Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is country zoals de meeste country, gedrenkt in liters alcohol en tranen, maar ontiegelijk veel rauwer dan de gladde Nashville-prut en ook meer gemeend. De hardnekkige melancholie die het gezelschap Wrinkle Neck Mules op hun nieuwe plaat laat horen, graaft diep in de ziel en voelt aan als verse tractorsporen in een drassige weide.
Er is een nukkige zanger, genaamd Andy Stepanian, die zingt zoals de meeste countryzangers: een tikkeltje nasaal en alsof hij met een fikse kater zojuist uit een hangmat is gevallen. Er is in bijna ieder liedje van het puike album The Wicks Have Met ook een venijnige banjo te horen, waardoor de vaart er lekker in zit en men heel af en toe aan Sixteen Horsepower terugdenkt.
Een enkele keer, zoals in het gedreven 'Cadillac Limousine' gaat het er zo fel aan doet, dat het net is alsof de Ramones zijn overgestapt naar akoestische instrumenten. Toch zijn de meeste liedjes van Wrinkle Neckle Mules weemoedige countryrockliedjes zoals we die graag horen. Het is een raadsel waarom de groep na drie ijzersterke albums nog altijd in de marge ronddobbert.
http://www.kindamuzik.net/recensie/wrinkle-neck-mules/the-wicks-have-met/15706/
Meer Wrinkle Neck Mules op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wrinkle-neck-mules
Deel dit artikel: