http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Wolf Eyes | River Slaughter

De vele gezichten van een monster.
LP, Hospital

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 11 juli 2006

De late zomer krijgt dit jaar een hete finale als Human Animal, het tweede Sub Pop album van Wolf Eyes uitkomt. Single ‘The Driller’ is live alvast een sloper die de belofte van zijn naam meer dan waarmaakt en gezien het succes van Burned Mind lijkt Human Animal voorbestemd een evenzo brute impact te hebben. Ondertussen kunnen we wel even vooruit met deze massieve dubbel lp, uitgebracht door Dominick Fernows (Prurient) Hospital Productions.

Een dubbele Wolf Eyes lp dus, je krijgt van mindere vooruitzichten nachtmerries. Vier gitzwarte vinylkanten met elk een bewerking van eerdere opnames, te weten River of Haze en Human Slaughterhouse, stammend uit de beginperiode van het Ann Arbor sloopbedrijf. Geen slechte zet van Fernow, River Slaughter laat een andere kant van Wolf Eyes horen, veel meer neigend naar de post-Throbbing Gristle noise van Slicer dan naar de frontale kopstoten die Burned Mind sieren. Het trio weet gedurende de twee lp’s bijna voortdurend te intrigeren met een sinister spel, waarin spanning en contrast als een dreigende schaduw overheen hangen.

Kant ‘A’ is behangen met ijzige electronica flarden, piepend en schrapend op zoek naar een opening, een val in het diepe of het verlossende inferno van een climax. Het bezet een niemandsland tussen Xenakis’ abstracte electronica en de microtonale vervoering van Harry Partch zonder het rigoreuze rock-’n-rollbesef van een band als Throbbing Gristle te vergeten. De ontlading, en de enige op de hele lp, komt uiteindelijk in de vorm van een allesverslindende uitbarsting van electronica en hels bewerkte gitaren, een sublieme ontknoping die al de haren op je rug naar binnen doet trekken om eens stevig in je ruggewervel te prikken.

Kant ‘B’ begint met iets dat klinkt als een heftige geseling van een kolossale gong voordat het in elkaar schrompelt en een minimalistisch spoor van niet te identificeren effecten achterlaat. Dit is Wolf Eyes in een plagende bui: er gebeurt zo weinig, maar je staat wel constant op scherp, over effectief minimalisme gesproken.

De twee resterende vinylkanten gaan op een zelfde wijze te werk, nergens wordt het agressief, sluw is eerder het juiste woord. Wolf Eyes bewijst met River Slaughter dat hun krachten over meerdere fronten verspreidt zijn en je nooit weet wat je kunt verwachten. Het zijn spannende tijden.