Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Bij Hozac hebben ze iets met brakke gitaren en onvermoede popjuweeltjes. Het Amerikaanse label is dit jaar verantwoordelijk voor een serie uitstekende platen, vol met sixties georiënteerde pop en garage. No Future, het debuut van het Californische Wax Idols past precies in dat straatje.
Met een dergelijke albumtitel kan het nauwelijks anders of het moet richting punk gaan. Dat klopt ook wel. Wax Idols is het project van Heather Fedewa, een dame die al even meedraait in het garagecircuit. Haar muziek heeft iets van The Dum Dum Girls, hoewel de band rondom Kristin Gundred meer poppy en dromeriger te werk gaat. Fedewa en haar band klinken feller en bij momenten erg punk.
Maar een typische punkplaat is het ook weer niet. Door Fedewa's stemgeluid en de poppy invalshoeken klinkt de band meer als een uitgeklede Siouxsie and the Banshees dan een vrouwelijke uitgave van The Sex Pistols. Juist de nummers waarin de popkant wordt benadrukt zijn ook het sterkst. Gundred en haar Dum Dum Girls zullen met enige jaloezie luisteren naar het direct meezingbare 'Gold Sneakers', het felle 'Hotel Room' en de melancholische afsluiter 'Grey Area'.
Toch is niet alles even overtuigend. De band heeft her en der moeite om de aandacht vast te houden. Soms ontbreekt het aan een goede hook ('Sand in My Joints') of is het wat gemakzuchtig. 'Nothing at All' klinkt als Hole in een verveelde bui. Als Fedewa en haar band daar wat scherper op zijn, hebben ze alles in huis om door te breken naar een groter publiek. No Future heeft, net al Wax Idols, wel degelijk een mooie toekomst.
http://www.kindamuzik.net/recensie/wax-idols/no-future/22314/
Meer Wax Idols op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wax-idols
Deel dit artikel: