Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Bijna twee jaar bestaat de unisex formatie Zeal nu. De groep uit Apeldoorn doet zoals zoveel bandjes mee met popprijzen en hun allereerste (De Doorbraak) wisten ze zelfs te winnen. Voorwaar geen slechte prestatie als je weet dat bij dergelijke competities veelal de luidste en meest simpele bands winnen. Bijvoeglijke naamwoorden die niet op Zeal slaan, maar goed, postrock bands worden zelden als simpel gezien en zij behoren tot de rustige tak van dit genre.
De vijf leden voldoen aan de genreaanduiding en doen niet veel anders dan de standaard atmosferische gitaarklanken voortbrengen voorzien van sfeervolle drumpartijen en bepalende basnoten. Het verschil bij Zeal zit hem in de vocalen. Die van zangeres Yvonne Achterkamp dienen niet als toevoeging zoals we gewend zijn, maar eisen een hoofdrol op. Op zich een leuke variant, ware het niet dat haar stemgeluid niet bij de muziek past. Het is zo’n typische stem van iemand die weet hoe je moet zingen, maar geen emotie kan voortbrengen. Achterkamp lijkt zich aan de regels van een zangdocent te hebben gehouden en daar gaat het bij (alternatieve) popmuziek dus niet om. Ze moet juist haar eigen, karakteristieke weg zien te vinden.
Als dat lukt, dan kan Zeal best een waardevolle toevoeging aan het Neerlandse poplandschap worden. De band pakt de zaken namelijk goed aan. Niet alleen is er aan een mooi vormgegeven hoes gedacht, maar ook aan een sterke productie. Het geluid is met minimale middelen toch groots en nergens klinkt het goedkoop. De drie nummers bezitten een natuurlijke structuur en Zeal sluipt er soepeltjes doorheen. Op de overgang van ‘Landslide’ na dan. Die komt net niet helemaal vloeiend over, maar een kniesoor die daar over valt. De stem daarentegen…
http://www.kindamuzik.net/recensie/zeal/moving-north/7463/
Meer Zeal op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/zeal
Deel dit artikel: