Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
WIE?
Mr. Airplane Man bestaat uit twee dames uit Boston, Margaret Garrett en Tara McManus. Maar een andere bekende muzikant uit dezelfde stad stond wel mee aan de wieg van Mr. Airplane Man. Garrett was namelijk dusdanig onder de indruk van wijlen Morphine bassist Mark Sandman's kwaliteiten als 'gitarist' in Hypnosonics, een ander project dat hij er op na hield, dat ze hem vroeg of hij haar les wou geven. Dat wilde hij wel. Niet dat er uiteindelijk veel terecht kwam van structureel aan techniek werken. Volgens Garrett kwam het meer neer op hangen in Sandmans loft en high worden, terwijl Sandman zijn rock-'n-rollcool uitstraalde. Maar hij introduceerde haar wel tot de authentieke, rauwe sound van de blues. Tot dan toe kende ze alleen de slappe Eric Clapton-variant. Jeugdvriendin McManus werd gerekruteerd als drumster en Mr. Airplane Man was een feit. De voor een damesduo misschien wat vreemd aandoende naam is de titel van een nummer van favoriet Howlin' Wolf.
WAT DOEN ZE?
Trashblues maken. Waarbij Mr. Airplane Man mettertijd wel minder trash en meer blues is geworden. In het begin waren het vooral het rauwe geluid van de artiesten van het Fat Possum label die als voorbeeld dienden, maar later ontdekte Garrett Gram Parsons en Greg Cartwright. Laatstgenoemde was ook producer van het meest recente album C'mon DJ. En dat is eraan te horen ook. Qua geluid zit de plaat bij vlagen namelijk wel heel dicht tegen Cartwright's Reigning Sound aan. Niet dat Garrett daar een probleem mee heeft. Is het juist niet goed als een producer een eigen herkenbaar geluid heeft? In ieder geval een stuk beter dan de generieke sound die de meeste mixers afleveren. En qua songschrijven is Cartwright momenteel gewoon een grote invloed. Iedereen heeft nou eenmaal invloeden, hoe schijnheilig de meesten daar ook over doen.
WAT MAAKT ZE ZO GOED?
Blues, soul of gewoon: gevoel. Noem het wat je wilt, Mr. Airplane heeft het. Garrett kan al net zo wanhopig smachtend uithalen als die andere blanke blueszangeres, PJ Harvey. Haar gitaar huilt daarbij mee. Net als leermeester Sandman is Garrett namelijk een gitarist die dan misschien technisch niet perfect is, maar wel altijd het goede geluid op het juiste moment uit haar instrument weet te halen. Wie bij nummers als 'Wait for Your Love' of 'Don't Know How to Love' niet minstens even zijn neus moet ophalen is van steen. Maar, en dat is het andere sterke punt van Mr. Airplane Man, de band kan ook ongemeen fel uithalen of een lieflijke kampvuurballade spelen. En dat alles in een productie die rauw en authentiek genoeg is om White Stripes en aanverwanten hatende puristen aan te spreken. Maar dan wel zonder dat de melodieuze kwaliteiten van het songmateriaal bedolven worden onder ruis en feedback.
EN DE TOEKOMST?
Mr. Airplane Man zit momenteel bij het gerespecteerde garagelabel Sympathy For The Record Industry, waar ook Hole, The White Stripes en The Von Bondies hun carrière begonnen. Begonnen en vervolgens verlieten, want eenmansoperatie SFTRI doet nauwelijks aan promotie. Ook Mr. Airplane Man heeft onderhandeld met Sire, maar dat kwam niet rond. Dus wordt er maar weer geprobeerd om de wereld te veroveren op de ouderwetse manier, door keihard te toeren. Daarbij hoopt de band wel dat er nu eindelijk eens vrouwen komen kijken, want met name in de bluesclubs bestaat het publiek vrijwel uitsluitend uit mannen.
http://www.kindamuzik.net/toekomstmuziek/mr-airplane-man/next-big-thing-mr-airplane-man/6169/
Meer Mr. Airplane Man op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mr-airplane-man
Deel dit artikel: