http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Next Big Thing?!: From far and wide, O Canada
Met bands als The Arcade Fire, Broken Social Scene of The New Pornographers zit musicerend Canada vermoedelijk nog jaren gebeiteld. Hoewel de artistieke hoogconjunctuur dus nog lang niet met uitsterven bedreigd is, werpen we al eens een blik op de toekomst. Wie wordt ‘hot’ en wie niet? Deze Next Big Thing?! levert mogelijk het antwoord.
Tekst: Dieter Craeye
Publicatiedatum: 13 juni 2005
METRIC
Wie?
Viertal rond de uitermate charmante Emily Haines (zang/synths) en haar partner-in-crime James Shaw (gitarist). De ritmesectie bestaat uit bassist Joshu Winstead en drummer Joules Scott-Key. Old World Underground, Where Are You Now? is hun eerste wapenfeit en dat is hoogst merkwaardig als je weet dat Metric er reeds een carrière van acht jaar heeft opzitten. Waarom heeft het dan in godsnaam zolang geduurd vooraleer we dit juweeltje onder onze neus geschoven kregen? Op hun artistieke zwerftocht pendelden Haines en Shaw zowat de halve wereld rond: van thuisbasis Toronto naar Londen, van Montréal naar Brooklyn. Helaas bleef de groep vruchteloos wachten op het fiat van hun platenlabel, het geduld slonk zienderogen en Grow Up and Blow Away (het oorspronkelijke debuut) werd uiteindelijk volledig overboord gekieperd. Intussen had Metric zich in een avontuur gestort dat Broken Social Scene heet en waarmee het even hoge als onverwachte pieken (You Forgot It In People) scheerde. Pas toen het duo begin 2003 L.A. in het vizier had, kon eindelijk werk gemaakt worden van dat langverwachte debuut. Amper een maand bleek voldoende om de songs in plaatvorm te gieten en Old World Underground, Where Are You Now was een feit. Dat het album pas nu in Europa gelauwerd wordt, is het verhaal van weerbarstige distributiekanalen én de hernieuwde samenwerking annex tournee met Broken Social Scene.Tenslotte vermelden we nog graag even dat de plaat een onvervalste indie-hit werd in Canada en Metric in 2004 ook aardig furore maakte in de States en er de ene uitverkochte zaal na de andere trok.
Wat doen ze?
Collega Alexis Vos over het album: ‘Rauwe gitaren en coole baspartijen zorgen voor onweerstaanbare momenten, terwijl de zanglijnen nonchalant catchy zijn.’ Geen haar op ons hoofd dat eraan denkt om hem tegen te spreken. “All we get is dead disco, dead funk and dead rock-’n- roll, remodeld!”, zo sprak Haines laatst haar onvrede uit over de huidige gang van zaken in muziekland. Wie kan het Metric immers kwalijk nemen dat zij het over een andere boeg gooien en de nummers een lavendelfrisse geur meegeven? Hun sierlijke powerpop brengt zelfs herinneringen aan godvergeten, maar o zo leuke bandjes als Veruca Salt, Lush en Salad aan de oppervlakte. Daarnaast steken we er ons hand voor in het vuur dat ‘Combat Baby’ en ‘Dead Disco’ binnen afzienbare tijd geheide radiohits worden.
En de toekomst?
Alles wat Emily Haines aanraakt lijkt zo stilaan in goud te veranderen. Denk aan het heerlijke ‘Anthems for a Seventeen Year-Old Girl’ van BSS of haar zoete vocalen op het eveneens fantastische Heart van Stars. Vorige herfst maakte de bevallige schone ook al haar opwachting in de Franse prent ‘Clean’ van regisseur Olivier Assayas. Met de Europese release van Old World Underground, Where Are You Now? kan ze zich nu echter weer volledig focussen op Metric, te beginnen op zondag 6 juni in de Botanique (en Pukkelpop?). We zullen erbij zijn!
ELIZABETH ANKA VAJAGIC
Wie?
Opmerkelijke artieste uit Montréal met Kroatische roots die enkele jaren terug de interesse wekte van het Constellation-label. Verraste in 2004 met het machtige Stand With the Stillness of This Day, dat verdeeld werd door het Brusselse Bang!. Op de voorkant van de hoes prijkt een luguber religieus beeldje, op de achterzijde de ruïnes van een kerk. Het Italiaanse webzine Ondarock bekroonde Vajagic vorig jaar tot beste vrouwelijke songwriter. Met Nostalgia/Pain liet Vajagic net een gloednieuwe EP op de mensheid los, slechts haar tweede release sinds ze bijna tien jaar geleden haar carrière uiteenstippelde.
Wat doet ze?
Hoe akeliger de lay-out, hoe beklemmender de muziek die Vajagic die creëert. Of zoals we in onze cd-recensie verwoordden: ‘De pastorale dramatiek van Stand with the Stillness of this Day ontneemt je alle hoop op een gunstige afloop en sleurt je mee in een naargeestige wereld waar weemoed, angst en zelfdestructie hoogtij vieren.’ Over Vajagic’ indringende stem wisten we het volgende te vertellen: ‘Deze draagt zoveel emotie in zich dat zelfs vergelijkingen met Diamanda Galas of Hope Sandoval niet eens zo gek zijn. Sensualiteit alom dus, denk aan de artistieke hoogdagen van Patti Smith of PJ Harvey in glimmende catsuit.’ De huidige EP bevat niet meer dan drie nummers die resteren uit het tijdperk dat de full-cd werd ingeblikt. Samen nemen ze wél een dik halfuur in beslag. Kruisbestuivingen zijn binnen de CST-stal inmiddels gemeengoed geworden en ook hier mooi volk van onder meer GY!BE, Molasses, Shalabi Effect en Voivod. De songs van Vajagic eisen een speciale inspanning van de luisteraar, maar éénmaal ze onder je huid kruipen, zijn ze een onweerstaanbaar bestanddeel van lichaam en geest.
En de toekomst?
Elizabeth Anka Vajagic tourde onlangs door Canada met de Angels of Light van Swan Michael Gira. Als die volgende week in de AB staan, is Vajagic er helaas niet bij. Zodoende blijven haar concerten op Belgische bodem beperkt tot haar puike performance tijdens Domino 2004. Wat de Canadese mag ambiëren, is moeilijk te zeggen. Talent en een fantastische stem heeft ze vast en zeker en qua entourage heeft ze evenmin reden tot klagen. Rest ons enkel nog de vraag of die CST-stempel op termijn bevrijdend of net belemmerend zal werken? We zijn benieuwd.
THE TREWS
Wie?
De broers Colin (zanger, gitaar) en John-Angus (gitaar) MacDonald en hun neefje Sean Dalton (drums). Bassist Jack Syperek vervolledigt de groep. Opgericht in 1998 en afkomstig uit Antigonish, New Scotia. Heetten voorheen Trouser, maar zagen zich genoodzaakt om hun naam te veranderen. Hun eerste EP werd geproduceerd door Gordie Johnson van Big Sugar. Op de Canadian Independent Musc Awars in maart werd hun debuut House of Ill Fame verkozen tot beste plaat van het jaar. Met de single ‘Not Ready To Go’ sleepten ze vorig jaar ook al de eerste plaats in de Radio Charts in de wacht. Nominaties voor de Juno Awards en de East Cost Awards leverden echter geen bekroningen op.
Wat doen ze?
The Trews worden in hun thuisland de ‘hardest working band in town genoemd’. Niet verwonderlijk als je weet dat de groep in 2003 maar liefst 208 optredens afwerkte. Het feit dat ze intussen mochten openen voor bands als The Offspring en (godbetert) Nickelback laat er echter weinig twijfel over bestaan dat we de The Trews allesbehalve in de categorie ‘verfijnde rock’ moeten situeren. Het viertal bekwaamt zich eerder in gemakkelijk in het oor liggende rocksongs die met beide voeten in de jaren zeventig en tachtig staan. Potig gespeeld en vol overgave gebracht, maar weinig nieuws onder de zon. Gezien het instant-succes van bands als Nickelback en Sum 41 een tijd terug, is het duidelijk dat The Trews ook in Europa niet om een doelgroep verlegen zullen zitten. Anderzijds hoeft het belang van die award natuurlijk ook niet overschat te worden, zeker als je weet dat Controller.Controller en Feist nààst de prijs grepen. Beiden hebben met respectievelijk History en Let It Die immers albums uitgebracht die – mijns inziens – een pak meer tot de verbeelding spreken dan House of Ill Fame. Smaken en kleuren verschillen nu éénmaal.
