Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sommige muziek roept een onbestemd gevoel van nostalgie op. Andere muziek stuurt wel erg nadrukkelijk aan op een bepaalde beleving. Dit album is van het laatste soort. Het onbezorgde kindergelach waarmee Yppah zijn derde album opent, laat er geen twijfel over bestaan: de in 1981 geboren Joe Corrales Jr. wil terug naar zijn kindertijd.
Vanaf opener 'Blue Schwinn' wordt de luisteraar daartoe overspoeld met lieflijke, in echo gedrenkte synths en melancholische flarden zang, waarbij in de zee van warme klanken meer dan eens de referentie Boards of Canada boven komt drijven. Het grote verschil met dit illustere voorbeeld: Yppah vergeet de spanning op te zoeken. Want waar Boards of Canada altijd de balans met het donkere zoekt, wil Yppah teveel een beeld van ijsjes, strand en warme knuffels in stand houden.
Nu is de Californische elektronicaproducer zijn kennelijk onbezorgde jeugd gegund, maar door een album zo nadrukkelijk te koppelen aan een nostalgisch thema lukt het hem niet zijn muziek het benodigde gewicht te geven om zich staande te houden tussen Ninja Tune-labelgenoten als Bonobo, Quantic of Daedalus.
Dat maakt Eighty-One overigens niet een onprettig album om te luisteren. Als je de thematische beperkingen accepteert, is het prima mogelijk om weg te dromen bij nummers als 'Film Burn', met de zalvende zang van Anomie Belle en 'Never Mess with Sunday'. En net wanneer je het idee hebt dat het ene gemoedelijke nummer wel erg makkelijk in het andere overgaat, komt Yppah toch nog even verrassend om de hoek kijken met stevigere, rock-achtige drums in 'Paper Knife' en 'Three Portraits'.
Toch blijft Eighty-One niet meer dan een potentiële welkome afwisseling in een strandtent. Om meer te zijn schiet het te kort in muzikale diepgang en spanning.
http://www.kindamuzik.net/recensie/yppah/eighty-one/23058/
Meer Yppah op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/yppah
Deel dit artikel: