http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Zu | Carboniferous

Mathjazzmetal.
CD, Ipecac/Konkurrent

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 30 juni 2009

Vormen Jacopo Battaglia en Massimo Pupillo de beste ritmesectie die de wereld op dit moment kent? Alleen al de manier waarop ze Carboniferous openen met 'Ostia' noopt die vraag positief te beantwoorden. Voor wie twijfelt: dat is geen drumcomputer en ja, ze kunnen het live ook zo.

Nou is er meer nodig dan onmenselijke strakheid om een interessante band te maken. Zu bivakkeerde in het verleden vooral in freejazzkringen, getuige bijvoorbeeld samenwerkingen met Ken Vandermark en Han Bennink. Op Carboniferous is de aanpak nog steeds experimenteel, maar een stuk toegankelijker.

Gasten zijn er deze keer op één na niet. En de bijdrage die Mike Patton levert op 'Soulympics' behoort niet tot zijn meest geïnspireerde zangpartijen. Het zijn Battaglia, Pupillo en saxofonist Luca Mai die het met zijn drieën klaren. Omdat ook Mai meestal in dienst van de groove speelt, is Caroniferous een uiterst ritmische plaat geworden. Het geluid van Zu op dit album laat zich daarbij het best omschrijven als het mathematische van Battles met de sloopkogelsound van Unsane. Wie er een genrelabel op wil plakken komt uit op iets als 'mathjazzmetal'. Maar dat is minder relevant dan de constatering dat de verwoestend zwarte grooves op Carboniferous je vastgrijpen en niet meer loslaten tot je murw gebeukt bent.