En de toekomst?
Het lijkt slechts een kwestie van tijd voordat The Trews ook in Europa aan de bak mogen. Het kwartet kocht inmiddels een huis aan de oevers van de Niagara Falls en daar zijn ze druk bezig me de opnames van hun tweede album. Als producer wisten ze zowaar Jack Douglas te strikken, in een ver verleden ook achter de knoppen bij onder andere Miles Davis en Jimi Hendrix. Veelbelovend dus, al zien we The Trews persoonlijk liever op de affiche van Pinkpop dan op Werchter of, laat staan, Pukkelpop. Aan de recentste passage van Nickelback aldaar hebben we namelijk nét geen determinerende trauma’s overgehouden. De schapen daarentegen waren wél in de wolken!
WE ARE WOLVES
Wie?
Trio uit Montréal rond zanger-gitarist Alexander Ortiz en niet te verwarren met het Amerikaanse We’re Wolves. Ontleenden hun naam aan de Britse voetbalclub Wolverhampton Wanderers en maar goed ook. Stel je voor dat we hier binnenkort met een West Bromwich Albion of Crystal Palace opgescheept zitten! Brachten nog niet zo heel lang geleden hun debuut Non-Stop Je Te Plie en Deux uit. Zijn goede maatjes met het dolgedraaide Les Georges Leningrad en ook muzikaal vertonen beide bands wel enige gelijkenissen.
Wat doen ze?
Met hun no-wave en post-punk schenkt We Are Wolves haar luisteraars weinig ademruimte. Overstuurde gitaren, denderende drums, een batterij synthesizers en de schreeuwerige zang van Ortiz duwen het trio onbewust in het hoekje van onder meer Suïcide en recenter Liars. ‘Little Birds’ heeft tenslotte alles om uit te groeien tot een alternatieve danskraker, genre ‘House of Jealous Lovers van The Rapture of ‘Agenda Suicide’ van The Faint.
En de toekomst?
We Are Wolves doet het lang niet slecht in de States, waar ze momenteel aan het touren zijn met The International Noise Conspiracy en And You Will Know Us By The Trail of Dead. Live schijnt de band nogal redelijk keet te schoppen en wordt op geen inspanning meer of minder gekeken. Concrete plannen om hun plaat in Europa aan de man te brengen en hier ook daadwerkelijk te gaan touren, zijn er vooralsnog niet, maar dat kan onder impuls van voornoemde bands uiteraard snel veranderen.
KRISTA HARTMAN
Wie ?
Vrouwelijke singer-songwriter uit Calgary. Trok op jonge leeftijd (ze is nu 26) door Zuidoost-Azië en Australië als backpacker en ging er als sociaal geëngageerde nomade scholen bezoeken en zelfs les geven. Geenszins plaats- of tijdsgebonden dus, al heeft ze met Passport eindelijk haar eerste en langverwachte plaat uit.
Wat doet ze?
Aan sterke reis- en levensverhalen dus geen gebrek bij Krista Hartman en die vertaalt ze ook perfect naar haar songs. De artieste heeft alles om uit te groeien tot de ultieme folktroubadour van haar generatie, maar switcht even vanzelfsprekend naar pop, rock en jazz. Als voornaamste inspiratiebronnen zocht ze het voornamelijk in eigen land bij Eric’s Trip, Plaid Tongued Devils én natuurlijk Joni Mitchell. Zeemzoete melodieën, haar veelzijdige, sensuele stem en een bundel broze en persoonlijke teksten maken van Passport een album dat misschien wel het succes van Lhasa’s The Living Road kan evenaren.
En de toekomst?
Hartman zweert trouw bij de low-profile aanpak en doet alle promotie zelf. Dat kost uiteraard een hoop moeite en bijgevolg schuimt ze momenteel zelf nog alle Canadese steden af om haar plaat in het daglicht te stellen en aan te prijzen. Met zoveel sterk songmateriaal lijkt het ons niet meer dan logisch dat ze haar geluk op korte termijn dan ook eens in Europa gaat beproeven. Zie het succes van Kathleen Edwards. Wordt vervolgd!
Foto The Trews: Angela Hubbard
http://www.kindamuzik.net/toekomstmuziek/709/next-big-thing-from-far-and-wide-o-canada/9764/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: