Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vanuit het pittoreske Limerick komt ons de eerste boreling van Woodstar toegewaaid. Een op en top herfstige plaat, waarvan we spontaan de geur van kastanjes in onze neus kregen - dat soort vuile hippies zijn wij, ja.
De vijf leden van Woodstar hebben met Life Sparks het perfecte eindwerk afgeleverd voor de school van Elbow en Mercury Rev - het soort van ingetogen, feeërieke gitaarpop die het best te genieten valt in de muzikale cocon van een koptelefoon, en die zich gaarne in één keer laat beluisteren. De schimmige zang van Fin Chambers wil u door het duister leiden in 'Sorry Skin', maar even later bevindt hij zich daar alweer hopeloos alleen, in het misleidend getitelde 'Dumb Punk Song'. De piano-intro van 'Control' doet even denken aan 'Us and Them' van Pink Floyd, en bij 'Can't Let Go of Anything' dwaalden onze gedachten af naar Sparklehorse zonder country. Ook het Grandaddy-eske 'The Sky' en 'Life Sparks, Red Flame' horen bij de betere tracks.
De plaat baadt in een sfeer van melancholie en bescheiden melodrama, wat ook blijkt uit de teksten. Enkel bij de té klagerige ballad 'These Scars' gaat de groep even uit de bocht, maar elders vallen soms parels te rapen. 'Yes we are the glass / we're broken windshields / we stick to cars that pass / and puncture their wheels', klinkt het in 'Sorry Skin', en het klinkt vooral geméénd.
Desondanks is dit zeker geen sad bastard music, eerder desolate dagdromermuziek, muziek voor dat ene blaadje dat wat verder van de boom valt dan de anderen, en zich afvraagt of het wel allemaal zo had moeten gebeuren.
http://www.kindamuzik.net/recensie/woodstar/life-sparks/6942/
Meer Woodstar op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/woodstar
Deel dit artikel: