http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Shins / The Stands

Losjes swingende pop met lentekriebels.
05 april 2004, Botanique, Brussel (B)

Publicatiedatum: 09 april 2004

Toen er iemand van de Botanique kwam vragen om "alsjeblieft allemaal recht te gaan staan, want er zijn nog mensen die de zaal niet binnenkunnen", begon het duidelijk te worden dat het aantal opgedaagde nieuwsgierigen de verwachtingen overtrof. De tweede plaat van The Shins Chutes Too Narrow kreeg dan ook over het algemeen lovende kritieken. En ook The Stands hebben zich in het licht gewerkt met hun single 'Here She Comes Again', een nummer dat zich spontaan in je hoofd nestelt en er met geen stokken meer is uit te krijgen.

The Shins (foto) mochten de avond openen, maar wat we te zien kregen was niet 'zomaar een voorprogramma'. De lente had namelijk al eens voorzichtig de kop opgelicht en The Shins hadden besloten om daar de soundtrack bij te verzorgen. Vlotte popsongs met zweverige keyboardriedeltjes wisselden af met folky aandoende akoestische nummers. Jazeker, popsongs, maar wel degelijk met genoeg wendingen om interessant te blijven. De heldere, hoge stem van frontman James Mercer kwam aanvankelijk niet echt boven de gitaren uit, maar na een kwartier bleek dit euvel van de baan. Echo's van de Beach Boys dreven voorbij in 'Kissing the Lipless', narcissen begonnen spontaan te wiegen op de nonchalant swingende melodie van 'Gone for Good' en je kon de lentezon al bijna je gezicht voelen verwarmen (jaja, zelfs als je je zoals ik in een concertzaal bevond rond negen uur 's avonds). De mondharmonica werd in ware Neil Young-stijl bovengehaald om spaarzaam de overblijvende leegtes in te vullen in de akoestische songs. Net als je denkt dat de hemelse samenzang iets teveel van het goede begint te worden, sijpelt er een welgemikte gitaarsolo door die de song een nieuwe richting in mikt. Er wordt vlot gewisseld tussen akoestisch en elektrisch en na het heftig gespeelde 'So Says I' (die onweerstaanbare "woo-hoo-hoo"!) kon er nog net een nummertje af en dan moesten ze het podium aan The Stands laten. Het zou me sterk verbazen als The Shins niet op festivalpodia terug te vinden deze zomer.

Wat te denken dan van een band als The Stands, die op voorhand al door Noel Gallagher of-all-people op een voetstuk werd geplaatst? Sinds ze hun debuut in februari uitgebracht hebben, speelden ze nu al voor de tweede maal in Brussel. Ze komen uit Liverpool en aan het deel aanwezige Engelse fans bleek dat ze ook in eigen land niet echt onpopulair genoemd kunnen worden. Over de invloeden kunnen we duidelijk zijn: deze band houdt van sixties-rock. "Dit zijn de nieuwe Byrds," denk je meteen als je de karakteristieke Rickenbacker-sound terughoort. Ook Dylan komt geregeld langs op de koffie en jawel, zelfs hun vroegere buren The Beatles komen de repetitieruimte binnenwandelen om terloops wat gitaarpartijen voor hun rekening te nemen. Maar de songs zijn niet zomaar wegwerpsels van voornoemde bands. Nee, Howie Payne schrijft songs die de dag van tegenwoordig nog veel te weinig worden geschreven. Tijdloze songs, songs die kloppen als een bus. Songs die af en toe ook wel eens durven ontsporen in bluesy solo's, maar altijd vast op hun pootjes terecht komen en dan een terecht applaus opwekken bij het publiek. De band stáát er, met een drummer en gitarist op backing vocals. Een drummer die trouwens de spilfiguur vormde in een furieuze jam van een tiental minuten. Als een eerbetoon aan hun invloeden werd afgesloten met een schitterende cover van The Band's 'The Weight'. Dat ze nog vaak het kanaal mogen oversteken.