun is de vertaling van het uitgestrekte IJslandse landschap. Jonsi zingt met zijn engelenstem afwisselend in het IJslands en het Hopelandic (een zelf bedachte taal) en beroert zijn gitaar met een strijkstok. De piano klinkt bezwerend en droomgeluiden zwellen vanaf alle kanten aan. De climax – regelmatig na vele minuten – wil nog wel eens met flinke meppen op het drumvel gepaard gaan. Het levert klassiekertjes als ‘Svefn-G-Englar’, ‘Ny Batteri’ en ‘Olsen Olsen’ op. En vooral: één grote droom. (door norbert pek)
» bekijk de artiestenpagina
» bekijk de video van 'Svefn-G-Englar'
5. ARCADE FIRE - FUNERAL
[Merge/Konkurrent; 2004]
Het begint als een kleine vonk, in de herfst van 2004. Ver weg, aan de overkant van de oceaan, komt men woorden tekort bij de omschrijving van een Canadees gezelschap: Arcade Fire. Internetmagazines en weblogs gooien olie op het vuur, loven de band en bombarderen Funeral tot plaat van het moment, van de dag, week, maand, jaar, voor het leven. Internetmedia uit de Lage Landen volgen al snel, traditionele media voelen de warmte van het vuur pas laat, maar gaan daarna alsnog overstag. Binnen een jaar groeit de onopvallende vonk uit tot een groots vreugdevuur, waar muziekliefhebbers uit alle hoeken van de wereld juichend en huilend van gelukzaligheid en ontroering omheen dansen. Het is een feestje ter ere van de dood, het belangrijkste thema van de plaat. Een loodzwaar thema in combinatie met euforische, theatrale popliedjes, gekker kan het haast niet. Juist dat maakt van Funeral een groots, meeslepend en spetterend vuurwerk waar je stil van wordt. (door rob van leeuwen)
» bekijk de artiestenpagina
» bekijk de video van 'Laika'
4. AT THE DRIVE-IN | RELATIONSHIP OF COMMAND
[Grand Royal; 2000]
Het uit elkaar gaan van At the Drive-In in Sparta en The Mars Volta is net als de split van Take That. Een meisje benaderde de split van haar favoriete boyband op een positieve manier: "Nu zijn er vier aparte mensen om fan van te zijn" zei ze. Dit kan ook opgaan voor At the Drive-In. Het beste van de band werd opgesplitst. De pompeuze emocore krijg je in Sparta, terwijl de geniale gekheid meegaat met The Mars Volta. Op Relationship of Command van At the Drive-In is de mengeling er nog in minutieuze perfectie. Het is experimenteerdrift in een strak hardcoreharnas. De dubbelstemmige kwaadheid, staccato gitaarerupties, pianointermezzo's, de onbegrijpbare teksten, het gekrijs van gast Iggy Pop en de vlaggetjes op de hoes waar de bandleden vandaan komen: alles heeft een gevoel van urgentie, aan alles kleeft het woord 'meesterwerk.' Het maakt het album meer dan het beste album van 2000. Het is een standaardwerk in het prog/emo genre. (door tijs heesterbeek)
» bekijk de artiestenpagina
» bekijk de video van 'One Armed Scissor'
3. THE STROKES – IS THIS IT
[RCA; 2001]
Wanneer het ooit tot een I Love the 00’s-reeks komt, dan zal een item over The Strokes niet ontbreken. In 2001 maken zij een einde aan de terreur van nu-metal en boybands en plaveien de weg voor de ontelbare the-bandjes van heden ten dage. Hoewel de vijf New Yorkers met hun goede looks zelf ook voor een boyband door kunnen gaan, zijn de poppy liedjes toch iets te ruw voor de Top 40. Voor het debuut Is This It plunderen ze uit de rijke muziekhistorie van hun stad om daar compacte, gruizige, strakke, catchy garagerock van te maken, waar de Britse pers een orgasme van krijgt. De grootste hype sinds Oasis is een feit en korte leren jackjes en All Stars-gympen worden weer mode. Het opwindende Is This It luistert als een greatest hits verzamelaar van een stel jonge honden bij wie nonchalance en energie hand in hand gaan. (door alexis vos)
» bekijk de artiestenpagina
» bekijk de video van 'Hard to Explain'
2. TOOL – LATERALUS
[Volcano/Sony; 2001]
Wat duurde het lang en wat waren de verwachtingen hoog. In 1996 brengt art-metalband Tool zijn geweldige album Ænima uit en de wereld kijkt al snel uit naar de opvolger. Toch blijft het vijf jaar angstvallig stil. Juridische problemen en het onverwachte succes van zanger Maynard James Keenans andere band A Perfect Circle zorgen ervoor dat Lateralus pas in 2001 uitkomt. Het wachten wordt gelukkig ruimschoots beloond, met bijna tachtig minuten complexe rock van hoog niveau. De vreemde maatsoorten, het onnavolgbare drumwerk en de kenmerkende zanglijnen van Keenan zijn nog steeds aanwezig, maar Tool heeft zich verder ontwikkeld. ‘Disposition’ en ‘Reflection’ bijvoorbeeld zijn meer ambient dan rock of metal. Tegelijkertijd is ‘Ticks and Leeches’ het hardste nummer dat Tool ooit maakte. Lateralus is een grote stap voorwaarts en sindsdien wordt de band gezien als een van de beste harde rockbands op aarde. Niet meer dan terecht. (door eric looge)
» bekijk de artiestenpagina
» bekijk de video van 'Parabola'
1. RADIOHEAD – KID A
[Parlophone/EMI; 2000]
Met de superlatieven binnen handbereik wacht iedereen rond het millennium op de komst van OK Computer deel II. Een voortzetting van de ultradepressieve progrock lijkt de enige logische stap voor de groep uit Oxford, maar Yorke en co. denken daar toch even anders over. In oktober 2000 komen ze met Kid A en vagen ze alle verwachtingen in één klap van de tafel, om ons kennis te laten maken met een nieuw en eigenzinnig Radiohead. Kid A is een legendarische stijlbreuk en dwingt fans en bewonderaars om op een andere manier tegen muziek aan te kijken. Het vergt even doorzettingsvermogen, maar wanneer de klik er is, dan is het hek van de dam. Bij het horen van de ronkende basslick van ‘Everything In It’s Right Place’ of de dwingende monstertechno van ‘Idioteque’ maakt verbazing plaats voor bewondering. De noodzaak van vooruitgang, een nieuw muzikaal tijdperk begint hier. (door joris heemskerk)
» bekijk de artiestenpagina
» bekijk de liveversie van 'Idioteque'
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/de-77-van-7-jaar-kindamuzik/de-77-van-7-jaar-kindamuzik-nummers-11-tot-en-met-1/13921/
Meer De 77 van 7 jaar KindaMuzik op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/de-77-van-7-jaar-kindamuzik
Meer De 77 van 7 jaar KindaMuzik op KindaMuzik:
» Achtergrond: De 77 van 7 jaar KindaMuzik: nummers 22 tot en met 12» Achtergrond: De 77 van 7 jaar KindaMuzik: nummer 33 tot en met 23
» Bezoek de De 77 van 7 jaar KindaMuzik artiestpagina
Deel dit artikel: