Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Had die Markus Popp ons toch bijna bedonderd. Zijn Oval werken - heerlijk abstracte glitch, daar niet van - waren toch altijd meer van het kille soort, en op het laatst ook nog vrij monotoon en voorspelbaar. Wisten wij veel dat hij eigenlijk popmuziek wilde maken? Ja, pop, want dat is wat So - zijn nieuwe project met de Japanse zangeres annex laptopartieste Eriko Toyean - laat horen. Weliswaar in een hoogst vervreemdende vorm, maar onderhuids is dit pure pop.
Het is vooral die aanwezigheid van Eriko die ervoor zorgt dat er een wagonlading emotie in de electronica wordt gestopt. Haar rustieke gitaartokkels en dromerige stem zijn op werkelijk fenomenale manier door de electronica heen verweven. Haar stem doet tegelijkertijd denken aan Björk en Vincent Gallo, terwijl muzikaal gezien van die laatste ook zijn album When regelmatig aan wordt gehaald. De glitch-esthetiek van Markus Popp refereert uiteraard aan zijn eerdere werk, maar So blijft dichter bij huis: Popp laat de skippende cd's voor wat ze zijn, zorgt voor zijn meest melodieuze en ingetogen werk ooit, en Eriko lijkt vooral dagelijkse emoties als liefde en verdriet te bezingen. Lijkt, want van haar Japanse teksten die door laptopmangel zijn gehaald valt geen chocola te maken. Maar juist door die herkenbare emoties wordt deze zeer abstracte plaat wel ontzettend menselijk. De goed verborgen melodielijnen zijn overal even mooi, Eriko's stem is er een om acuut verliefd op te worden, en bij nadere beluistering zitten er allemaal echte popliedjes verborgen onder die dikke laag glitch. Verbijsterend, durven we hier te zeggen, want pop werd nog nooit zo mooi en integer gekoppeld aan futuristische electronica als op So. Pop voor de 22e eeuw.
http://www.kindamuzik.net/reviews/article.shtml?id=4397
Meer So op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/so-3107
Deel dit artikel: