Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het verschil tussen deze cd en die van lieden die net nieuwe liveplaten uit hebben waarop een avondje vet en vrolijk de blues wordt gespeeld, is dat deze er op de een of andere manier moet zijn. En die andere niet. Dat zijn aardige aanvullingen voor liefhebbers van die artiesten, weinig meer of minder.
Ashes to Dust is geen vrolijk bezit, dit is eerder als een hap zand uit de banken van de Mississippi. Dit knarst in je kop, dit is slecht voor je en tegelijk aards en oud als Ole Man River zelf.
William Elliott Whitmore is een relatieve nieuwkomer die een stem heeft die veel ouder is dan zijn leeftijd. Whitmores muziek is primitief, direct opgenomen en in die zin ook live gespeeld en schatplichtig aan Howlin’ Wolf en nog veel oudere shit uit de tijd die zo prachtig door Harry Smith gedocumenteerd is op zijn onmisbare Anthology. Whitmore wordt op een enkele track begeleid door iemand die ergens mee rammelt, een trekzak speelt, of potje slide toevoegt, maar het draait vooral om zijn elementaire getokkel, zijn stampende voet die de maat trapt en zijn grofkorrelige en bij vlagen angstaanjagende stem.
Ashes to Dust is kortom geen plaat voor je plezier. Goed of niet goed, dat doet er feitelijk niet toe. Van Morrison zou zeggen: “It just is.”
release: 21 februari
http://www.kindamuzik.net/recensie/william-elliott-whitmore/ashes-to-dust/8552/
Meer William Elliott Whitmore op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/william-elliott-whitmore
Deel dit artikel: