Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
White Darkness schijnt met de naamkeuze op een contradictie te willen duiden - en muzikaal is dat ook het geval - maar dit is niet noodzakelijk negatief op te vatten. Op het debuut Nothing combineert het eenmansproject van de Nederlander Jason Köhnen klassieke composities met de doombeginselen zoals die eerder door Bohren & Der Club Of Gore of Sunn O))) gedefinieerd werden: ultratraag, zwaar en dreigend.
Door deze combinatie klinkt Nothing behoorlijk theatraal en megalomaan, maar dat draagt bij tot de eigenheid van White Darkness. Frisse en haast frivole pianoaanslagen worden doorkruist met keyboards, trage percussie en zware basdrones, terwijl opnames van stemmen en sporadisch gekrijs het geluidspallet verder inkleuren.
Dit leidt op opener ‘Hibernate Stelobjectexception’ alvast tot een mooi resultaat, maar Nothing kampt na enige tijd een toch met het probleem dat de nummers op het vlak van opbouw nog te weinig specifiek zijn. Te weinig om echt op zichzelf te staan en daarom nog vaak inwisselbaar. En dan komt de theatrale bombast natuurlijk al snel te zwaar op de maag te liggen.
De beginselen zijn goed, het zaad is gezaaid en als White Darkness zich nog wat meer op de conceptuele uitwerking toelegt, kunnen we in de toekomst zeker nog mooie dingen van Köhnen verwachten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/white-darkness/nothing-2905/16030/
Meer White Darkness op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/white-darkness
Deel dit artikel: