http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Pimp je psyche: de 20 beste psychedelische albums van het nieuwe millenniumII
Psychedelica is muziek voor lichaam én geest, in elkaar verstrengeld. Een surreële realiteit als alternatief op d’n dagelijkse sleur. Geboren in de jaren 1960 en nog steeds niet verdwenen in een doos met ‘retro’ erop. Psychedelica gaat over de afwezigheid van grenzen, het doorslaan van stoppen, albumlange extases. Gelukkig bleef het niet bij de jaren 1960, we zetten 20 psychedelische ‘klassiekers’ van het nieuwe millennium voor u op een rij.
Tekst: Xander van Aart, Bart Breman en Joris Heemskerk
Publicatiedatum: 30 juni 2006
La Otracina | Love Love Love
[Colour Sounds, 2006]
Tripjes naar actieve vulkanen worden doorgaans sterk afgeraden; het schijnt iets met kilometers hoge lavawolken en zwavelzuurdampen te maken hebben. Een uitstekend alternatief, als je je ogen sluit, is La Otracina’s opus Love Love Love. Een massief dubbelalbum dat strak staat van de striemende solo’s en in your face drumwerk. Neem nu de furieuze opening van ‘Hazy Mazes’, twintig minuten vuurspuwende gitaren en ongelooflijk freejazz drumwerk. Of de gemankeerde psychrock die overgaat in spacedub van ‘Blurred Vision Netherworld’. Ruimtelijke orgasmes inbegrepen. (JH)
Six Organs Of Admittance | The Manifestation
[Strange Attractors, 2004]
Ben Chasny is een eersterangs psychedelisch soldaat en The Manifestation geldt als een daadwerkelijk manifest voor alle combinaties die je met psychedelica, folk en drone kunt maken. The Manifestation bestaat uit twee moordraga’s die steeds dieper in een hippietrance geraken. De titeltrack reist via gerommel op tom toms en onheilspellende drones naar een plek waar Chasny’s bezwerende vocalen en spaarzaam akoestisch gitaarspel om elkaar heen dansen, als fruitvliegjes om een meloen. De onmiskenbare stem van David Tibet doemt op tijdens ‘Six Stations’, een minimalistische ode aan het duister, vol electronische regen en Oosterse gitaren die schijnbaar eeuwig doorrinkelen. (JH)
Fürsaxa | Lepidoptera
[ATP, 2005]
Als Christina Carter van Charalambides de prinses van de mantra is, is Fürsaxa (Tara Burke) de koningin van het meditatielied. Beïnvloed door de Europese godin van de mantra, Hildegard von Bingen, bezingt ze een middenweg tussen verleiding en verlangen, hangend tussen bewustzijn en onderbewustzijn. Soms begeleid door fluiten en belletjes, bruisend van leven, dan weer onder invloed van trance-achtige drones en Tibetaanse fluiten. De opening alleen al is adembenemend: ‘Freedom’ drijft op een wolk van hypnotiserende drones terwijl Burke spaarzaam de mooiste klanken van haar stembanden laat glijden. Elders krijgen akoestische gitaren de ruimte en tijdens het schitterende ‘Russian Snow Queen’ is Burkes stem in een ongeëvenaarde topvorm. Kippenvel. (JH)
Kemialliset Ystavat | Kellari Juniversumi
[Fonal, 2005]
Wat Texas in de jaren 1960 voor psychedelica was is Finland in de eenentwintigste eeuw. Een smeltkroes van geestverruimende psychedelische groepen die over en weer hun leden uitwisselen en lijken te streven naar een eeuwigdurende hypnose in de eindeloze Finse wouden. Kellari Juniversumi is een van de vele hoogtepunten uit die scene; vrije interpretaties van folk, soms te vergelijken met de freakouts van The Red Krayola. Naïeve mantra’s die door het oerwoud van akoestische gitaren, rommelende percussie en electronica manoeuvreren alsof de zondag eeuwig duurt. (JH)
Tower Recordings | The Galaxies’ Incredibly Sensual Transmission Field of…
[Communion, 2004]
Opgenomen in een kerk, met onder andere Matt Valentine, Samara Lubelski, Dean Roberts en PG Six - ruik daar maar eens aan, euh, Audioslave! Als je het over psychfolk-supergroepen hebt dan is Tower Recordings toch wel het ultieme voorbeeld. Galaxies’ Incredibly… voelt dan ook als een kaleidoscopische rit dwars door het hart van alle free-, acid- en psychfolkers die er links en rechts zijn opgedoken. Zwiepende gitaareffecten die wild om zich heenslaan, akoestische raga’s en ontsporende fuzzgitaarsolo’s die verdwijnen in de mist van wegebbende percussie. (JH)
L | Holy Letters
[VHF, 2004]
Met een hoes gehuld in groene mist, akoestische reflecties van stokoude Britse psychedelica en een minimale oplage was Holy Letters jarenlang een underground cultalbum dat nergens te krijgen was. Ex-Fushitsusha drummer Hiroyuki Usui bracht het origineel in 1994 in kleine oplage zelf uit, in 2004 werd het door VHF opnieuw uitgebracht, hoognodig en essentieel. Minimalistische, psychedelische blues, eenzame tranen die op een bedje van akoestische gitaren ter aarde vallen. (JH)
Bardo Pond | On the Ellipse
[ATP, 2003]
Bardo Pond weeft al jaren dichte lakens van gitaarfeedback, rondcirkelende spookfluiten en Isobel Sollenbergers magische zweefvocalen. Van extreem ruwe diamanten zoals ‘Buffo Alvarius’ en ‘Amanita’ naar het vloeiender ‘On the Ellipse’ waar ze al die rauwe energie van eerdere albums in één vloeiende supertrip concentreren. Het is makkelijk om je in de spiralende spacerock van dit vijftal mee te laten voeren naar een plaats waar de realiteit er niet meer zoveel toedoet. Hier worden zelfs de meest hardcore Pink Floyd-fans nog nat van. Meanderende odes aan de schoonheid van de schemering, die als pure LSD uit je luidsprekers druppelen. (JH)
Ghost | Hypnotic Underworld
[Drag City, 2004]
De tempelpsych van het Japanse Ghost wordt nog wel eens, niet geheel onterecht, gezien als schromeloze hippiefolk. Vooral de eerste albums van dit viertal tonen een sterke gelijkenis met de Duitse krautfolk-pioniers Amon Düül, die net als Ghost als een commune door het leven gingen. Hypnotic Underworld is echter een ander beest. Een kolkend mengsel van Pink Floyd-prog, explosieve krautrock en psychedelische folkclimaxen. Na de minimalistische start van ‘God Took A Picture Of His Illness On This Ground’ rijzen de Zeppelin-gitaren tijdens ‘Aramaic Barbarous Dawn’ ten hemel, en Syd Barretts aciddromen worden werkelijkheid tijdens ‘Dominoes’, een cover van Barrett. (JH)
The Iditarod | The Ghost, the Elf, the Cat and the Angel
[Blue Sanct, 2002]
Dat psychedelica lang niet altijd rauw en overdadig hoeft te zijn bewijst The Iditarod met The Ghost, the Elf, the Cat and the Angel. De paganistische psychfolk op The Ghost… raakt het traditionalisme van Fairport Convention and Steeleye Span, maar krijgt een subtiele psychedelische injectie door het gebruik van elektronica, zingende zagen en draaitafels. Betoverend en uiterst fragiel - je gaat er schijnbaar twee dagen van fluisteren. (JH)
Earthlings? | Human Beans
[Crippled Dick Hot Wax, 2000]
Zanger, producer en multi-instrumentalist Fred Drake is niet meer onder ons. Hij stierf in 2002 een langzame dood door kanker, maar bleef tot het laatste moment actief als muzikant. Als gastheer van de Palm Desert-stonerrockclan en eigenaar van de Rancho de la Luna studio in de Californische woestijn (Desert Sessions). En als producer en bandlid van Earthlings?, het collectief dat hij samen met gitarist Dave Catching (ex-QOTSA), bassiste Molly McGuire, zanger Pete Stahl (ex-Goatsnake) en drummer Adam Maples (Desert Sessions) bestierde. Earthlings? maken ook na Drake’s overlijden een bizarre vorm van muzikaal realisme. Stonerrock gedirigeerd door Frank Zappa of Gibby Haines. Soms neigend naar oude folk en country, dan weer surrealistisch middels keyboardloops en samples. En erg tongue-in-cheek. “Earthlings? klinkt alsof er robots in ruimteschepen in de woestijn landen”, zei Fred Drake ooit. En zo is het maar net. (XvA)
[Ga terug naar deel I]
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/709/pimp-je-psyche-de-20-beste-psychedelische-albums-van-het-nieuwe-millennium-8904/13293/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: