• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Walker Diver | White Knuckle Ride

Tekstueel sterke melancholiedjes van eigen bodem.
CD, Fount

Tekst: Ronald Besemer

Publicatiedatum: 20 maart 2004

Vergelijkingen met grote internationale bands die iedereen kent, komen dadelijk. Want dat helpt om de muziek te plaatsen en om te beslissen of je onderhavige cd wilt kopen. Dat zou ik toejuichen, dus hebben we het zo nog even over REM.

Toen ik net weg was uit mijn stad Deventer, begonnen aldaar twee broers samen eigenzinnige liedjes te spelen met een zoet psychedelisch smaakje. Later kwam er een drummer bij en een bassist en maakten ze hun eerste cd die naar de band vernoemd werd: Blue Guitars. Zanger Dick Dijkman legde met zijn wat geknepen stemgeluid iets speciaals in de liedjes. Destijds waren de Blue Guitars een van de weinige bands van eigen bodem die echt wisten te ontroeren met hun liedjes en optredens. Ruim twaalf jaar later zijn er volop Nederlandse bands die hun melancholiedjes met verve spelen en de buitenlandse concurrentie met gemak aankunnen. Hun geluid is veel beter dan dat van de Blue Guitars toen. Toch koester ik de Deventernaren. Zij brachten iets aparts en deden dat voor velen als eerste. Van americana of alternative country sprak toen nog niemand.

Bandjes die dit genre thans tot in de finesses beheersen, vestigen zich in Utrecht, nemen er hun platen op of zijn van plan er naartoe te trekken. Vraag me niet waarom. Nog geen twee maanden na de presentatie van Sandusky's debuut, speelt de Domstad haar volgende troef uit: White Knuckle Ride van Walker Diver. Een fijne cd met twaalf nummers die qua sfeer lekker dicht bij elkaar zitten en toch voldoende afwisselend zijn. Wie zich de broers Dijkman herinnert, hoort in Walker Divers melodieën en zanglijnen zeker iets van hen terug, bijvoorbeeld in 'Greener Grass'. Kwestie van dezelfde Amerikaanse bronnen waarschijnlijk. De Byrds dus, de vroege REM en een flinke scheut oude country en folk. Popmuziek draait inderdaad vrolijk in rondjes. Het leuke is dat Walker Diver weer iets toevoegt aan het bekende recept van poppy en countrygetinte melancholiedjes en dat zijn de buitengewone sterke teksten van zanger en songschrijver Stefan 't Hooft. Zijn scherpe observaties en originele bewoordingen betreffen goddank nog steeds de wereldproblematiek zoals die zich afspeelt tussen twee mensen die soms wel en soms niet met elkaar kunnen. Ga de liedjes maar eens woord voor woord volgen. Sommige zinnen laten je niet snel los. "Common sense beats patience/ In the long run" is er zo één die zich in je geheugen vastzet, mede doordat 'T Hooft in deze regel vocaal net iets te hoog wil. Naast 'T Hooft is gitarist Mathijs Peters een opvallende figuur in Walker Diver, omdat dit baasje ook in Sandusky een prominente rol heeft. Toch zijn die twee bands behoorlijk verschillend. Een van de beste nummers op White Knuckle Ride is dan ook het adembenemend stille, singer-songwriterachtige 'How Long Forgotten'. 'T Hooft zingt het zelf weer zo mooi dus laat ik dit maar als advies meegeven: "Buckle up for a white knuckle ride."

http://www.kindamuzik.net/recensie/walker-diver/white-knuckle-ride/5455/
Meer Walker Diver op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/walker-diver