• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Arno: een introductie

Het leven en werk van deze Oostends/Brusselse volksheld zijn ondertussen verplichte leerstof op Vlaamse basisscholen, want hij leerde zijn volk immers drietalig te zijn. Het liefst in één enkele zin. Zopas verscheen Arno Hintjens’ negentiende studioplaat: Jus de Box. KindaMuzik presenteert een overzichtelijke bloemlezing van Arno, het enige dat België bezit dat op royalty lijkt.

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 04 februari 2006

Arno is minstens een fenomeen. Hij is één van de weinige Belgen wiens voornaam een begrip is, naar analogie met internationale fenomenen als Madonna, Beck of Heino. Laat het woord Arno tegen eender wie vallen en herkenning zal uw deel zijn. Zelfs in Nederland en Frankrijk. Arno is een ridder. En niet zomaar één. In 2002 ontvangt hij van de Franse regering de titel van ‘Chevalier des Arts et des Lettres’.

Arno is spraakmakend. Hij is gestopt met roken en iedereen weet het. Maar niemand wil het écht geloven, want sigaretten en Arno horen gewoon bij elkaar. Zoals Gainsbourg en Gitanes of Burroughs en insecticide.

Arno is Europeaan. In 1978 verblijft hij drie weken in Amerika, en als hij terugkeert, weet hij perfect wat hij gaat doen: “Het is niet de moeite om Amerikaanse muziek te kopiëren, want zij doen dat toch beter. Wij moeten Europese muziek maken.”

Arno is voornamelijk een zanger. Hij heeft een nieuwe plaat uit: Jus de Box, een niet echt geslaagde woordspeling waar een fijn werkstuk onder zit. Het is de zoveelste in een carrière, die begon in 1972 toen hij met de bluesgroep Freckle Face debuteerde.

De blues is echter te klein voor Arno Hintjens en samen met Paul Decoutere gaat hij op straathoeken verbasterde chansons en omgedraaide rhythm & blues spelen. Twee platen als Tjens-Couter volgen en ze transformeren in de T.C. Band. Arno voelt dat de postpunkperiode vol mogelijkheden zit en de T.C. blijven, maar de rest wordt Matic.

Het klinkt agressief, modern, hoekig en een beetje industrieel, net zoals de muziek. Arno scandeert in het Engels, het Frans en het Oostends, maar altijd met een zwaar accent. Later begint hij meer te zingen; eerst aftastend in TC Maticsongs als ‘Elle Adore le Noir’, maar solo vindt hij steeds meer zijn eigen stem.

Eerst heeft hij gitarist Jean-Marie Aerts nog nodig aan zijn zijde; tegenwoordig weet hij honderd procent wat hij zelf wil en pikt hij de muzikanten die hij bruikbaar acht er zo uit. Zijn uitstraling, charisma, vastberadenheid en eigenzinnigheid leveren hem doorheen Europa in zowat elk land een respectabele schare fans op. Zelfs Canada en de States zijn voor Arno geen onverkend terrein meer.

Als Arno dus op tournee (in Europa én daarbuiten) gaat, komt hij terug met geheven hoofd en nieuwe geronselde zieltjes. Het Simple Mindsdébacle (waardoor TC Matic na een desastreus verlopen support tour als een zeepbel uit elkaar spat, RED) is reeds lang vergeten. Arno is ook anno 2007 nog steeds le plus beau.

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/arno/arno-een-introductie
Meer Arno op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/arno