Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De hoes van Wouter Hamels nieuwe album, Nobody's Tune, voorspelt niet veel goeds. Gelikt, gemaakt en voornamelijk ontiegelijk nep. In plaats van de jeugdige lach van op het debuut Hamel kwam de kapper langs en heeft hij nu een strakke fotomodellook. Gelukkig dat de getalenteerde producer Benny Sings ook het tweede album produceert en zelfs Kyteman ook op deze plaat trompet speelt.
Hamel weet zelf dat zijn album minder jazz en meer pop is: "Alles bij elkaar doet het wel denken aan popmuziek uit de jaren zeventig. Maar ja, dat zijn zaken die je er achteraf allemaal bij bedenkt. Het begint gewoon bij de liedjes die ik schrijf en het loopt dan volledig uit de hand." Het tweedealbumsyndroom geldt niet voor de 31-jarige zanger. Hamel doet precies hetzelfde en eigenlijk ook weer niet. 'In Between' is bijvoorbeeld erg verrassend door de invloeden van bigbands en de vrouwelijke zangkoren zoals Ray Charles deze ook altijd gebruikte met zijn Raelettes.
Het probleem van de Haagse jazz-zanger is dat hij altijd slijmerige muziek zal blijven maken. Daar kan hij eenmaal weinig aan doen. Zijn stem bevat een soort constante verliefdheid die je niet kunt ontwijken. Toch is Hamels probleem tegelijkertijd ook zijn kracht: door zijn zoetige stem houdt hij een plaat bijeen, hoe muzikaal divers deze ook klinkt.
Dat Hamel het heeft begrepen, hoor je in 'Once in a Lifetime'. De mix van jazz en pop komt hier het best tot zijn recht: genoeg pop om het nummer aanstekelijk te maken én genoeg jazz om het geen hit te laten worden. Ook Kyteman verdient een pluim voor dit nummer, want zijn trompetgeluid maakt het nummer pas écht af.
Dan mag de jazz-zanger nog zo serieus op de hoes staan van Nobody's Tune, hij lacht gewoon vrolijk door.
http://www.kindamuzik.net/recensie/wouter-hamel/nobody-s-tune
Meer Wouter Hamel op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wouter-hamel
Deel dit artikel: