http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Ween | Shinola Vol. 1

Persiflage zonder knipoog.
CD, Schnitzel/Rough Trade

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 11 september 2005

Gene en Dean Ween zijn er het laatste decennium in geslaagd om de grens tussen slechte en goede smaak te doen vervagen. Vanaf het begin van de jaren negentig laten ze immers platen op de mensheid los waarmee ze de perfecte balans zoeken tussen kitsch, psychedelica, schlagermuziek, punk en ander muzikaal ongein. Dit resulteerde alvast in parels zoals GodWeenSatan, Pure Guava, Chocolade & Cheese, 12 Golden Country Greats - misschien wel dé ultieme countryplaat - en The Mollusk waarmee ze hun vaste fanclub stevig aan hen wisten te binden.

Als er één begrip centraal staat in de wereld van Ween is het wel persiflage. Ze kunnen zich om het even welke stijl eigen maken en de elementen die daarbij buiten het Ween-universum zou vallen, vangen ze op met hun andere projecten zoals Moistboyz.

Op productief vlak blijkt de geest wat tanend want hun laatste platen hadden toch niet meer de impakt van het oudere werk. De sterke nummers op het psychedelisch getinte White Pepper waren op één hand te tellen en ook al kunnen we het twee jaar geleden uitgebrachtte Quebec als een heropflakkering beschouwen, toch lijkt het erop alsof Ween alles al geprobeerd heeft en zichzelf niet meer kan overtreffen.

Met Shinola Vol.1 brengen ze nu een verzameling rariteiten op de markt. Op zich klinken deze overblijfselen van sessies en b-kantjes opvallend coherent. Het merendeel bestaat uit uitgesponnen nummers die het raakvlak met brave pop en rock aftasten. Maar het grootste probleem daarbij is dat de band er vaak niet in slaagt om zijn eigen stempel voldoende op de muziek te drukken. En zo wordt het natuurlijk erg bedenkelijk. Het dandy ‘Boys Club’ kan nog wel een glimlach tevoorschijn toveren en dat geldt ook voor ‘How High Can You Fly’, dat zo van de mastertape van The Pod geplukt zou kunnen zijn. En zoals steeds is er – gelukkig - toch ook weer één meesterlijk nummer terug te vinden: de eer gaat deze keer naar het uitbundig rockende ‘Gabrielle' dat Ween-haters waarschijnlijk weer in hun overtuiging zal sterken.

Maar voor de rest wil het niet echt vlotten. Uit de kluiten gewassen probeersels zoals de schijnbaar eindeloze jam ‘Big Fat Fuck’, de melige ballad ’Israel’ en het Prince-achtige ‘Monique the Freak’ laten de balans negatief overslaan. En zo verjaagt saaiheid al snel de glimlach. Shinola Vol.1 mist de consistentie die vorig werk zo goed maakte en bewijst nog maar eens dat de scheidingslijn tussen goede en slechte smaak heel erg dun is.