• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Weird War | If You Can't Beat 'Em, Bite 'Em

Glorieuze reïncarnatie van een dood tijdperk.
CD, Drag City/Munich

Tekst: Hans van Lissum

Publicatiedatum: 30 april 2004

De liefhebber van retrorock mag zich dan op het moment in het land van melk en honing wanen, toch blijft één periode gek genoeg vrij onaangeroerd. Alsof er helemaal niets bestond naast de post-punk van eind jaren zeventig en de muzikale erfenis van de jaren tachtig, zo leek het de afgelopen tijd een beetje. Want de psychedelische hardfunkrock van Funkadelic en Jimi Hendrix, waar bleef die toch al die tijd in de grote recycle-hype? Enter Weird War, vehikel van Ian Svevonius (The Scene Creamers, The Make-Up), Michelle Mae (ook The Make-Up) en Neil Hagerty van Royal Trux.

Want If You Can't Beat 'Em, Bite 'Em bevat alles wat tot nu toe zo node werd gemist in tijden van Franz Ferdinand en The Strokes: modderige hardrockriffs, solo's rechtstreeks uit het Basisboek Classic Rock, onvervalste funk en een hele royale schep trippy shit. Toch klinkt het eindresultaat nog een stuk eigenaardiger dan een poging tot beschrijving doet vermoeden. Neem alleen al openingstrack 'Music for Masturbation': anderhalve minuut wollige basloopjes, vervormd geouwehoer en galmend gehijg. Geen doel, waarschijnlijk ook geen betekenis. Gewoon raar. Waarschijnlijk bedoeld om op het verkeerde been te zetten. Wat ook lukt, want zo komt de smerige funkrock van het stuwende 'Grand Fraud' toch nog als een verrassing, alsmede de druggy akoestiek van 'Tess'. Want waar de plaat rücksichtslos constant alle kanten op blijft schieten, zijn er twee elementen die het geheel losjes bij elkaar houden: het feit dat er in de wereld van Weird War geen hoge tonen lijken te bestaan en, belangrijker, de dikke, trippy atmosfeer die zich in elk nummer weer opdringt. Niet alleen lijkt de plaat gemaakt op een dieet van paddo's, wiet en LSD, zo zou-'ie eigenlijk ook beluisterd moeten worden.

Eigenlijk, zeg ik met nadruk, want los van het feit dat ondergetekende nog geen sigaret kan inhaleren zonder zich te verliezen in een gênant lange hoestbui, is er ook zonder verdovende middelen heel veel te genieten met Weird War. De plaat is even kleurrijk als de cartooneske hoes doet vermoeden, en voert de luisteraar op bijna elk aspect terug naar de gouden jaren van eind jaren zestig en het begin van de seventies: want verschijnt daar in afsluiter 'One By One' geen Pink Floyd op haar melancholiekst aan de horizon? Toch, ondanks alle geestverwanten die zo overduidelijk aanwezig zijn, speelt Weird War niets na, en is If You Can't Beat 'Em, Bite 'Em dus meer dan simpelweg een stijloefening. Want hadden ze deze plaat voor me opgezet en gezegd dat het een obscuur bandje van dik dertig jaar geleden betrof, dan had ik het zonder twijfel geloofd. En dat lijkt mij het grootste compliment dat aan Weird War gegeven kan worden.

http://www.kindamuzik.net/recensie/weird-war/if-you-can-t-beat-em-bite-em/5849/
Meer Weird War op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/weird-war