Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zulu is de heilige graal voor mensen die snel zijn afgeleid, Wrangler Brutes blijft namelijk ook niet lang bij een idee hangen. Zulu is de beste vriend van mensen die geen gevoel voor ritme hebben, door de steeds wijzigende ritmes valt hier niet op te dansen. Wrangler Brutes houdt het kort, snel, afwisselend en vooral krachtig. Achttien nummers in twintig minuten, het is voorbij voor je het weet.
Wrangler Brutes grijpt op dit door Steve Albini geproduceerde debuut terug op het geluid van Black Flag en The Circle Jerks, waarbij het lijkt alsof Jello Biafra de microfoon heeft gegrepen. In sneltreinvaart raast de band door de korte hardcore-explosies, waarin zowel ruimte is voor politieke verwijzingen als voor humor. Soms ligt het er erg dik bovenop, zoals in het twintig seconden durende 'Garbage Can'. Laten we maar volstaan met de mededeling dat Ariel Sharon nooit fan zal worden.
Zanger Sam McPheeters (vroeger Born Against) praat, schreeuwt, piept en gromt zich als een zenuwlijder door de nummers heen. Ondertussen vechten de gitarist en de ritmesectie om de felbegeerde aandacht. Tempowisselingen worden in het rond gestrooid alsof het pepernoten zijn, terwijl de gitaarlijnen eerst hyperactief rondcirkelen en dan weer lomp de aanval zoeken.
Zulu is om gek van te worden, zo goed. Mensen met een zwak hart, fans van rustgevende muziek of studenten die de aandacht bij de studie willen houden zouden er goed aan doen deze plaat te negeren. Ik ga alvast sparen voor de aflossing van mijn studieschuld.
http://www.kindamuzik.net/recensie/wrangler-brutes/zulu/8202/
Meer Wrangler Brutes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wrangler-brutes
Deel dit artikel: