• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Toekomstmuziek: The Long Blondes

Het Engelse vijftal The Long Blondes is beïnvloed door vergeten filmsterren, 60’s meisjesgroepen, postpunk, new wave en het meest tijdloze onderwerp uit de wereldgeschiedenis: de liefde. Opgelet: de échte liefde.

Tekst: Rob van Leeuwen

Publicatiedatum: 05 november 2006

Wie zijn ze?
Twee keer twee tortelduifjes en een eenzame frontvrouw in de persoon van zangeres alsook opkomend stijlicoon Kate Jackson. Dorian Cox (gitaar) en Emma Chaplin (gitaar/toetsen/zang) kregen een relatie lang voordat de band begon, Screech Louder (gelukkig niet zijn echte naam, drums) en Reenie Delaney (basgitaar/zang) zijn ook geliefden. Samen begint het vijftal uit Sheffield zo’n drie jaar geleden met The Long Blondes. Vanaf dat moment wordt langzaam maar zeker een fanatieke fanschare opgebouwd, met dank aan enkele supersingles. De bekroning van het succes volgt begin 2006: Rough Trade biedt het gezelschap een contract aan.

Leuke bandnaam trouwens, zijn ze toevallig blond en lang? Nee hoor, de lengte van de bandleden ligt niet boven het gemiddelde en er is bijna geen licht plukje haar te bekennen. De bandnaam is een eerbetoon aan bekende filmsterren uit het zwartwittijdperk, dames als Jean Harlow en Mae West. Vrouwen die op het witte doek onaantastbaarheid uitstraalden en nu als inspiratie dienen voor muziek die juist zeer toegankelijk is.

Wat doen ze?
Echte liefdesliedjes maken, zeggen ze zelf. Niet over de relaties binnen de band, maar over liefde in het algemeen. Over hoe het voelt als je negentien jaar oud bent, dat soort dingen. Geen afgezaagde verhalen waarin de hoofdpersonen nog lang en gelukkig leven, maar teksten over de realiteit. Teksten over hoe het daadwerkelijk gaat in je leven, vanaf het moment dat je de bioscoop uitloopt en je de moraal van de vrolijke Disneyfilm alweer vergeten bent.

Eigenlijk zijn het helemaal geen vrolijke popliedjes, maar door de luchtige melodieen merk je dat niet. Het is bijna om blij van te worden, zo opgewekt klinkt de band. Altijd met een verrassend randje, een randje dat wordt scherp geslepen door de invloed van 60’s meidengroepen, postpunkacts als The Slits en Siouxsie & the Banshees, sekssymbolen als Debbie Harry en anti-sekssymbolen als The Ramones. Uiteenlopende invloeden uit verschillende tijdperken en dat is niet vreemd, want liefde is van alle tijden, toch?

Wat maakt ze zo goed?
De bedrieglijke eenvoud van de dwarse popliedjes, gecombineerd met het onderkoelde stemgeluid van Jackson. Het lijkt hapslikwegmateriaal, maar in de wereld van The Long Blondes betekent toegankelijk niet direct simpel. De muziek van het gezelschap heeft net zoveel onderbelichte kanten en onverwachte eigenschappen als die onaantastbare filmsterren uit het zwartwittijdperk. Denk je dat Jean Harlow of Mae West altijd met blik op oneindig voorbij de cameralens keken? Inderdaad, ook zij peuterden wel eens in hun neus.

De popmuziek van The Long Blondes is mooi verpakte onschuld en behoorlijk misleidende opwinding. Ideaal voor tijdens de wekelijkse indiedisco. Eigenlijk is die constatering wat vreemd voor wie niet danst, maar erbij stilstaat. Meezingen dat het zinloos is om op je negentiende een vriendje te hebben, terwijl je tegelijkertijd door een jongen wordt versierd: het kan in de verraderlijke wereld van The Long Blondes.

En de toekomst?
Eigenlijk kijkt de band liever naar het verleden. Niet omdat vroeger alles beter was, maar omdat het verleden makkelijker te idealiseren valt. Gelukkig wordt ook het debuut van The Long Blondes ooit verleden tijd. Dat album, getiteld Someone to Drive You Home, ligt vanaf 6 november in de winkels. De tijd zal uitwijzen of The Long Blondes op hun beurt onderdeel worden van de popgeschiedenis...

http://www.kindamuzik.net/toekomstmuziek/the-long-blondes/toekomstmuziek-the-long-blondes/14324/
Meer The Long Blondes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-long-blondes