http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Pimp je psyche: de 20 beste psychedelische albums van het nieuwe millennium
Psychedelica is muziek voor lichaam én geest, in elkaar verstrengeld. Een surreële realiteit als alternatief op d’n dagelijkse sleur. Geboren in de jaren 1960 en nog steeds niet verdwenen in een doos met ‘retro’ erop. Psychedelica gaat over de afwezigheid van grenzen, het doorslaan van stoppen, albumlange extases. Gelukkig bleef het niet bij de jaren 1960, we zetten 20 psychedelische ‘klassiekers’ van het nieuwe millennium voor u op een rij.
Tekst: Xander van Aart, Bart Breman en Joris Heemskerk
Publicatiedatum: 30 juni 2006
Comets On Fire | Blue Cathedral
[Sub Pop, 2004]
Welkom in de Blue Cathedral, een album dat al je psychedelische dromen waarmaakt. Astrale ballades die kreunen onder het geweld van bombastische solo’s, ronkende Hammondorgels en oerriffs bedekt onder een dikke laag heerlijk piepend roest. Comets On Fire mag rekenen op de steun van freefolk meestergitarist Ben Chasny die zich samen met gitarist/zanger Ethan Miller op de ene na de andere ruimteriff stort. Voor Comets On Fire begint het psychedelisch tijdperk pas net, en als hongerige wolven storten ze zich op de nalatenschap van Blue Cheer, Pink Floyd, The Sonics en High Rise. Blaffend naar de maan, op ranzige Harley’s achter de donkerblauwe horizon verdwijnend. (JH)
Double Leopards | Halve Maen
[Eclipse, 2003]
De schemerwereld waarin Double Leopards zich begeeft bevindt zich tussen de New Yorkse riolen en een bezeten versie van de tuinen van Eden. Voodoo-drones, bewerkte stemmen die links en rechts door je oren woelen, zeeën van suis-electronica die je keer op keer overspoelen, een hypnotiserende melée van onidentificeerbare klanken die klinkt als een acidtrip binnenstebuiten gekeerd. Het mysterieuze collectief dat zich ophoudt in de kelders van de Lower East Side beweegt zich midden in het steeds drukker wordende centrum van de New Weird America-stroming. Compleet met het trippy artwork biedt dit dubbelalbum het allerbeste van het allerbeste, mits je van stevig avontuur houdt. (JH)
Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O. | Pataphysical Freakout Mu!
[PSF, 2000]
De keizer van de modern psychedelische kosmos, Kawabata Makoto en zijn Acid Mother’s Temple, staan sinds de jaren 1980 garant voor de meest extreme kosmische reizen. Pataphysical Freakout Mu! - je verwacht niet anders met een albumtitel als deze - is een psychedelische freakshow, een uit de voegen geblazen psychedelische rock-opera met aan het hoofd Makoto en zijn immer uitdijende leger rock ’n roll-druïdes aan zijn zijde. Eindeloos solerende gitaren die in het eeuwige doorgalmen en galmen en galmen en…. Leuke test: als je het vuur tijdens de intense afsluiter ‘Blue Velvet Blues’ nog niet voelt weet je zeker dat je geen gevoel hebt. (JH)
John McBain | In-Flight Feature
[Duna, 2006]
Met de Pebbles-verzamelaars in het achterhoofd verliet gitarist John McBain begin jaren negentig Monster Magnet, naast Hawkwind de belichaming van spacerock. Hij startte samen met de latere Pearl Jam-drummer Matt Cameron de band Wellwater Conspiracy. Dat leverde drie platen lang fantastische psychedelische sixties popsongs op in de traditie van de oude Pink Floyd, Tomorrow en the Spencer Davies Group. McBain debuteert solo met The In-Flight Feature. Een knap stuk psychedelisch brokkenwerk dat de eerste soloplaat van Pink Floyd-genie Syd Barrett in herinnering brengt. Felle Fender gitaren, ingenieuze melodieën, tamboerijnen, gorgelende Hammondorgels en bizarre ritmische overgangen. Maar bovenal liedjes die even authentiek klinken als destijds. Dat de productie ondanks de toevoeging van samples, loops en analoge geluidseffecten helemaal sixties klinkt is als de kers op de taart. Net als de stem en de zanglijnen van John McBain. McBain komt uit New Jersey maar dit klinkt eerder als Londen 1966. Gewoon drie kwartier lang veertig jaar terug in de tijd suizen. Helemaal te gek, weet je. (XvA)
Espers | II
[Drag City, 2006]
II is als een demonisch kampvuur; vlammen die regelmatig oplaaien in een poging het wolkendek aan te raken, vaak resulterend in hevige crescendo’s die de hele lucht in vuur en vlam zetten. Liedjes, échte liedjes met kop ende staart, afgeladen vol met psychedelische gitaren, orgels, tamboerijnen. Een sublieme en gloedvolle mix van hi-fi psychedelica en oorstrelende vocalen die de meest magische harmonieën sinds Fairport Conventions Liege&Lief inspireren. (JH)
The Psychic Paramount | Gamelan Into the Mink Supernatural
[No Quarter, 2005]
De roots van The Psychic Paramount liggen bij het illustere Laddio Bollocko, een obscuur noiserock gezelschap dat twee jaar geleden als een splinterbom uit elkaar spatte, wat weer resulteerde in de oprichting van dit almachtige Psychic Paramount. Gamelan Into the Mink Supernatural is een kosmisch inferno dat geen medelijden kent. Hard? Pfoe, zelden zo’n intense opener gehoord als ‘Megatheion’. Schedelsplijtende bulldozerriffs, oorverschrompelende megadrones en constant exploderende drums die je aan je schaamhaar richting de vlammende poorten van de hel slepen. Na ‘Megatheion’ komt er een groovende riffmachine op gang die gedurende het hele album niet aan intensiteit afneemt. Bulderdrums en snerpende gitaren die schreeuwen om een plaatsje op de voorste rijen, in afwachting van een onvermijdelijke apocalyps. (JH)
Yura Yura Teikoku | Na.ma.shi.bi.re.na.ma.me.ma.i
[Mesh-Key, 2003]
De naam Yura Yura Teikoku zal muziekliefhebbers buiten Japan weinig zeggen. In het land van de rijzende zon is de band echter wereldberoemd. En geheel terecht, blijkt bij beluistering van na.ma.shi.bi.re.na.ma.me.ma.i, een registratie van een concert uit 2003. Een uur lang horen we een explosief mengel van even overstuurde als meeslepende psychrock. Op slimme wijze vermengt de band zonnige sixtiespop met noisy gitaartapijten. na.ma.shi.bi.re.na.ma.me.ma.i is niet alleen een geweldige plaat en uitstekende introductie in de Japanse gitaarmuziek. Bovenal doet na.ma.shi.bi.re.na.ma.me.ma.i je afvragen waarom je niet veel eerder van deze opwindende band hebt gehoord. (BB)
LSD March | Suddenly, Like Flames
[Last Visible Dog, 2004]
Loeihard, traditioneel ogend en, ondanks de gruizige opnamekwaliteit, messcherp van begin tot eind. Suddenly, Like Flames is zo’n underground psych-album dat eigenlijk geen daglicht kan verdragen, dat het best gedijd in een duistere, vochtige omgeving, waar het vuil zich in de hoeken langzaam opstapelt en druppels water veranderen in slierten slijm. Het album begint als een donker sprookje met vocalen die echoën als in een leeg slachthuis, langzaam plaatsmakend voor een psychedelisch lint vuurspuwende nummers vol brommende gitaarsolo’s en vocalen die zwalken onder invloed van een potje downers. De gemankeerde motorik tijdens ‘Black Bouquet’ zet je zo op een dwaalspoor voor wat er komen gaat. ‘Suddenly, Like Flames’, het instrumentale titelnummer, voelt alsof je tussen twee luidsprekers ingeklemd staat die allebei Pink Floyds Ummagumma op een ander moment instarten. Een sluw psychepos dat de belofte van zijn titel nakomt. (JH)
Dead Meadow | Shivering Kings and Others
[Matador, 2003]
Dead Meadow mag graag ronddwalen in de bossen en weilanden rond hun geboorteplaats. Het liefst vroeg in de ochtend wanneer de grauwe ochtendnevel en de verse paddestoelen hen inspireren tot psychedelische muzikale trips. Shivering Kings and Others klinkt dan ook als Boards of Canada met gitaren. Vol akoestische folk, Led Zeppelin III en Doors-invloeden, heel veel reverb en vooral die immer tergende traagheid. Dead Meadow kent tijd noch plaats. Ik schreef het al eerder: alsof je in een vreemd bed wakker wordt en de eerste paar seconden niet weet waar je bent - zo ongeveer voelt Shivering Kings and Others. (XvA)
Oneida | Each One Teach One
[Jagjaguwar, 2002]
Oneida begrijpt als weinig anderen hoe je psychedelica kan laten golven op de motorikleer van Neu!, het gefreak van Amon Duul II en de zweterige psychrock van Blue Cheer. Altijd op jacht naar die ene Superriff die luisteraars in extase over de grond laat kronkelen. Gecombineerd met het manisch orgelspel van Fat Bobby komen ze op Each One Teach One soms vervaarlijk dichtbij. ‘Sheets of Easter’ is veertien minuten pure riff-extase, de psychskronk van ‘Antibiotics’ lijkt te zijn ontstaan in een acid-nachtmerrie en de hele tweede schijf bestaat uit pure acidliedjes die cirkelen om tribale percussie en afgetrapte keyboards. (JH)
[Ga verder naar deel II]
http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=13292
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: