• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Onvoltooid Verleden tijd: Daryll-Ann

In het kader van het tienjarige bestaan van Excelsior Recordings blikt KindaMuzik terug op het paradepaard van het label: Daryll-Ann. De groep leverde een belangrijke bijdrage aan Excelsiors status als hofleverancier van Nederlandse gitaarpop. Net van school kwamen de leden van Daryll-Ann in de jet set van de muziekbusiness terecht, maar ondanks de constante kwaliteit van hun albums werd de groep nooit zo groot als verwacht.

Tekst: Mischa Verheijden

Publicatiedatum: 29 mei 2006

Wie waren ze?
Daryll-Ann wordt in 1988 in Ermelo geformeerd door vijf middelbare schoolstudenten: Coen Paulusma (zang), zijn tweelingbroer Jelle (gitaar), Jeroen Vos (bas) en Frank van der Bij (drums). Korte tijd later voegt Anne Soldaat zich als extra gitarist bij het viertal. Soldaat is door de wederzijdse kennis Ferry Roseboom, die later Excelsior Recordings zal oprichten, aan de gebroeders Paulusma gekoppeld.

De groepsnaam is afgeleid van de vriendin van agent Andy Renko uit de politieserie Hill Street Blues. De band wordt van meet af aan door de media als veelbelovend bestempeld. De grote ambities van de groep zijn voor Coen Paulusma en Frank der Bij de reden ermee op te houden. De eerste zal later weer op het oude nest terugkeren.

Vanaf dan neemt Jelle Paulusma de leadzang voor zijn rekening en als de groep in 1993 bij het befaamde Hut Records tekent, heeft Jeroen Kleijn de drumstokjes in handen genomen. Totdat bassist Jeroen Vos in 2001 de groep verlaat, is Daryll-Ann een stabiele groep. Vos’ plaats wordt ingenomen door Dick Brouwers.

Hoewel de werkelijke reden niet naar buiten wordt gebracht, blijkt in mei 2004, vlak na het verschijnen van het zesde album Don’t Stop dat de chemie van de al vijftien jaar zo stabiele vriendengroep is uitgewerkt. Jeroen Kleijn, dan ook al als labelmanager van Excelsior aan de slag, maakt bekend dat Daryll-Ann ermee stopt.

Wat deden ze?
Daryll-Ann bracht in de vijftien jaar van haar bestaan zes albums en een aantal e.p.’s uit. In de begindagen speelt Daryll-Ann covers van fIREHOSE, Hüsker Dü, R.E.M., The Chills en in een later stadium Neil Young. Gaandeweg ontwikkelde het groepsgeluid zich, aldus Soldaat, tot een beetje snelle, springerige, vrolijke gitaarpop. Het debuut Renko (1992), inderdaad de agent uit de serie Hill Street Blues, verschijnt in 1992 bij Solid.

Als in 1993 een demo van de groep onder de aandacht komt van David Boyd en hij de groep na lang onderhandelen losweekt bij Solid en tekent voor het gerenommeerde label Hut (waarvan Boyd de oprichter is) ligt er voor Daryll-Ann een glorieuze toekomst te wachten. De in 1994 verschenen ep’s Come Around en I Could Never Love You vormen de voorbode van de grote internationale doorbraak van Daryll-Ann. Dat jaar speelt Daryll-Ann op Pinkpop en Lowlands, verzorgt een showcase tijdens New Music Seminar in New York en speelt in Londen in het voorprogramma van Smashing Pumpkins.

De singles ‘I Could Never Love You’ en ‘Stay’ (1995) worden in de Engelse muziekpers bekroond tot ‘single van de week’. Het album Seaborne West (1995) slaat een jaar later in als een bom en wordt luid bejubeld door de Engels muziekpers. Het tijdschrift Q spreekt van an album of timeless quality and charm. Daryll-Ann tourt met The Verve in Engeland en met Bettie Serveert door Europa. Als in augustus 1995 het album ook in de VS uitkomt, maar de doorbraak en de verkoopcijfers achterblijven, wordt het viertal net zo makkelijk weer door Hut gedumpt.

De band maakt er geen drama van. Althans niet in de zin dat ze gedesillusioneerd hun instrumenten in de wilgen hangen. Sterker nog, Jelle Paulusma vindt dat ze vanaf dan pas echt serieus muziek zijn gaan maken en het eindelijk ergens op begint te lijken. De groep wordt door manager Ferry Roseboom en producer Frans Hagenaars als de eerste band getekend voor hun nieuwe label Excelsior Recordings.
In de studio van Hagenaars in Weesp neemt Daryll-Ann met de in de gelederen teruggekeerde Coen Paulusma het album Daryll-Ann Weeps (1996) op. Volgens de band is het hun meesterwerk. In eerste instantie wordt het weerbarstige album door pers en publiek minder enthousiast ontvangen. Vandaag de dag geldt Daryll-Ann Weeps echter als één van de beste Nederpopplaten aller tijden. Vanaf dan komen ook de veelgemaakte vergelijkingen met The Byrds, Buffalo Springfield en The Beach Boys naar voren.

Het blijft vervolgens lange tijd stil rond de groep. Geruchten over een naderende split doen de ronde totdat Daryll-Ann begin 1998 weer van zich laat horen door tijdens de de nummers van hun helden The Byrds te spelen. Later dat jaar trekt de tweeling Paulusma zich in de weekenden met Anne Soldaat terug in de studio van Hagenaars, waar ze aan het veel geprezen (1999) werken.

Het, zeker in tegenstelling tot de voorgangers, coherente album komt direct op de eerste plaats binnen in de Moordlijst. Het is de volmaakte popplaat: melodierijk, melancholisch en tot in de puntjes verzorgde harmonische samenzang. Anne Soldaat noemt het Daryll-Anns droomplaat, die hem doet denken aan een zonnig strand aan de Amerikaanse westkust. Dat bij het ontstaan van het album bassist Jeroen Vos en drummer Jeroen Kleijn buitenspel zijn gezet, kost de band bijna het leven, maar de leden van de ritmesectie worden overgehaald om de nummers live mee te gaan spelen.

Voor het componeren van opvolger Trailer Tales (2002) zocht zanger Jelle Paulusma de rust in zijn afgelegen stacaravan in Overijssel. Buiten de meer psychedelische opener ‘A Piece of Work (I’m Trying Her)’ klinkt vooral die rust op het album door. Hoewel in afzondering ontstaan, is nu wel de hele band op het album te horen. Zo neemt Soldaat het zoete ‘Equally Sympathy’ voor zijn rekening.

Toch maakt Daryll-Ann pas met het in vijf dagen live ingespeelde Don’t Stop (2004) weer een echt groepsalbum. Het door JB Meyers geproduceerde album klinkt weer uitermate gevarieerd en met name Anne Soldaat ontpopt zich er als songschrijver en presenteert vier pakkende popliedjes. Naar later blijkt, heeft niet iedereen binnen de groep nog hetzelfde doel voor ogen en hoe veelzeggend de albumtitel ook is, Daryll-Ann stopt er enkele maanden na de release van Don’t Stop midden in de tour mee. “Trots! Zoveel goeie nummers. Zulke bijzondere voorstellingen. Vijftien jaar Daryll-Ann”, meldt het persbericht van Excelsior Recordings over de breuk.

Wat maakte ze zo goed?
“Het mooiste aan muziek maken, vind ik het creëren van nummers, vanaf het begin dat je wat zit te klooien met losse ideeën of stukjes muziek. Pas als het in je hoofd helemaal af is, ga je de studio in. Daar begint het grote gevecht, want het lukt nooit om het precies vast te leggen zoals het in je hoofd zit”, vertelt Paulusma in een interview aan Jan Vollaard in NRC Handelsblad.

Alles wat Daryll-Ann wil, is muziek maken en de groep grossiert daarbij in tijdloze, sfeervolle en melodierijke popliedjes. “Harmonische rijkdom, zalige samenzang plus wat je misschien zou kunnen noemen een Californische stemming”, omschrijft Soldaat het geluid van de groep in OOR.

Waar Daryll-Ann door de fans en de popmedia altijd op handen is gedragen, stellen de criticasters dat de muziek van Daryll-Ann niet origineel en saai is. Voor Jelle Paulusma is dat nooit belangrijk geweest, hij vindt het belangrijker dat je creatief bent: “Interessant is hoe liedjes de verbeelding op gang brengen. Het doet er daarbij niet toe of de indruk klopt met de realiteit. Het gaat er niet om wat mij beweegt. Muziek is slechts een handvat van de verbeelding. Niemand is erbij gebaat dat ik uitleg wat alles betekent. In deze voyeuristische tijden moet alles maar zichtbaar zijn. Soms mag je best een mysterie instandhouden”, vindt Paulusma.

Jelle Paulusma vindt zichzelf de grootste criticus, want als blijkt dat een nummer al teveel lijkt op iets dat al bestaat, gaat het onherroepelijk de prullenbak in. Anderzijds vindt hij het wel mooi dat uit de muziek van de groep historisch besef spreekt en hij schaamt zich er niet voor om daarmee bij een wat ouder publiek, dat alle invloeden in hun muziek uit eigen ervaring kan plaatsen, in de smaak te vallen.

Het platencontract met Hut en alles daaromheen kwam te vroeg voor de jonge honden. Als iedereen zegt dat je fantastisch bent, ga je je er naar gedragen. Ondertussen is de band veel beter geworden om het gevoel van melancholie in muziek uit te drukken, losser te gaan spelen en doorleefder te gaan klinken. “De wijn is gerijpt en alleen de liefhebbers drinken er nog van”, vat Jelle Paulusma het tegenover Jan Vollaard in NRC Handelsblad samen.

En de toekomst?
Wat Daryll-Ann betreft is er geen toekomst. Een reünie van deze vriendenclub uit Ermelo is niet te verwachten. Wel zijn enkele groepsleden solo verder gegaan. Zo verscheen begin dit jaar van frontman Jelle Paulusma zijn solodebuut Here We Are. De muziek beweegt zich volgens Paulusma zelf tussen singer-songwriter, Westcoastpop en neo-psychedelica.

Anne Soldaat heeft liedjes geschreven en gecomponeerd voor het eveneens begin dit jaar verschenen audioboek The Cat-a-Day-Tales. Voor het verschijnen ervan werkt Uitgeverij Rubinstein samen met Excelsior Recordings. Het boek telt 365 spreuken over een gefantaseerd kattenleven en kan daarmee tevens als kalender beschouwd worden. De spreuken worden opgevrolijkt met zwart-wit illustraties en aan het einde van elke maand is een bijpassend liedje beschikbaar. Die zijn naast Soldaat van Petter Folkedal en Brian Protheroe.

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/daryll-ann/onvoltooid-verleden-tijd-daryll-ann
Meer Daryll-Ann op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/daryll-ann