http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Toekomstmuziek: Love Is All
Ooit een tienerpop-bandje, nu voorbestemd om het nieuwe snoepje van de indiemassa te worden. Love Is All staat trappelend van ongeduld klaar met een album dat 2006 alvast met een klapper inluidt.
Tekst: Joris Heemskerk
Publicatiedatum: 08 januari 2006
Wie zijn ze?
Ik grijns even naar de tienerpop-fetisjisten die nu lezen dat Love Is All ooit een heus Zweeds tiener-popgroepje was. Girlfrendo was de naam, Girlfrendo! Fantastisch toch? Maar niet getreurd popisten, Love Is All is geen stijlbreuk zoals die is gedefinieerd in het Wetboek van Popisme. Nicholaus Sparding (gitaar), Markus Görsch (drummer), Johan Lindvall (bas), Fredrik Eriksson (saxofoon) en Josephine Olausson (zang en keyboards) tekenden een bescheiden contract bij het New Yorkse underground label What’s Your Rupture? en hebben sindsdien al een single van de week bij de NME, een Peel-sessie en een laaiend enthousiaste recensie bij Pitchfork te pakken. Dubbelzijdig krediet dus, je hebt wel eens met minder te maken.
Wat doen ze?
Ons omvermeppen met een album vol hier en nu, vroeger, later en alles ertussenin, eronder en erbovenop. Stel je eens voor dat de Sugababes in hun spijbeluurtjes niet gingen winkelen maar naar platen van James Chance & The Contortions gingen schuimen in de lokale platenzaak. Of dat het legendarische Bis uit Zweden kwam, spikes op hun luiers speldden en in plaats van die oersaaie fopspeen een saxofoon in hun mond geduwd kregen. Klinkt als een sprookje? Klinkt dus als Love Is All. Met Olausson voorop paraderen ze langs een verscheidenheid aan stijlen. No wave, new wave, C-86, tweepop, één hokje wordt al snel te krap. Josephine Olausson (Deerhoofs Satomi Matsuzaki-light) zorgt er met haar meisjesachtige stem voor dat de tienerpop-achtergrond nooit echt ver weg is, maar de muzikale aankleding en wazige produktie zorgen ervoor dat Love Is All in de muziekcatalogus niet tussen Girls Aloud en de Sugababes staan maar eerder tussen Bis, Lizzy Mercier Descloux, Kid Creole & The Coconuts en ESG.
Wat maakt ze zo goed?
Door de charme van Olausson en de ophitsende stroomstootjes die die gierende saxofoon veroorzaakt is de kans groot dat ze net zo goed in de smaak vallen bij een klas vol kleuters (wie doet de test?) als snobistische indiefreaks en kinstrelende kunstcritici. Enthousiasme is aanstekelijk, enthousiasme gecombineerd met een saxofoon blijkt nog aanstekelijker. De combinatie enthousiasme, saxofoon én liefdesliedjes klinkt als een mixtape voor de liefde van je dromen.
En de toekomst?
Het is nog onzeker wanneer Nine Times That Same Song de muffe indievakjes in de Nederlandse en Belgische platenzaken opfrist. Dus tenzij je zo’n überhippe internetshopper bent die aan van die überhippe pre-orders doet, moet je nog even geduld hebben totdat de labelbazen hier wakker worden na hun nieuwjaarsborrel, snel weer aan de slag gaan en deze bende ongeregeld genot tekenen.
Onderste foto: Bob Stuart
http://www.kindamuzik.net/toekomstmuziek/love-is-all/toekomstmuziek-love-is-all/11675/
Meer Love Is All op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/love-is-all
Deel dit artikel: