• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Wolf Eyes/Anthony Braxton | Black Vomit

Nu al legendarische omhelzing van twee iconen.
CD, Victo/Konkurrent

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 30 augustus 2006

Anthony Braxton zag Wolf Eyes voor het eerst tijdens een Zweeds festival en kocht na afloop van hun optreden álles dat bij hun verkoopstand te krijgen was. Zijn vrienden noemen hem sindsdien Anthony ‘Wolf Eyes’ Braxton en hij heeft zich al eens laten ontglippen dat hij dit de meest belangrijke band van deze tijd vindt. Simpel: de man is een fan. De man is ook een jazzlegende, iemand die nooit stilstaat en altijd nieuwe wegen zoekt om zijn creativiteit kwijt te kunnen. Zo was hij in 1971 de allereerste die het aandurfde een solo saxofoonalbum uit te brengen, For Alto.

Tijdens het Canadese Victoriaville Festival besluit Wolf Eyes Braxton op het podium uit te nodigen, wat uitmondt in een legendarisch concert. Een Kodakmoment in het kwadraat. De verhalen van degenen die er bij waren, druipen van extase en ontzag. Gelukkig is het label van het festival zo slim om dit meteen met een cd te verzilveren en kan nu iedereen die het horen wil genieten van deze botsing van avant-grootheden.

De twee nummers op Black Vomit bruisen van de onderhuidse spanning: Anthony Braxton perst de meest verwrongen tonen ooit uit zijn saxofoon en de noisescapes van Olson, Young en Connelly roepen herinneringen (of nachtmerries) op aan Throbbing Gristle’s Heathen Earth. De wisselwerking tussen Wolf Eyes en Braxton is fascinerend. ‘The Mangler’ begint het album met ingetogen en zoekend saxofoonspel van Braxton over een organische ondergrond van verwrongen snarenmetaal en dreigende gongslagen. Beetje bij beetje wordt het geheel intenser totdat halverwege alles in lijkt te zakken.

Slechts minimale klikjes, het pruttelen van normaal gesproken een herseninfarct veroorzakende effecten en in de verte de hete adem, die uit Braxtons saxofoon ontsnapt, blijven over. De rust is echter kortstondig. Ronkende effecten nemen snel weer het voortouw en de hete adem van Braxton komt dit keer in de vorm van felle schichten saxofoongeluid. Na dik twintig minuten gooit Olson er ineens ‘Stabbed In the Face’ doorheen en terwijl Braxtons saxofoon op de achtergrond te horen is, is de brute kracht van dat Burned Mind nummer ook hier weer een sadomasochistisch genot.

“I think we got time for one more”, roept Olson, na zesentwinting minuten ‘The Mangler’, tijdens het begin van ‘Rationed Rot’. “Anthony what do you wanna hear: ‘Leper War’ or ‘Black Vomit’?”
Braxton: “‘Black Vomit’!”
Schitterende momenten zijn dat, Olson die zich opwerpt als een noise messiah en Braxton die er als de enthousiaste vader bijstaat, middenin het speelveld. ‘Rationed Rot’ is een stuk compacter dan ‘The Mangler’, de intensiteits-meter schiet in het rood als Wolf Eyes het volume opengooit en Braxton er succesvol zijn onnavolgbare patronen doorheen weeft.

Het is goed voor te stellen dat dit niet het enige Braxton/Wolf Eyes optreden blijft, de mannen zijn daarvoor veel te gek op elkaar en een vervolg op Black Vomit is dan ook zeker niet uitgesloten.

http://www.kindamuzik.net/recensie/wolf-eyes-anthony-braxton/black-vomit/13745/
Meer Wolf Eyes/Anthony Braxton op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wolf-eyes-anthony-braxton