http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Boutik Rock

Relaxed festivalletje voor meerwaardezoeker.
12 maart 2004, Botanique, Brussel (B)

Tekst: Karen Stevens

Publicatiedatum: 14 maart 2004

Bovenop een Brusselse berg bevindt zich de Botanique, één van de mooiste concertcomplexen van België. Vanavond vormt dit paleisachtig bouwsel, compleet met vijvers, vissen en oranje licht, het decor van Boutik Rock, een relaxed festivalletje voor de meerwaardezoeker die het massagebeuren STUBRU.UIT een beetje te veel vindt.

Ik dacht dat Arsenal een populaire band was die weiden vol volk tot meedeinen kon aanzetten. Foutje! Ze hebben dan wel een aardig singletje, een zomers geluid en een Braziliaanse zangeres, maar er is duidelijk meer nodig om het overwegend Waalse publiek uit hun versteende toestand te krijgen. Ondanks de wanhopig opgewekte lichaamstaal van de zanger, de zwoele bewegingen op het podium en de zangeres die de mensen er attent op maakt dat er gedanst moet worden, staan de toeschouwers er stoïcijns bij. Misschien ligt het aan de kilte in de nog niet half gevulde Orangerie, misschien aan de soms wat overdreven galm op de zang of aan het gure weer buiten, maar de Arsenal-formule werkt hier niet.

Over naar Sioen in de Rotonde. Gezien eerlijk -naar het schijnt- het langst duurt, zal ik eens iets opbiechten: om onbestemde reden dacht ik dat dit concert ging sucken, maar ik ben van mening veranderd! Sioen en zijn band hebben live alles om twijfelaars als ik over de schreef te trekken: mooie melodietjes, bezielde muzikanten, piano en viool, een hese zangstem, een goed opgebouwde set, veelgedraaide singles en ontwapenend slecht Frans. De zaal stroomt alsmaar voller, de mensen bewegen, af en toe weerklinkt er een lach. Het leven kan toch lieflijk zijn.

Een hoog Engels stemmetje met Frans accent, dat moet Austin Lace zijn! De Orangerie vult zich langzaam met mensen die Waalse pop willen horen en dat krijgen ze dan ook geserveerd. Fabrice en de zijnen leveren rustige deuntjes met hier en daar een scherp kantje waarop de doorsnee luisteraar in relaxed knikken vervalt. Sympa.

Als de Lovely Cowboys van Hank Harry het podium betreden, zie ik plots het licht. Heel deze avond is er eigenlijk toegewerkt naar dit orgelpunt! Wat een show, wat een band, wat een frontman! Als ik niet beter wist, zou ik gezworen hebben dat dit weer een voorbeeld is van Amerikaanse waanzin, maar neen, dit zijn Belgen. Hank Harry is een dansende dikkerd die zich inleeft in zijn muziek. Je hebt van die mensen die de teksten uitbeelden van het nummer waarop ze dansen en Hank is zo een mens. Nu eens zien we hem heen en weer stuiteren over de bühne, dan weer barst hij bijna in theatrale tranen uit na een stukje toneel met een telefoon en een kamerlamp. De Lovely Cowboys Orchestra bestaat o.a. uit een aantal vrolijke blazers en een soort Winona Rider op bas en backing vocals. De combinatie is perfect, alles klinkt zoals het moet klinken, er zit funk, pop en lo-fi in en de Cowboys wagen zich al eens aan een simultaan danspasje. Dit is catchy as hell!

Hierna kan de rest alleen nog tegenvallen en dat doet ze dan ook. De metalheads onder ons hebben waarschijnlijk wel genoten van Hulk, maar ik vind er niet veel aan. Af en toe hoor ik een bluesy touch, van heel ver klinkt Jon Spencer even door, maar het is mij te plat. Spijtig voor Raymondo, Tom Sweetlove en Vancouver, die nog in het café zullen spelen, maar na Hulk keert het merendeel van het publiek, waaronder mezelve, huiswaarts. Laatste treinen zijn dan al gemist, het weer is nog even druilerig, een dakloze brabbelt wat tegen zijn blikje bier en Hank Harry klinkt na in mijn hoofd.

Deel dit artikel: