• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Het Sharko Tourdagboek: 2 t/m 12 juli 2003

U zou waarschijnlijk willen lezen over:
cocaïne, champagne, blowjobs, grote tourbussen, popsterren, massages, verse slagroom, platinium lepels, fitness, bubbelbaden en geld. U zult lezen over: vernielde instrumenten, gebroken ruggen, slapeloze nachten, nietsdoen, verkeerde roadmaps, dondervliegjes, onwelriekende sokken, paniek, slechte koffie, diarree, lege zakken en een 'one pound' frisbee die verloren is geraakt in de bossen van een klein dorpje in het noorden.

Tekst: Sharko (David, Teuk en Julien)

Publicatiedatum: 20 augustus 2003

Dag I. Brussel-Genova, Italië.
Teuk:
Adam is onze geluidsman. Hij gaat mee naar Genova maar zal ons niet vergezellen in de UK. Adam is een bijzondere man. Hij heeft een speciale eigenschap. Op momenten waarop we denken: ok, we vertrekken in Brussel om 7u dan zijn we op tijd in Charlerloi voor onze vlucht van 9u. Dan belt Adam om 5 na 7u: "Shit, I forgot my passport! I have to go back!"
7u15. We beginnen ons ongemakkelijk te voelen.
7u25. Lichte paniek.
7u30. Nu moeten we echt vertrekken anders halen we het niet meer!
7u35 komt hij er aan! "Hi, guys, sorry for that!"
8u35 komen we aan in Charlerloi, onmiddelijk inchecken. We hebben het gehaald. Nog één van Adam's eigenschappen: het loopt altijd net goed af.
Op de luchthaven van Milaan-Bergamo komt Frederico ons oppikken. Hij spreekt met een zwaar accent en speelt bas in een RHCP-coverband. De rit duurt 3u. Het landschap wordt mooier. Hij zet ons af aan het Novotel. "Hey! Er is een zwembad op het tweede!" "Kut, geen zwembroek mee!" Teuk en Julien gaan Genova verkennen, een broeierige en intrigerende stad. Witte wijn op een terrasje. Julien kiepert een bloembak om. 's Avonds leren we Thomas en Nadia kennen. Thomas is Vlaming en woont al drie jaar in Genova. Hij wil ons optreden fotograferen. Nadia is een schoonheid. Porto Antico, Pizzeria, American Bar met straffe moijito's!

Dag II. Genova, Italië.
Julien:
We moeten een kort optreden geven in de plaatselijke Fnac. We arriveren en merken dat de shopmanager niet op de hoogte is van onze komst en dat er geen backline voorzien is. Geen drums, geen versterkers... alleen een Italiaanse geluidsman die geen woord Engels spreekt.
We schakelen Frederico in. "Noo problemoo!" Een kwartier later brengen ze een drumstel, steken we de gitaren rechtstreeks in de mixtafel en spelen we een zeer bizarre set voor twee oude grootmoeders. No stress, la dolce vita... ik begrijp waarom Italianen langer leven.
Over het GOA-BOA festival: geen stage-manager, de Franse band Dyonisos neemt 2 uur voor de soundcheck. Tijdens onze soundcheck stroomt het publiek al binnen.
Tijdens ons optreden reageert het publiek laaiend enthousiast ondanks dat ze ons niet kennen. We staan elkaar verbaasd aan te kijken als 1500 mensen uit de bol gaan door David's kuren.
Teuk:
Thomas vroeg me gisteren: "Hebben jullie al kennisgemaakt met de Italiaanse mentaliteit?" Ik vroeg me af wat dat kon zijn. Maar het werd me gauw duidelijk. De ervaring in de Fnac was al een mooi staaltje van hun 'relax het komt wel goed, maak je niet druk'-mentaliteit. Ongelooflijk dat sommige Italianen geen woord Engels spreken: "How many microphones do you have?" "Que? No comprendere...". Op het festival konden we nooit iemand vinden voor onze praktische vragen zoals: 'Kunnen we nu al iets eten?' of 'Hoelang duurt die soundcheck nog?'. Dan kreeg je als antwoord dat we even moesten wachten omdat ze het gingen navragen. Onze soundcheck verliep nogal chaotisch omdat we de kerel van de monitors niet rechtstreeks zagen en we alles moesten doorgeven via een ander persoon, die dan soms de verkeerde instructies gaf. Een plaatselijke band opende het festival. Ze waren zelfs goed. Daarna Sharko. We speelden goed en we hadden het publiek mee. Je hoorde de wind in de micro ruisen. Tijdens de set van Dyonisos mochten we gaan eten. We kozen een pasta met pesto omdat ik wist dat de pesto van deze streek komt. Nog nooit zo'n goeie pesto gegeten, en ze doen daar kleine aardappeltjes bij! Zalig. Alsook de vitello al forno. Carmen Consoli, een ster in Italië, speelde haar hits en de Italianen zongen allemaal mee. Niet mijn ding alhoewel ze best wat gitaar kon spelen. Tevergeefs zochten we naar meer bier, er was er nog, maar alleen voor de medewerkers! Gierigaards!

