Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Canadese overheid doet al jaren flink haar best om de eigen kunst en cultuur in het buitenland te promoten. Bandjes krijgen zelfs een zak geld mee om tours te financieren. Een 1-op-1-relatie kan je natuurlijk niet zomaar leggen, maar feit is wel dat Canada een bloeiende gitaarrockscene kent. Wolf Parade is daar een exponent van. Ze zijn jong, dwars, hebben veel gevoel voor dramatiek, komen net als vele andere bandjes uit Montreal en – niet onbelangrijk – ze zijn vriendjes met The Arcade Fire, de meest succesvolle van de nieuwe lichting Canadese indiegroepjes.
Die vriendschap is zowel een gift als een loden last. Jazeker, ze mogen samen met The Arcade Fire op tour door de Verenigde Staten. Aan de andere kant zullen ze niet zo snel uit schaduw van hun stadsgenoten treden. De muzikale vergelijking is namelijk snel gelegd. Beide bandjes hebben dat zwaar aangezette, galmende, bijna orkestrale gitaargeluid en voormannen die hysterisch en zwanger van emotie kunnen zingen. Samen met een derde bandje, Frog Eyes, vertegenwoordigen The Arcade Fire en Wolf Parade een nieuwe Canadese emo-sound.
Apologies to the Queen Mary, grotendeels een verzameling van eerdere e.p.’s, is een aardige plaat, maar zeker niet zo goed als Funeral. ‘Shine a Light’ en ‘I’ll Believe in Anything’ zijn melodieuze en opzwepende prachtliedjes. In de wat minder goed geschreven nummers is de monotonie en de troebele sound echter minder goed te pruimen. We kunnen het ze vergeven: Wolf Parade speelt pas tweeëneenhalf jaar samen. Vooralsnog een halfgeslaagd debuut.
http://www.kindamuzik.net/recensie/wolf-parade/apologies-to-the-queen-mary/10653/
Meer Wolf Parade op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wolf-parade
Deel dit artikel: