Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het staat dik aangestreept in onze overvolle agenda’s: 28 januari spelen ex-Screaming Trees Mark Lanegan en voormalig Belle & Sebastian-meisje Isobel Campbell in Paradiso, mét William Whitmore in het voorprogramma.
Toeval of niet: deze Whitmore heeft met zijn kamergenote, de nochtans onbekende zangeres Jenny Hoyston (van het al even onbekende en onbeminde lawaaicollectief Erase Errate), een plaat gemaakt, die niet in de laatste plaats aansluit bij het gelauwerde project van Lanegan en Campbell.
Of Hoyston ook naar Amsterdam reist, is niet bekend. Het zou ergens wel fijn zijn, want dit unieke samenwerkingsproject, genaamd Hallways of Always, kan moeilijk zonder de verfrissende, vrolijke en jonge damesstem van deze muze, die als een roodkapje in een donker bos loopt.
De vocalen van Hoyston staan in schril contrast met het doorleefde gegorgel van boze wolf William Whitmore, wiens traditionele gepluk op de banjo ook nog eens een schamele zestal nummers in duister vaarwater brengt. Met een cd die afklokt onder de dertig minuten is het niet onbeleefd om naar meer te verlangen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/william-elliott-whitmore/hallways-of-always/14634/
Meer William Elliott Whitmore op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/william-elliott-whitmore
Deel dit artikel: