• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Wrinkle Neck Mules | Pull the Brake

Als er dit jaar een betere americanaplaat verschijnt, eet ik mijn cowboyhoed op!
CD, Roundhill/Shut Eye

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 03 april 2006

Even terug naar 2003, toen ik een rammelend, in eigen beheer uitgebracht plaatje op de deurmat kreeg van een uit Virginia afkomstige alt. countryband die Wrinkle Neck Mules heet. Op de zelfgemaakte en eigenhandig geknipte hoes een oude trekezel, die nostalgie en een intens verlangen naar vervlogen tijden uitstraalde, zoals ik dat graag heb. En na een eerste voorzichtige luisterbeurt van Minor Enough was ik meteen fan. De ruwe werkmansliederen op de eerste plaat van Wrinkle Neck Mules klinken als een ontgonnen stuk land en ruiken op aangename wijze naar verse koeienstront en smerige varkensstallen. De zeurderige, knauwende stemmen van de drie zangers uit de band zijn hartverscheurend en mooi van lelijkheid.

Maar ondanks minstens één positieve plaatbespreking en een hoge notering in mijn persoonlijke hitlijstje hebben de Wrinkle Neck Mules weinig succes geoogst in Nederland en omstreken. Zelfs ik verloor ze een beetje uit het oog. Maar blijkbaar zijn er toch mensen die het debuut hebben gekocht, waaronder tot mijn blije verrassing niemand minder dan Bonnie ‘Prince’ Billy’. Sterker nog: Zijne Koninklijke Hoogheid levert als bewonderaar een onverwacht geweldige gastbijdrage. In de meeslepende ballade ‘Lowlight’ luister je naar onmiskenbare stem van de oppercowboy. En behalve de Prins hoor je in andere songs ook Brian Jones van Agents of Good Roots en Rob Evans van Watts Passage.

Mijn hart klopt met iedere nieuwe song van de Wrinkle Neck Mules sneller, want Pull the Brake klinkt op alle fronten grandioos en wordt alleen maar beter. De wat krakkemikkige productie en het ondergrondse geluid van de eerste cd is in geen velden en wegen te bekennen. Er is dit keer optimaal gebruik gemaakt van een studio, met de toepasselijke naam Haunted Hollow. Maar denkt u niet dat Pull the Brake een gladde bedoeling is geworden. Welnee, het geluid is precies goed, zodat banjo’s en mandolines in perfectie harmonie klinken. Aan de bikkelstemmen en de muziek, een kruising tussen bluegrass, authentieke country, southern rock en alternatieve singer-songwritermuziek, is nauwelijks iets veranderd.

Maar waar Pull the Brake nog het meest mee overtuigt, zijn de ijzersterke songs, die je onmiddellijk bij de strot grijpen. Behalve door het reeds genoemde ontroerende ‘Lowlight’ word je geraakt door de opzwepende meezingopeners ‘Liza’ en ‘Okkechobee’, met een sublieme songtekst en een dreigende banjo die een beetje aan Sixteen Horsepower doet denken. "By the time we get through I have no use for you. Want you to be so proud of the mess I made", zingen ze luid en duidelijk. Geweldige momenten, waar het nu al klassieke Pull the Brake mee vol staat. En dan heb ik het niet eens over de tranentrekkend mooie en superstrakke countryrocker ‘Dust of Saturday’ gehad, en dat is pas de derde song van de cd.
Als er dit jaar een betere americanaplaat verschijnt, eet ik mijn cowboyhoed op!

http://www.kindamuzik.net/recensie/wrinkle-neck-mules/pull-the-brake/12437/
Meer Wrinkle Neck Mules op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wrinkle-neck-mules