Dag III. Genova-Brussel.
David:
Adam is zijn hotel tijdens die drie dagen niet uit geweest. Hij keek de hele tijd tennis. We zeiden: "Adam, you didn't see any of Genova, what will be your best memory of this trip?". Hij zei: "The fifth game of the first set in the match Henman-Grosjean!"
Julien:
Frederico, onze begeleider voor het festival is de perfecte incarnatie van de Italiaanse mentaliteit. Nooit gestresst, ziet er goed uit, beetje macho, nog student. Soms hadden wij nogal wat praktische vragen zoals: "Waar ligt die Fnac en hoe laat moeten we daar spelen?" of "Hoeveel mensen wonen er hier in deze stad?" Frederico antwoordde altijd heel beleefd maar een beetje traag met Italiaans accent: "Thaat's a veeerrry interreeesting queeestion!"

Dag IV. Brussel-London. Metro-Club London.
Julien:
De vlucht was voorzien om 15u5O. We komen ruim op tijd aan in Charlerloi-South-Brussels Airport en merken op de schermen dat onze vlucht 3 uur vertraging heeft. Wij moeten vanavond nog spelen in hartje Londen, dat wordt krap. Veel te dure koffie in de cafetaria. Een andere band komt de cafetaria binnen, afro's, maar zijn dat niet... jawel: The Wailers! Positive vibrations man! Ik vraag een handtekening: One love!
David:
Grote paniek op de luchthaven in Stansted. Onze 8-track minidisc is compleet naar de kloten alhoewel het in een stevige flightcase zat. Klacht nu indienen anders krijgen we zeker niets terugbetaald. Neemt weer tijd in beslag, rijden daarna vlug naar de club, stappen uit en springen onmiddellijk het podium op, pluggen onze gitaren in, en David zucht in de micro: "Hello, we're from Belgium!". Een klein half uurtje later zitten we uitgeblust naar mekaar te kijken: 'Wat de fuck was dat?'
Teuk:
Omstreeks 22u30 staat Black Nielson op het podium. Het is de eerste keer dat we hen zien spelen. De vergelijkingen met Grandaddy kloppen wel. Goede stem, melodieuze gitaren. Na de laatste klanken zet de DJ zijn naald op de plaat. We zijn een beetje bekomen. We hebben nog geluk gehad want onze minidisc werkt nog alhoewel al de knopjes ingevallen zijn. Het publiek was gewillig. Onze trouwe Schotse fan was er alsook Martin en Alison van www.moid.be die gek zijn op Belgische bands. De grote van inladen in de smalle steeg, zo smal dat er een ongeluk van moest komen: achterlicht gebarsten. En nog iets: er stak een parkeerboete achter de ruitenwisser! Rock-'n-roll in Engeland.

Dag V. London East Finchley. Day-off.
Teuk:
We sliepen bij Tom, de drummer van Black Nielson. Hij is eigenlijk Amerikaan en heeft al een heel leven achter de rug. Gisterennacht hebben we kennisgemaakt met zijn buurmeisje, Katily. Ze is 16 en wil een R&B-ster worden in de USA. Ik neem haar stem op op mijn dictafoontje. Haar vriend is DJ en dealer. Haar accent is zo vettig, eigenlijk wel zeer opwindend. Stoned en moe val ik in slaap. Met Julien naast mij.
's Morgens doe ik een ontdekking: Israëlische Nescafé met hazelnootsmaak! Lekkerrrrr! Waarom hebben ze dat bij ons niet? David probeert de minidisc te herstellen. We hangen wat rond in de tuin. Halen Chinese take-away. Tom heeft een ongelooflijke collectie video's. We kijken naar Rollerball, vind er geen reet aan. Lost Highway, een klassieker. The Matrix: ben naar bed gegaan.

Dag VI. Leeds. The Royal Park.
David:
Een kleine club. Teuk's vriendin zingt als gaste in de band vóór ons, Juxtaposition. Raar om haar hier te zien. Ik besloot om wat fun te maken op het podium want ik verveelde me, dus deed ik een hele scène over mijn haarverlies om cd's te verkopen. Werkte wel niet...
Teuk:
Juxtaposition dus. Vreemde groep. De drummer en gitarist zijn broers. Piepjong maar al met de perfekte looks. De gitarist heeft al 'zijn' likjes goed ingestudeerd, speelt vlot alsof hij al jaren speelt. Maar je ziet dat het hem om iets anders gaat, het maakt hem niet uit wat hij speelt maar waar hij naartoe wil: Stardom. Hij komt er wel. Want hij heeft de looks, en attitude, en dat is ook belangrijk voor sommige mensen. En misschien ben ik maar een oude zeurpiet.

Dag VII. Hull. The Adelphi.
David:
De stad van de Housemartins. Fatboy Slim. Deprimerende stad. Julien zag een t-shirt in een touristshop met het opschrift: It's never dull in Hull! Ik ging door een straat en dacht: ik krijg hier seffens een zenuwinzinking! De grote hype hier in Engeland nu is: The Darkness.
Teuk:
Gisteravond hadden we erotische speelkaarten gevonden. Die hebben we aan Tom kado gedaan. Blij dat die was. Sindsdien loopt hij met zijn favoriete kaart in zijn zak en haalt ze af en toe boven en zegt dan: "Yeah! She's really something!" De geluidsman in de club heeft een lamme arm. Om aan de knopjes de draaien moet hij zijn arm door een draaiende beweging op de mixtafel gooien. Wel een goede geluidsman.
Om de tijd wat te verdrijven spelen we met onze Doggy Disc, een frisbee. Na de optredens begeven we ons allemaal naar de lounge waar een snookertafel staat. Het spel noemt Killer en de inzet is 50p. Ik breng het er nog goed vanaf, maar Mike van Black Nielson is een echte kampioen.
Julien:
It's never dull in Hull. De band The Edible 5ft Smiths speelde voor ons en ze waren best goed. De basspeelster Bod nodigde iedereen uit om bij haar te slapen. We dronken, rookten en luisterden platen in haar kleine living. Daar sliepen we ook met 6 man op de grond. David sliep bij de zanger en toen die wakker werd zei hij: "Who are you? What are you doing in my appartment?"

Dag VIII. Gretna Green. Day-off.
David:
Toen we Schotland binnenreden zei Teuk: "Vanavond zou ik graag een tartiflette eten." Dat is een Frans streekgerecht.
Lange trip noordwaarts. Uit verveling deden we stomme hoofdspelletjes. "Tom, who do you prefer: Patsy Kensey or Zita Jones?" Tom: "Aah! Now we are finally talking seriously!"
Teuk:
Onderweg naar Schotland stopten we bij de zoveelste Burger King. We gingen buiten op het gras eten. Plots schreeuwde Tom uit: "Ooh shit! I'm fucked!!" We werden aangevallen door duizenden dondervliegjes, we moesten vluchten, ze zaten overal. Tom was panisch; hij kleedde zich helemaal uit in de wc. Toen hij weer buitenkwam zat hij weer helemaal vol. "It gives me goosebumps!" (kippenvel).
Julien:
Waouuw! Een hotelkamer met een bed, douche en tv. Het is wonderbaarlijk hoe je van een normaal stom bed kan genieten. 's Avonds op zoek naar een plaats om te eten. Twin Peaks-gevoel. Goede stevige maaltijd in plaatselijke tavern. Speelden 'Shithead' op de kamer van Black Nielson. Verslavend spelletje. Ik verloor altijd.

Dag IX. Edinburgh. Bannermans.
David:
De laatste dagen waren fantastisch. Wanneer je tourt met een band dan denk je hen beter te kennen en neig je hen beter te appreciëren op het podium. Edinburgh was hard. Prachtige stad. Middeleeuws karakter, heftig gevoel van vorige levens. Maar de optredens waren zo ontmoedigend. Spelen voor zo weinig mensen. Dus dan hebben we de neiging om dingen uit te proberen. We deden een intense versie van 'Wake Up' en 'Ripp-off'.
Ik begrijp nu waarom Iron Maiden zo groot was in Engeland, nu ik Edinburgh heb gezien.
We reden terug naar The Lodge in Gretna Green. Ik had een fijne tijd vooraan in de van met Tom en Chris. We moesten Chris wakker houden en daar slaagden we goed in, luisterend naar eighties tapes: Hall & Oates, Hair...
Teuk:
Edinburgh Castle: veel te duur! Dan maar het Royal Museum of Scotland, gratis. 's Avonds Haggis gegeten, plaatseljke specialiteit met schaapingewanden en kruiden. Slecht dat dat is!
Een meisje uit Nieuw-Zeeland leert me goede Schotse whisky drinken: Talisker. Helaas moeten we veel te vroeg terug naar ons hotel. Onderweg maken we foto's van een dode opengereten vos. We rijden de parking van het hotel op. Tom: "Hey, look! The same van! Why do we come here? We're already here!" Tom is ongelooflijk.

Dag X. Lincoln. The Duke of Wellington
David:
De laatste nacht was Lincoln en het zat er vol met zeer jonge tieners, fans van de 2 opening bands. Daarna liep de zaal bijna leeg. Na het optreden brachten ze ons naar de luchthaven, we waren doodmoe. Op de luchthaven moesten we nog minstens 2 uur wachten, het was 4u30 's morgens. Teuk sliep op de stenen vloer. Ik kon niet slapen. Julien las de NME en ik dacht: 'We zullen er geraken, ooit.'
Deze tour was een fantastische ervaring voor mij, een menselijke ervaring vooral, touren met een band en ervaren dat er geen competitie was, geen egotripperij, geen slechte humeurs, geen pijnlijke gevoelens; het was hemels.
Ik voel me goed vandaag, en ik ben fier op de moed en wilskracht die we hebben gehad.
Teuk:
Twee plaatselijke punkbands. Een meisje van 13 jaar, schat ik, op haar t-shirt: "Punk Goddess". Punk's not dead. Maar wel met luiers om. Punk is K3 voor alto's. Pogo is de nieuwe kuskesdans.
Het is de eerste keer dat een uitbater van een club ons eten aanbiedt; een waar buffet voor ons! En gratis bier! De kerel is dan ook zelf muzikant geweest en speelde o.a. bij Morcheeba.
David wil een nummertje van Black Nielson spelen. We brengen het er maar net goed vanaf. Black Nielson proberen op hun beurt even Sharko; het blijft bij een korte poging maar we kunnen er wel om lachen.
Op de weg naar de luchthaven zit ik vooraan. Ik kies een disco-tape. Met Donna Summer! David denkt dat Tom coke neemt; waar haalt hij die energie vandaan? Het afscheid is intens. We nemen elkaar eens goed vast. We zien mekaar gauw terug. Een week later spelen we op hetzelfde Truck-festival in Oxford.
Thanks Andy, Chris, Mike, Will & natuurlijk Tom, zonder zijn humor en energie hadden we het nooit gered.

Ook wil ik Johan van KindaMuzik nog bedanken. We hebben hem in Genova leren kennen en dankzij hem heb ik wat van het nachtleven daar mogen proeven, al was het moeilijk nog iets open te vinden. Hij kwam met het idee om een tourverslag te schrijven voor KindaMuzik. Hierbij bedankt Johan. En KindaMuzik!

Teuk Henri, Sharko. Juli 2003, Brussel.

http://www.kindamuzik.net/rock/article.shtml?id=3803
Meer Sharko op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sharko