http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Blue Monday – niet getreurd
In 2016 was natuurlijk de tweede maandag al de somberste van het jaar, toen bekend werd dat David Bowie was overleden. Alleen de wil om wildvreemden te troosten is misschien wat minder op deze derde maandag van januari, gekscherend uitgeroepen tot deprimerendste dag van het jaar. KindaMuzik brengt daarom – juist – vandaag wat troostvolle muziek om de saamhorigheid weer op te roepen of om je ellende in eenzaamheid wat beter te kunnen verwerken.
Tekst: Ronald Besemer, Guido de Greef, Martÿn ter Haar, Roelof Schipper, Mieke van der Veer en Mischa Verheijden
Beeld: Maarten Streefland
Publicatiedatum: 17 januari 2016
Everly Brothers – On the Wings of a Nightingale
Het mag dan Blue Monday zijn, maar bij neerslachtigheid vrolijke liedjes draaien schijnt juist níét bevorderlijk te zijn voor de gemoedstoestand. Toch, als er één liedje is dat bij mij voor instant vrolijkheid zorgt, zelfs op de derde maandag van januari, is dat 'On the Wings of a Nightingale' van de Everly Brothers. Geschreven door Paul McCartney, voor Don en Phil, die in 1984 voor het eerst in elf jaar tijd een album opnamen: EB 84. Een eerbetoon, omdat de broertjes Everly een grote inspiratiebron voor de kleine Paul waren geweest. McCartney schreef een liedje waarin de hemelse samenzang én het gitaarspel van de broers perfect tot hun recht kwamen. Het resultaat is tweeëneenhalve minuut in de pophemel; luister eens naar die samenzang op 1 minuut 46: "ow I can feel something happening to me": pure euforie. Zelfs de volstrekt cheesy nachtegaaltjes aan het einde van de track en de iets te gladde jarentachtigproductie verpesten het liedje niet. Toch, dat zoveel schoonheid vorig jaar uit de Top 2000 is gedonderd, is reden om acuut weer in een depressie te belanden. (GdG)
Vic Chesnutt – Troost van een eekhoorn
Soulliefhebbers putten in bange tijden uit Give the People What They Want van Sharon Jones and the Dap-Kings, haar energieke comebackplaat na een worsteling met kanker. Acuut stop je met piekeren als je die plaat opzet. Popfans jubelen liever mee met REM's 'It’s the End of the World As We Know It (And I Feel Fine)', als ze zich beroerd voelen. En liefhebbers van superieure liedjes hebben de platen van Vic Chesnutt, hoewel de man vlak voor Kerst 2009 een einde aan zijn ingewikkelde leven maakte met een handvol pillen. Maar zijn songs staan voor altijd. Cryptisch, prikkelend, met eeuwig houdbare teksten omdat ze vreemd en inspirerend blijven. Een voorbeeld is 'Bug', het eerste nummer van zijn fenomenale liedjesplaat West of Rome, geproduceerd door REM's Michael Stipe. Vic zingt hoe hij tegen beter weten in op een mooi meisje verliefd wordt terwijl zijn vrienden nog zo gezegd hebben hoe walgelijk hij eigenlijk is. Vervolgens ontspint zich een intrigerend tafereeltje, waarin de hoofdpersoon zichzelf uiteindelijk met een eekhoorn vergelijkt. Hoe relativerend. En hoe troostrijk zingt Vic hier en in alle liedjes uit zijn immense catalogus. (RB)
The Balky Mule – The Range
Een van de meest schandalig onderbelichte platen van in ieder geval de afgelopen twintig jaar is het in 2009 verschenen The Length of the Rail van The Balky Mule. "Twaalf luisteraars per maand", zegt Spotify. Een groot onrecht, al was het maar om 'Dust Bird Baths': een briljant, nonchalant, doodsimpel en onnoemelijk opbeurend nummer. Een liedje waarop de dag zich terugtrekt. Regen op de ruiten, niets aan de hand. Frambooslimonade in de kelk, iemand maakt iets in de keuken, de radio aan en alles is even helemaal verdwenen. (RS)
Sigur Rós – Glósóli
Er is niets beters dan zelf invulling geven aan een songtekst. Hoe gemakkelijk is dat met de liedjes van Sigur Rós. De IJslandse band zingt in een zelf verzonnen taal. Met de ijle en hoge stem van voorganger Jónsi klinkt dat al snel als een droom. Mensen met een wat humeurige inborst kunnen nog wel eens kritisch zijn op postrock: muziek met te veel sprookjestaferelen en te bombastisch aanzwellende drums en gitaren. Maar luister nou eens naar 'Glósóli'. Ja, het is zeker bombastisch en het eindigt in een niet mis te verstane climax (kijk ook de video). Kom op. Zet je bezwaren tegen 'symfonisch' even opzij en laat je meevoeren in deze vlucht. Dit nummer ademt hoop. Een nieuw begin: dat is wat de mensheid nodig heeft! (MvdV)
Nizlopi – JCB
'Vroeger was alles beter' gaat zeker niet voor iedereen op. Het door tirannieke klasgenootjes gepeste dyslectische jongetje dat de hoofdrol speelt in de song 'JCB' ondergaat een flinke portie jeugdleed. Veilig voelt hij zich pas in de shovel van zijn vader, zittend op de gereedschapskist. Hij vergelijkt zijn vader met Bruce Lee en ze lachen om de gesjeesde kantoormedewerkers die na hun werkdag snel naar huis willen. Kijk. Dát zijn de jeugdherinneringen die ertoe doen. Het wordt misschien wel helemaal niet veel beter als je ouder wordt, maar er is een remedie. Het herbeleven van fijne jeugdherinneringen is een beproefde methode om depressieve klachten bij senioren te voorkomen. Nizlopi heeft een streepje voor. Als je zulke warme songs kunt schrijven waarin shovels voorkomen dan is sentiment je met de paplepel ingegeven. (MvdV)
The Low Anthem – (Don’t) Tremble
Natuurlijk kun je ook gewoon luisteren naar het innige duet tussen Kate Bush en Peter Gabriel, 'Don’t give up', maar dat is misschien wat al te overweldigend artiestengeweld als je uitgeput en ongeïnspireerd achter de computer zit (op voorwaarde dat je überhaupt al je bed bent uitgekomen). Dus de keuze valt op een klein liedje waarin zacht wordt gezongen en waarin uitsluitend een gitaar en mondharmonica soelaas bieden. '(Don’t) Tremble': een prachtig liedje om jezelf een hart onder de riem te steken. Misschien met die reden wel mede geschreven door Jocie Adams, klarinettist en multitalent dat de band na Smart Flesh verliet en Arc Iris startte. Althans dat doet de zinsnede "If your clarinet should break, don’t cry a million lakes" toch wel vermoeden. Desondanks is het een echte powersong met een tekst die niet minder expliciet is dan die gezongen door Bush en Gabriel. Maar voor als je dan toch in bed bent blijven liggen: dit liedje klinkt alsof Ben Knox Miller naast je ligt en intiem in je oor fluistert. (MvdV)
Anne Soldaat – Pillow Talk
Als het dan echt niet lukt kun je je altijd nog ophalen aan het feit dat je niet alleen bent. Er zijn andere loners en buitenbeentjes met te grote brillen en niet te modelleren haar. Luister naar het album In Another Life en je hoort meteen dat zelfs muzikale vaandeldragers als Soldaat soms kampen met dat knauwende gevoel "hoe zou ik het anders kunnen doen". Hoe kun je leven in het huidige tijdgewricht met zijn soms belachelijke hoge eisen? "Too bad I'm just not equipped to cope with modern strain", zo verwoordt Soldaat het zelf in 'Pillow Talk'. Na een intredende doofheid aan zijn linkeroor als gevolg van de ziekte van Ménière stopte hij in 2004 met alle ongezonde dingen in zijn leven. Hij zegde ook zijn baan op als voorlichter bij de VU. Hij ging sporten en veel, veel muziek maken. Als prille vijftiger is hij nu over zijn eigen schaduw heengestapt. (MvdV)
Muziek heeft hetzelfde effect op de hersenen als drugs, eten en seks bewezen onderzoekers van de Canadese McGill University. Luisteren naar je favoriete muziek maakt dopamine aan en dopamine geeft je een gevoel van genot. En dat kun je goed gebruiken op Blue Monday, daarom deze lijst lekkere uptempo indiepop. Een mix van Guido de Greef en Mischa Verheijden.
Wil je liever wat meer zware gitaren? Luister dan naar de lijst van Martijn ter Haar.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/blue-monday/blue-monday-niet-getreurd/26490/
Meer blue monday op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/blue-monday
Deel dit artikel: