http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

My Morning Jacket | It Still Moves

Jim James heeft z’n rock ‘n’ roll heart ontdekt.
CD, RCA/BMG

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 24 oktober 2003

Na het succes van het in 2001 verschenen At Dawn (opvolger van het hartverwarmende debuut The Tennessee Fire) is de Amerikaanse band My Morning Jacket er niet in geslaagd uit de kluwen van een major te blijven. Voor u echter al te voorbarige conclusies trekt: de band uit Louisville, Kentucky heeft op It Stll Moves niks aan artistieke kwaliteit ingeboet. Daarmee is lang niet alles gezegd, want hoewel My Morning Jacket zich op het eerste gehoor op dezelfde formule beroept als tijdens de eerste twee platen, heeft de getalenteerde zanger/songschrijver Jim James – naast enkele nieuwe creatieve invalswegen – duidelijk z’n rock ‘n’ roll heart ontdekt.

Terwijl het merendeel van de songs op The Tennessee Fire en At Dawn gitzwart kleurde en van elke summiere lichtinval verstoken bleef, durft James het op It Still Moves aan om z’n songs te voorzien van enkele stemmige pasteltinten. Wie echter denkt dat de bebaarde zanger afstand genomen heeft van z’n melancholieke Ik, raden we aan om eens naar de ellenlange (negen minuten!), maar tevens bloedmooie ballad ‘I Will Sing You Songs’ (James’ aangrijpendste liefdesgetuigenis sinds ‘Phone Went West’) te luisteren. Bovendien etaleren James’ etherische, karakteristieke vocalen (overladen met een vrachtschip aan galmende echo’s) een bewonderenswaardige techniek, waarop tot dusver enkel Jon Por Birgisson (Sigur Ros) een patent leek te hebben.

Tevens lijkt My Morning Jacket, met de adelbrieven van de voorgangers op zak, ook een enorme dosis lef en zelfvertrouwen te hebben ingewonnen. Waar de groep zich in het verleden wel eens durfde te wagen aan al te hachelijke hindernissen, gaan de Amerikanen ditmaal recht op hun doel af en sprokkelen ze onderweg nog heel wat punten ook. Het knappe ‘Mahgeetah’ leunt dicht aan bij het geniale dieluik (‘Hopefully’, ‘The Way That He Sings’ en ‘Lowdown’) uit At Dawn, ‘Dancefloors’ (de Memphis Horns tillen het nummer in extremis nog nét een trapje hoger) en het fragiele ‘Golden’ zijn zowat de perfecte definitie van hoe gevleugelde countryrock anno 2003 hoort te klinken. ‘Master Plan’ is zonder twijfel de gedroomde cover voor Neil Young & Crazy Horse (als die ooit nog van stal geraken tenminste) en daarmee zijn we nog lang niet uitgepraat aangaande de treffende gelijkenissen tussen ome Neil en Jim James. Mocht er overigens ooit een re-issue van Zuma of Everybody Knows This Is Nowhere op de markt komen, dan zouden de jagende gitaarsalvo’s van ‘Run Thru’ (met een prominente rol voor Johnny Quaid) er zeker hun plaats op hebben.

Is It Still Moves dan compleet vrij van alle zonden? Niet helemaal, van de twaalf songs (goed voor tweeënzeventig minuten!) duiken er slechts twee (waarvan het Beach Boys-achtige ‘Just One Thing’) onder de vijf minuten en besluiten we dat het nu en dan iets compacter gemogen had. Veel meer hebben we er echter niet op aan te merken, zodat deze verslavende parel nu reeds een abonnement heeft op de eindejaarslijstjes van het gezegende jaar 2003.