http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Xavier Rudd | Food in the Belly

Nog geen Jack Johnson
CD, Salt.X/Anti/Epitaph

Tekst: Peter Bartlema

Publicatiedatum: 17 september 2006

Xavier Rudd heeft zowel een Australisch als een Canadees paspoort. Hij groeide op in de plaats Torquay in de kuststreek van de provincie Victoria in het zuidoosten van Australië, waar surfen een populair tijdverdrijf is. Muziek werd Rudds tweede passie en, naar het zich inmiddels laat aanzien, zijn belangrijkste.

Zo wist hij in 2005 met zijn album Solace door te dringen tot de hogere regionen van de albumlijsten in Australië. Dat, gevoegd bij een gestaag groeiende status als live-artiest in met name Noord-Amerika, lijkt voor het Epitaph-sublabel Anti Records reden genoeg om Food in the Belly op te pikken en internationaal uit te brengen.

Dat wekt het nodige vertrouwen. Voor wie niet bekend is met de exotische podiumverschijning van Rudd als eenmansband die zijn hand (en voet) niet omdraait voor het tegelijk bespelen van de didgeridoo, allerhande percussie-instrumenten en een in de schoot geplaatste Weissenborngitaar, zou Food in the Belly niettemin een teleurstelling kunnen inhouden vanwege het enigszins voortkabbelende karakter van de muziek.

Op ingetogen wijze manifesteert de blonde Canadese Australiër zich op het met analoge middelen opgenomen album als een zanger/liedjesschrijver uit de school van Paul Simon. Dat Rudds stemgeluid bij tijd en wijle ook aan dat van de grote kleine man uit New York doet denken versterkt een en ander nog eens. Dankzij het gebruik van de Weissenborn ligt ook een vergelijking met Ben Harper voor de hand.

Het exotische instrumentarium en de thematiek van de liedteksten, die vooral dankbaarheid voor het bestaan en mededogen met minderbedeelden willen uitdrukken, dragen ertoe bij dat Xaver Rudd het hier voorlopig zal moeten hebben van liefhebbers van het verzorgde luisterlied. De Jack Johnsonstatus lijkt immers (nog) niet voor hem weggelegd.