Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wave, post wave, noise, nu noise: er is vast wel een of ander labeltje dat je op Wolvon kunt plakken. Je kunt ook zeggen dat de drie Groningers geestverwanten zijn van Shellac en rocken als de neten. Dan heb je de kern eveneens vrij aardig te pakken. Op Folds zoeken de drie Groningers inspiratie bij dwarse Amerikaanse gitaarherrie uit de jaren tachtig en negentig. Het levert een even venijnig als intrigerend debuut op.
Op Folds schept het drietal er sardonisch plezier in om het je moeilijk te maken. Ze zoeken de grenzen op met tegendraadse songstructuren, waarbij de schelle gitaar klinkt als een straaljager en de zingende drummer Bram Nigten de show steelt door vreemde, bijna dansbare ritmes uit zijn drumkit te toveren. Voeg daarbij wat langgerekte zanglijnen à la At The Drive In en je hebt muziek die je voortdurend pootje probeert te haken.
Maar dat dwarse, dat ongemakkelijke, is wel precies wat Wolvon leuk maakt en het helpt dat ze onder alle takkeherrie en bevreemdende ritmiek ook nog eens een aantal keurige liedjes hebben verstopt. Vooral in de nijdig rockende opener 'Sorry for the Delay' en het postrockachtige 'Slow Death' schieten ze met scherp en zijn ze op hun best.
Wolvon doet al even de ronde als goede liveband en onderstreepte dat in januari op Eurosonic met een mooie set. Het is knap hoe ze de gruizige sound van hun optredens heel behoorlijk op plaat hebben weten te krijgen. Ooit werd Eindhoven 'rock city' genoemd. Maar met eerst traumahelikopter en nu het prima debuut van Wolvon gaat die eretitel voorlopig naar Groningen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/wolvon/folds/23933/
Meer Wolvon op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wolvon
Deel dit artikel: