Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tussen het geld verdienen in het gouweouwecircuit met Dinosaur Jr. door, heeft J. Mascis kans gezien een nieuwe plaat met zijn metalproject Witch op te nemen en zelfs een kleine tour te doen. Er wordt voor Witch dan ook een garage-aanpak gehanteerd, want het moet wel leuk blijven. Voor de band dan, want die aanpak bleek op het afgelopen Roadburn festival minder geslaagd uit te pakken voor het publiek, dat werd afgescheept met een extreem rommelig optreden.
Het tweede album Paralyzed is gelukkig stukken beter te pruimen dan die show, maar kent wel grotendeels dezelfde zwakke punten als de eersteling.
De minst belangrijke daarvan is dat de hoes weer werkelijk spuug- en spuuglelijk is. Als Witch deze lijn nog een aantal albums doorzet, dan kan hard ingrijpen door de grafischevormgeversinquisitie niet uitblijven.
Een groter probleem is dat de wisselvalligheid nog steeds groot is; sterke nummers worden afgewisseld met uiterst twijfelachtig materiaal. Nieuw is dat dat op Paralyzed bestaat uit nummers waarin Witch lekker simpel recht vooruit denkt te kunnen rocken. In dat geval is een beetje strakheid echter wel noodzakelijk. Kyle Thomas' dunne, zeurderige stem is ook nog eens niet erg geschikt voor de beoogde testosteronrock van een nummer als '1000 MPH'.
Waar die stem wel goed, of eigenlijk zelfs perfect voor is, is voor slepende heksensabbatdoom. Precies de stijl waarmee Witch op het debuut met nummers als 'Seer' ook al het meeste succes had. Op Paralyzed gaan ze daar nog eens dunnetjes overheen met bijvoorbeeld 'Gone', 'Old Trap Line', maar vooral met 'Sweet Sue', een nummer als een hallucinatoire koortsdroom die je dagenlang blijft achtervolgen.
Zodra Witch nog nummers van dat niveau kan afleveren, heeft de band met al zijn onvolkomenheden bestaansrecht.
http://www.kindamuzik.net/recensie/witch/paralyzed/17234/
Meer Witch op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/witch
Deel dit artikel: