• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Next Big Thing?!: Tujiko Noriko

Moe wordt ze van al die vragen over haar teksten. Ja, ze zingt in het Japans en nee, ze gaat niet vertellen waarover ze zingt. Haar zang is immers onderdeel van haar muziek en daar valt eigenlijk ook niet veel over te vertellen. Tujiko Noriko speelt de rol van afstandelijke artieste met verve. Tot ze even later zonder blikken of blozen over haar jeugd vertelt. “Mijn ouders waren rijk, mijn zus was erg gemeen tegen me. Zo groeide ik op als een ver

Tekst: Theo Ploeg

Publicatiedatum: 18 maart 2003

WIE?
Tujiko Noriko dus. Soms lief, open en flirterig, dan weer afstandelijk en hooghartig. Ze groeide op in Osaka bij haar rijke maar onverschillige ouders en pesterige zus. School werd haar vlucht tot ze op haar achttiende naar het paradijs verhuisde. In Tokyo ontpopte Noriko zich tot creatieve duizendpoot. Ze werd er voor het eerst dronken, kocht er haar eerste synthesizer, werkte er in allerlei restaurants om haar studie te kunnen bekostigen en begon er met zangles. Noriko kon de hele wereld aan. Tenminste dat dacht ze. Tijdens het live optreden naar aanleiding van haar eerste plaat Keshou To Heitai - die ergens in 2000 uitkwam - ging het mis. Ze raakte buiten bewustzijn door te veel drank. Gedesillusioneerd besloot ze rustiger aan te doen. Voor even dan. Inmiddels zag haar derde plaat Make Me Hard het levenslicht, werkt ze voor het kunstenaarscollectief SlideLab en is ze betrokken bij het Japanse cultuur magazine OK Fred. Ook in de liefde gaat het Noriko voor de wind. Sinds kort woont ze namelijk in Parijs. Bij haar vriendje. Verliefd op Parijs en de Europese cultuur is ze nog niet geworden. Fascineren doet het haar wel.


WAT DOET ZE PRECIES?
Eigenlijk is Tujiko Noriko typisch Japans. Ze kent de kaders van de populaire muziek niet. Is zich niet bewust van grenzen. Met Make Me Hard als duidelijkste voorbeeld. Daarop hoor je schots en scheve liedjes, maar dan op een gekke manier. Melodielijnen lopen tegen elkaar in of resoneren, piepen, kraken, knarsen. Daarover heen zingt ze – soms lijkt het zelfs janken – haar Japanse teksten. Intrigerend en mooi op hetzelfde moment. Een combinatie die soms doet denken aan Laub, dan weer aan My Bloody Valentine. Bands die Noriko niet kent. “Ik luister eigenlijk nooit naar popmuziek. Ik ben juist beïnvloed door Ryichi Samamoto, Seiko Matsuda, Fishmans, DisCom, Pita ,Yoshihito Tsujimura en Matsumo Totakashi.” Toch klinkt Make Me Hard behoorlijk toegankelijk. Opvallend daarbij zijn de traditionele Japanse melodieën die Noriko in haar liedjes verwerkt. Althans melodieën die in mijn oren klinken als traditioneel. Volgens Noriko zit ik er helemaal naast. “Volksmuziek is geen invloed. Het speelt en speelde geen rol in mijn leven. Ik zing gewoon op de manier waarop ik wil zingen en zo is het ook met het maken van muziek.” Tja haar Japanse identiteit lijkt haar dwars te zitten. Vragen over haar zang en haar invloeden beantwoordt ze steevast met korte zinnen waar de irritatie vanaf druipt.


WAT MAAKT HAAR ZO GOED?
Noriko’s muziek is net zo weerbarstig als zij zelf. Soms harmonieus en lief, dan weer dissonant en opdringerig. Daarbij tovert ze de meest vreemde melodielijnen uit haar apparatuur. Melodieën die nadrukkelijk niet beïnvloed zijn door traditionele muziek. Misschien zit daar ook wel haar kracht. Al zal ze het nooit toegeven; Noriko zet zich in haar muziek flink af. Tegen het rijke milieu waaruit ze afkomstig is, tegen de Japanse - in zich zelf gekeerde – traditie, tegen alle zekerheden in haar leven. Maar hoe graag ze het ook wil, verhullen dat al die zaken haar hebben gevormd kan ze niet. Juist dat maakt Make Me Hard tot een plaat waarop allerlei, voor het gevoel, tegenstrijdigheden samenvloeien. Met een bij vlagen wonderschoon resultaat. Noriko weet immers toegankelijkheid tot koppelen aan ingewikkelde laptop experimenten. Dat blijkt ook uit de instrumenten die ze gebruikt: synthesizers, sampler, Apple Machintosh en gitaar. En natuurlijk haar stem die ze als een laag aan haar muziek toevoegt.


EN DE TOEKOMST?
Sinds kort woont Noriko in Parijs al reist ze regelmatig terug naar Tokyo. Volledig gebroken met haar activiteiten in Japan heeft ze dus nog niet al zijn ze moeilijk te combineren met haar nieuwe leven. Muziek maken komt er ook even niet van. “Parijs en alle nieuwe invloeden overweldigen me. Ik heb het daar erg moeilijk mee, het zorgt er in ieder geval voor dat ik op dit moment niet toekom aan het maken van muziek. Eerst moet ik een weg vinden in dit nieuwe leven.” Frans spreekt en verstaat Noriko nog niet. Engels gaat haar redelijk af, maar dat is voor de Fransen weer een probleem. Ze voelt zich een vreemde in een vreemd land. Maar dat komt allemaal wel goed zo meent Noriko. Bij de pakken neer zitten doet ze in ieder geval niet. De komende maanden toert ze door Europa. Zo is ze te zien op Sonar in Barcelona, het Domino Festival in Brussel en staat ze op Pukkelpop. In welke richting haar muziek zich gaat ontwikkelen? Stuurs: “Dat weet ik niet, ik zie geen ontwikkeling in mijn muziek. De drie platen die ik tot nu toe heb gemaakt zijn gewoon heel anders, ze lijken helemaal niet op elkaar.”


Tujiko Noriko is te bewonderen op het Domino Festival dat op 8 april plaatsvindt in de Ancienne Belgique te Brussel.

Foto’s door Russ Stein.

http://www.kindamuzik.net/toekomstmuziek/tujiko-noriko/next-big-thing-tujiko-noriko/2689/
Meer Tujiko Noriko op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tujiko-noriko