Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het lijkt wel of alles wat het New Yorkse label Sacred Bones in handen neemt een hit wordt. Met de avontuurlijke postpunk van The Men en de furieuze noise van Pop. 1280 hebben ze al twee uitstekende kandidaten voor de eindejaarslijstjes in huis en ook het solodebuut van The Fresh & Onlysgitarist Wymond Miles hoef je daar niet voor uit te vlakken. Under the Pale Moon is zo'n album dat zich onopvallend tussen je oren nestelt en steeds meer indruk maakt.
Hoewel hij op een label zit dat het veelal in de punkgeoriënteerde genres zoekt, heeft Wymond Miles een pophart dat klopt voor de vroege jaren tachtig. Zijn melancholische liedjes verwijzen naar de periode dat The Cure en Echo & the Bunnymen hun hoogtijdagen beleefden en de New Romantics voor het eerst van zich deden horen. Op Under the Pale Moon galmen de gitaren naar hartenlust en is er altijd een warm dekentje van synthesizers in de buurt om het sfeertje nog iets dromeriger te maken.
Hoewel die jaren tachtig overduidelijk aanwezig zijn (qua uiterlijk heeft Miles wel iets van de jonge Bob Geldof), zijn ze niet bepalend en kun je zijn muziek niet retro noemen. Miles weet zijn invloeden te verwerken in liedjes die bekend voorkomen, maar toch heel eigen blijven klinken. Dat is precies zoals goede pop behoort te zijn en vooral in 'Pale Moon' en 'Singing the Ending' lukt het Miles om het donker-romantische sentiment van de plaat te vatten in tijdloze, wonderschone popliedjes.
Wymond Miles is na zanger Tim Cohen het tweede bandlid van The Fresh & Onlys die zich op het solopad begeeft. Het mooie en sfeervolle Under a Pale Moon legt de lat voor het nieuwe the Fresh & Onlysalbum, dat dit najaar verschijnt, bijzonder hoog.
http://www.kindamuzik.net/recensie/wymond-miles/under-the-pale-moon/23113/
Meer Wymond Miles op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wymond-miles
Deel dit artikel: