Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Woods was een tijdje geleden de band die binnen de wereld van de lofi enig stof deed opwaaien. Hun debuut At Rear House was gevuld met ouderwetse tapedeckopnames, inclusief de herkenbare door gekraak en ruis gekleurde bijgeluiden. Op dat mooie debuut waren het de schitterende lofipareltjes die de hoogtijdagen van het label Shrimper deden herleven.
Ook op de nieuwe plaat Songs of Shame, hun vierde inmiddels, ademt Woods lofi. Wederom brakke opnames. De band heeft nog steeds geen dure studio in de arm genomen, waardoor er nog altijd geen gepolijste geluiden te horen zijn. De iele stem van Jeremy Earl, die krakkemikkig door de enige microfoon in de ruimte komt, bezorgt de band nog steeds dezelfde puurheid; zoals Guided by Voices, Refrigerator en Sentridoh dat hadden. Meer heb je in principe niet nodig.
Toch heeft het nieuwe album, met hier en daar een beetje protest, een beetje zwartkijkerij en een cover van Graham Nash, iets meer psychedelica in zijn donder. Lang en uitgesponnen gitaargepiel vult de ruimte tussen de mooie indiepopsongs en geven Woods een iets ander karakter. Luister maar eens naar 'To Clean' en 'The Hold', waar vooral de elektrische gitaar de aandacht trekt, om vervolgens die aandacht bij 'September with Pete' helemaal op te eisen.
Gelukkig kent de elektrische gitaar op de tweede helft van de plaat zijn plaats en valt er voor de Shrimperfan genoeg te beleven; dan komt de klasse van At Rear House weer bovendrijven en hoor je een reeks fijne lofipareltjes. Dan is Woods op zijn best.
http://www.kindamuzik.net/recensie/woods/songs-of-shame/18685/
Meer Woods op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/woods
Deel dit artikel: