Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vreemd blijven we het vinden, dat een groep in 2005 klinkt als een iets maximalere versie van PIL circa 1980, of nog als Gang Of Four op valium. Of als neo-shoegazers. We zitten hier dus weer eens in de jaren ’80. En met Wilderness zitten we daar goed. Als u tenminste de strot van voorman James Johnson kunt verdragen. Indien ja, dan zit u gebeiteld voor een ruwe maar vaak introspectieve rocktrip die nog het meest doet denken aan een bastaardgeluid van de vroege zoekende bluesriffs van TC Matic en de panoramisch openwaaierende gitaren van Echo & The Bunnymen. Hetzelfde ijlende, zoekende maar toch meeslepende expressionisme met een zanger die zich als haantje-de-voorste in- en uitleeft. Ook Can periode Tago Mago (die drums!) en het vocale primitivisme van Julian Cope en Sophia komen soms in de buurt van dit Wilderness. En zoals gezegd gieten ze daar dan een shoegazersausje over uit dat hun muziek net dat statige meegeeft dat de groep nodig heeft om zich van het gemiddelde jaren tachtig tribute-bandje te onderscheiden. Bloedmooie piano-ambient sluit deze overrompelende plaat af maar dan heeft Wilderness je allang overtuigd.
http://www.kindamuzik.net/recensie/wilderness/wilderness-10030/10030/
Meer Wilderness op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wilderness
Deel dit artikel: