Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In de zomer van 2007 drukte de Amerikaanse pers het predikaat 'ons antwoord op Canada' op White Rabbits. Lastig, vooral als je net komt kijken. De band had nog geen noot op band gezet of werd al omarmd. Misbruikt in het hypecircus en onbewust klaargestoomd voor een grote val; de plaat kon alleen nog maar tegenvallen.
Dat was toen, nu - driekwart jaar na het verschijnen van het debuut in Amerika is de plaat ook in Europa uitgekomen - is de eerste opgeklopte spanning bezonken en kan men rustig naar het debuut Fort Nightly luisteren. Al is er weinig sprake van 'rustig'; de band dendert namelijk opwindend door de plaat heen. Ondanks het verhaal over het 'antwoord' staat Canada toch verder van White Rabbits af als het journaille van tevoren had gedacht. White Rabbits heeft het dichter bij huis gehouden: thuisstad Brooklyn, wel te verstaan.
Het zijn vooral de vreemde, bijkans bezeten Afrikaanse ritmen die Fort Nightly van begin tot eind blijven beheersen. Daarmee is het consistenter dan Vampire Weekend en toegankelijker dan Yeasayer. De honky-tonk calypso van White Rabbits zet je steevast op het verkeerde been, hoewel er weinig afwisseling aan de oppervlakte plaatsvindt. Het zijn de diepere lagen waarin de spanning en de kracht van de band liggen.
De groep leidt de plaat perfect in met 'Kid on My Shoulders', misschien wel het meest enerverende nummer van het hele album. Niet dat ze meteen hun kruit verschieten, want daarvoor staan er nog wel een paar songs op, die met de veelal hoekige gitaarlijntjes en dat simpel gespeelde pianolijntje kleur krijgen ('March of the Camels', 'The Plot', 'Navy Wives'). Nee, het geschrevene over de band was niet te voorbarig. Je mag het geloven.
http://www.kindamuzik.net/recensie/white-rabbits/fort-nightly/16803/
Meer White Rabbits op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/white-rabbits
Deel dit artikel: